هشدارهای مهم و صریح علی ربیعی/ همه کسانی که رای دادند هدف تغییر بودند اما آیا شاهد تغییر خواهیم بود؟

به گزارش خبرگزاری مگتو، علی ربیعی، سخنگوی دولت سابق در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت:

انتخابات آن زمان هم گذشت. هر چه بود، با همه بحث ها، تحریم ها، اعتراض ها، شرکت های اعتراضی و در میان طرفداران مشارکت و برندگان مشارکت محدود، بداخلاقی ها، افشاگری ها، شرمساری و نشان دادن چهره ای جدید از بی اخلاقی و دینداری از طریق رقابت و… تمام شده است

اما با این توصیف، آیا انتخابات اخیر را می توان درسی برای بازاندیشی در رفع انسداد و احیای انتخاباتی، در برگیرنده همه سلیقه ها و اندیشه ها دانست و نویدبخش تغییر و اصلاح تلقی کرد؟

آیا همه چیز دوباره مثل قبل خواهد شد یا طرح جدیدی در دستور کار قرار خواهد گرفت؟

در دو روز گذشته با دوستان مختلفی صحبت کردم. دوستی با این استدلال که خود انقلاب یک رفراندوم است، می‌گفت من فقط به خاطر دلتنگی گذشته و آنچه زندگی من را برای چندین دهه تسخیر کرده بود، دوباره رای می‌دهم. مگر جمهوری اسلامی با رفراندوم پایه گذاری نشد؟

او همچنان متقاعد شده بود که صندوق می تواند روزی مرکز تحولات و تحولات ایران باشد و با این امید ناامیدانه پای صندوق های رای رفت.

استادی را می شناسم که با شناسنامه در جیب، با هزار چالش ذهنی به شعبه رای رفت، اما پس از نگاهی به لیست ها، به خانه برگشت، شاید هنوز شناسنامه را از جیبش در نیاورده و هنوز درگیر این هستید که چه باید بکنید؟!

استاد دیگری را می شناسم که به دلیل عدم تغییر وضعیت، از تدریس در دانشگاه محروم شد. وی گفت: به این دلیل رای دادم که فکر می کنم اگر رای ندهم، ایران از نظر اعتبار داخلی آنقدر ضعیف می شود که مورد توجه خارجی ها قرار می گیرد و با اینکه خودش در شرایط سختی است، نگران بود. ترامپ» و ترامپیست‌هایی که نگران ایجاد شرایطی بودند که در آن مردم آسیب بیشتری ببینند. برای اینکه گرفتار شود، نگران تحریم ها و جان مردم بود.

چه زیبا به من گفت: «اگر من رای ندهم، کسانی که مخالف ایران هستند، زندگی ایرانیان را تباه خواهند کرد و مردم بیشتر از این آسیب خواهند دید. تدریس همچنین من را از حقوق اجتماعی محروم می کند. ارزشش را دارد…» بسیاری دیگر نیز به سنت احترام رأی دادند.

برخی از کسانی که با آنها صحبت کردیم گفتند که آنها مجبور شدند رای دهند فقط برای احترام به آنچه اتفاق افتاده است، برای احترام به دموکراسی و برخی افراد.

اینگونه بود که نظرات شکل گرفت و برخی از آنها با چنین نظراتی به پای صندوق های رای رفتند، اما بسیاری از کسانی که من با آنها صحبت کردم. از کارگران گرفته تا اساتید دانشگاه، کسانی که شرکت کردند گفتند این بار را فرصت دیگری دیدیم، شاید…

نتیجه صحبت های من با طیفی از حامیان نظام و رای دهندگان سابق با مردم به ویژه نسل های جدید که به دلایل عدم مشارکت به گذشته و وضعیت کنونی اعتقادی ندارند این بود که اکثر این افراد تاکید کردند. بیهودگی رای گیری و به ویژه شکست منتخبان آنها در انتخابات ریاست جمهوری. دلیل آوردند.

ناامیدی از احتمال تغییر دلیل اصلی عدم تمایل آنها به شرکت بود. بخشی دیگر به سیاست‌های محدود و محدودکننده‌ای که در هر دوره انتخاباتی نسبت به دوره قبل رایج است، اشاره کرد و عده‌ای به دلیل فرصت برای تحکیم دیدگاه‌های کنونی، حضور در انتخابات را منتفی دانستند.

من معتقدم هرکسی که با تمام بایدها و نبایدهای ذهنی پای صندوق های رای رفت فقط امیدوار بود چیزی را تغییر دهد.

فراموشی برای سیاستگذاران بسیار مضر است. امیدوارم مثل کوچه های پاییزی 1401 و روزهای غم و اندوه به طرز عجیبی فراموش شود. این روزها را در آستانه انتخابات فراموش نکنید.

اگر بخواهم خلاصه ای از دلواپسان کاهش ارزش صندوق ها و تداوم محدودیت ها را بیان کنم، باید بگویم: ما معتقدیم که ارزش های رای حفظ شود. صندوق و تبلور خواسته ها و خواسته های یک نسل از طریق آوردن صندوق رای تنها راه ایجاد امنیت برای اوضاع داخلی و باثبات است. امنیت ملی است

صندوق های آزاد انتخاباتی تنها فرمولی است که می تواند جمهوری خواهی و اسلام را با هم در اذهان و باورهای نسل ها متجلی کند. تنها نتایج بی بند و باری است که می تواند با استفاده از استعدادهای همه ملت و با کمک مردم، با عوامل فرسایشی تمدن مقابله کند و با تنوع گرایش ها، افق حرکت جامعه ایران را به سوی آینده باز کند. صندوق ها با تثبیت و ایجاد مسیر توسعه، بزرگترین واسطه بین ملت و دولت و روندهای مختلف جامعه هستند. بدین ترتیب عمل به تعهدات اخلاقی و مسئولیت های الهی در قبال جامعه امکان پذیر است.

۲۷۳۰۲