معرفی بهترین سینمای فیلم در طول تاریخ

مسئولین فیلم وظیفه صداقت را بر عهده دارند. و مهم‌ترین اهالی هنر هفتم آنها را به سینمای تماشاگران اطلاع دادند که یا باید از پولی که به سختی به دست آورده‌اند جدا شوند یا خیر. این مورد از اوج داستان «سیسکل و ایبرت» نقدهای این دو در تلویزیون تا ظهور «گوجه فرنگی پوسیده» وجود داشته است. در طول دهه‌ها، مهم‌ترین سینمای دهه‌ها بوده است که تأثیر ویژه‌ای در دنیای فیلم‌ها دارد و نام و هر کدام از این‌ها شایان ذکر شده است. هر یک از این تأثیران تأثیری ماندگار بر تماشاگران سینما در سراسر جهان بر جای ه‌اند و بر خود فیلم نیز تأثیر مستقیم داشته‌اند. اکنون ما در پی ام آپلود می‌خواهیم در این مطلب به معرفی بهترین فیلم در طول تاریخ سینما بپردازیم.

جو مورگنسترن

جوگنسترن که تقریباً بیست سال در نیوزویک به عنوان مهمترین فیلم مقالات خود ر ا می‌نویسد، نامش را خیلی زود به عنوان یک خطر دارای اقتدار در سینما بر سر زبان ‌ها انداخت. او تقریباً سی سال دیگر نیز برای وال استریت ژورنال نوشت. جایزه نقد پولیتزر را به خاطر کارش در نقد فیلم و تلویزیون در سال 2005 کرد.

یکی از ادعاهای او برای شهرت در طول مدت تصدی خود در مجله نیوزویک این است که یک نظر منفی درباره فیلم بانی و کلاید نوشت، اما پس از بررسی دقیق، در شماره بعدی مجله انکار خود بر نقد قبلی را منتشر کرد. این اتفاق با اشاره به اینکه باعث می‌شود یک مورد مهم سینمای نظر خود را در فیلم تغییر دهد، به عنوان یک فرصت عالی برای آن فیلم عمل خاص انجام دهد.

مارک کرمود

مارک کرمود، مهم، نوازنده، مجری رادیو و پادکست که به طور مستقیم نظرات و صداهای منتشر شده است، نامی است که از علاقه مندان سینما با آن آشنا هستند. کرمود حرفه ای نویسندگی فیلم خود را در مجله City Life منچستر آغاز کرد و سپس به Time Out و NME در لندن رفت. Empire ون سینما نوشته است.

کرمود خود علاوه بر حرفه‌ای در نویسندگی، یک نوازنده کنترباس نیز ه ست و در گروه‌های مختلف راکبیلی نوازندگی کرده است. کرمود در سال 2013 کلید اصلی فیلم «The Observer» شد. جالب است این مهم را از دوست‌داران ژانر وحشت می‌کند و نظرات درباره آثار ترسناک توجه خیلی از مخاطبان قرار می‌گیرد. در سال 2014، او Babadook را به عنوان بهترین فیلم سال معرفی کرد. همچنین فیلم مورد علاقه او «جن گیر» است.

اندرو ساریس

اندرو ساریس عاشق فیلم دیدن بود. نوشتن برای‌ها، و آشنایی با فرهنگ فیلم و سینما، و سپس در نهایت نوشتن نقدهای خواندنی و جذاب مجله بود که این فیلم را در طول فعالیت‌های خود تجربه کرد. سران جام، او برای The New York Observer د تا اینکه در سال 2011، یک سال قبل از مرگش، بازنشسته شد.

ساریس با همکارش که او نیز سینما بود، یعنی مولی هاسکل ازدواج کرده بود. ساریس ادعا می‌کند که برای سی سال، اگر کسی بپرسد فیلم علاقه‌اش چیست، پاسخ او بی‌نظیر بود: «گوشواره‌های مادام دو…»، ساخته مکس افولس. ساریس همیشه یاد این فیلم به عنوان کامل ترین فیلم ساخته شده در تاریخ سینما می ‌کرد.

جیمز ایجی

جیمز ایگی یک رمان، روزنامه نگار و شاعر، فیلمنامه‌نویس و البته یک منتق در فیلم بود. او در دهه 1940 میلادی با نوشتن مقالات سینمایی برای مجله تایم به یکی از مشهورترین م نتقدان سینما تبدیل شد. او همچنین برای Fortune، The Nation و Life Magazine مقالات زیادی را نوشت.

