هزینه بالای سفر به مریخ فاش شد: پیوند کلیه و دیالیز

تینا مزدکی: تحقیقات زیادی در مورد چگونگی تأثیر سفرهای فضایی بر بدن انجام شده است. در حالی که بسیاری از مطالعات به اثرات پرواز فضایی در مدار پایین زمین (LEO) می پردازند، برخی به اثرات منفی سفر به خارج از میدان مغناطیسی محافظ زمین نیز توجه کرده اند. اعتقاد بر این است که در این منطقه قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی کهکشانی (GCR) و بی وزنی (ریزگرانش) عوامل مؤثر هستند.

در مطالعه ای که توسط محققان دانشگاه کالج لندن (UCL) انجام شد، اکنون محققان مجموعه ای از آزمایش ها و تجزیه و تحلیل ها را انجام داده اند که بزرگترین مطالعه تا به امروز است. این تحقیق در مورد چگونگی واکنش کلیه ها به پروازهای فضایی طولانی مدت، مانند مریخ است. دکتر. کیت سید، محقق پزشکی کلیه در UCL و نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: ما می دانیم که مشکلات سلامتی مانند سنگ کلیه در فضانوردان در طول پروازهای فضایی رخ داده است، اما نمی دانیم چرا این مشکلات رخ می دهد.

کلیه؛ نجات دهنده!

کلیه ها یک اندام حیاتی هستند. آنها مواد زائد را از بین می برند و مایعات بدن را از طریق ادرار متعادل می کنند. آنها اسید، املاح و مواد معدنی موجود در خون مانند سدیم، کلسیم، پتاسیم و فسفر را تنظیم می‌کنند، هورمون‌هایی ترشح می‌کنند که فشار خون را تنظیم می‌کنند، شکل فعال ویتامین D را تولید می‌کنند که باعث تقویت استخوان‌های سالم و قوی می‌شود و کنترل گلبول‌های قرمز را تولید می‌کند.

تنها 24 نفر که به ماه سفر کردند در معرض GCR غیرقابل کاهش قرار گرفتند. و فقط برای یک دوره نسبتا کوتاه 6 تا 12 روزه. بنابراین، محققان داده‌های فیزیولوژیکی، آناتومیکی و بیومولکولی 20 گروه مطالعه، از جمله نمونه‌هایی از بیش از 40 مأموریت فضایی LEO انسان و موش، که بیشتر مربوط به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) بود، و 12 شبیه‌سازی فضایی شامل موش را تجزیه و تحلیل کردند. در هفت شبیه‌سازی، موش‌ها در معرض دوزهای GCR مربوط به مأموریت‌های 1.5 و 2.5 ساله مریخ قرار گرفتند و سفر به فضا را شبیه‌سازی کردند.

از نظر ساختاری، کلیه های انسان و جوندگان با قرار گرفتن در معرض شرایط فضایی بازسازی شده اند. پس از کمتر از یک ماه در فضا، لوله‌های مسئول تنظیم دقیق تعادل کلسیم و نمک نشانه‌هایی از انقباض را نشان دادند، که به گفته محققان احتمالاً به دلیل گرانش میکرو است نه GCR. با این حال، محققان برای تایید این موضوع یا بررسی اثر GCR و سهم آن در این تغییرات ساختاری به تحقیقات بیشتری نیاز دارند.

مطالعات قبلی نشان داده است که فضانوردان به دلیل شرایط ریزگرانشی که باعث تحلیل استخوان و تجمع کلسیم در ادرار می شود، میزان سنگ کلیه به طور غیرعادی بالایی را تجربه می کنند. با این حال، مطالعه حاضر نشان داد که سفر فضایی اساساً روش پردازش نمک در کلیه را تغییر داد که احتمالاً در تشکیل سنگ کلیه نقش داشته است. از همه نگران کننده تر، کلیه موش هایی که به مدت 2.5 سال در معرض GCR قرار گرفتند، آسیب دائمی کلیه و از دست دادن عملکرد را نشان دادند.

سیو گفت: «اگر روش‌های جدیدی برای محافظت از کلیه‌ها ایجاد نکنیم، می‌توانم بگویم که یک فضانورد می‌تواند به مریخ برود اما ممکن است در راه بازگشت به دیالیز نیاز داشته باشد. ما می دانیم که کلیه ها دیرتر علائم آسیب اشعه را نشان می دهند. تا زمانی که این موضوع مشخص شود، احتمالاً برای جلوگیری از تخریب یا از کار افتادن کلیه دیر خواهد بود، که برای شانس موفقیت ماموریت فاجعه بار خواهد بود.

این مطالعه جامع ترین داده ها را در مورد تأثیر 2.5 سال سفر فضایی ارائه کرد. اما کارشناسان معتقدند هنوز دیر نشده و هنوز زمان برای یافتن راه حلی کارآمد وجود دارد. استفن بی. والش، از گروه پزشکی کلیه در دانشگاه کالیفرنیا و یکی یکی از نویسندگان مربوطه این مطالعه گفت: “مطالعه ما این واقعیت را برجسته می کند که اگر می خواهید یک ماموریت فضایی انجام دهید، کلیه ها واقعا مهم هستند.” شما نمی توانید آنها را در برابر تشعشعات کهکشانی محافظت کنید، اما همانطور که در مورد بیولوژی کلیه بیشتر می آموزیم، ممکن است بتوان اقدامات فنی یا دارویی را برای تسهیل سفرهای فضایی طولانی مدت ایجاد کرد.

منبع: اطلس جدید

54323