در سال 1958، او از جایزه جایزه پولیتزر را برای رمان زندگینامه خود، مرگ در خا نواده، دریافت کرد. علاوه بر این، او به عنوان فیلمنامه نویس فیلمهای کلاسیک معتبری مانند ملکه آفر یقایی و شب شکارچی شهرت دارد.

آندره بازین

آندره بازن در کوتاه و غیرقابل فصل خود یک زندگی مهم و نظریه پرداز برجسته فیلم و سینما بود. به عنوان یکی از مجله‌های بنیان‌گذاران فیلم Cahiers du cinema، مرتباً در مورد فیلم‌های آن دوره در نقدهای ادبی و جذاب و بازخوردهای فراوانی ارائه می‌شود.

آشتیاق بازین به سبک رئالیسم نمونه با دیگر نظریه پردازان فیلم و سینما در زمان خود در تضاد بود. اما این صدای تاثیرگذار به زودی خاموش شد، زمانی که بازین در سال 1958 در سن 40 سالگ ی بر اثر سرطان خون درگذشت.

مولی هاسکل

مولی هاسکل نویسنده و منتقد فیلم با گرایش فمینیستی از دهه 1960 میلادی در این زمین نه فعال بوده است. او که برای نشریاتی مانند نیویورک تایمز، گاردین، اسکوایر و بسیار می‌نو یسد، میراثی را به عنوان یکی از عوامل مؤثرترین عوامل به وجود آورده است. مشهورترین کتاب او، کتاب دلخراش و برجسته از «احترام تا تجاوز: رفتار با زنان در سین ما» است.

او علاوه بر نقد و بررسی فیلم و تئاتر در دهه‌ها، نویسنده‌های کارآمد با بیش از نیم دوجین کتاب در زمینه نقد فیلم و سینما است. جالب است بدانید او در سال 2019، او عضو سال آکادمی هنر و علوم آمریکا شد.

فرانسوا تروفو

فرانسوا تروفو نه تنها یک معتبر و تاثیرگذار سینما بود، اما کارمند دان، فیلمنامه نویس، تهیه کننده و بازیگر نیز بود. او به عنوان یکی از بنیانگذاران موج نو سینمای فرانسه شناخته می شود تا به ام روز یکی از بزرگترین نمادهای صنعت فیلم فرانسه باقی مانده است.

حرفه ای در سینمای گویای موفقیت و او اما به جای مانده از خودست. تروفو به عنوان کارگردان برای بیش از بیست فیلم، بازیگر بیش از پانزده فیلم و تهیه کننده حداقل پنج فیلم خدمت کرد. او بیش از دوازده کتاب نوشته شده به نام خودش دارد. فراموش نکنید که «هیچکاک/تروفو» از نوشته‌های او یک کتاب برای همه طرفداران فیلم و سینما در جهان است.

وینسنت کانبی

وینسنت کانبی نویسنده ماهری بود که از دهه 1960 تا اوایل دهه 1990 میلادی به عنوان اصلی اصلی نیویورک تایمز خدمت کرد و از سال 1994 تا سال 2000 که درگذشت، نقش اصلی تئاتر آنها را انجام داد. از تایمز، او به طور خلاصه برای مجله تجارت شیکاگو نقد می‌نوشت، سپس یک دور کوتاه دیگر در Variety به عنوان مهم سینمایی گذراند.

کانبی به حامی فیلمسازانی با سبک خاص، مانند استنلی کوبریک، اسپایک لی و وودی آلن به عنوان می‌شد. به‌علاوه، او به فیلم‌هایی که عموماً مورد استقبال قرار می‌گرفتند، مانند زین‌های شعله‌ور، راکی، مرد بارانی و غیره، دید بسیار منفی داشت. خواه با نظرات او موافق باشید یا نه، کانبی واقعاً استاد کلمات بود و برای همیشه در دنیای فیلم و تئاتر به یادگار ماندگار شود.

لئونارد مالتین

منتقد فیلم، نویسنده و سردبیر، مهمان و مجری پادکست، مجری برجسته تلویزیون… و رکورددار گینس؟! بله، لئونارد مالتین رکورد جهانی کوتاه‌ترین نقد فیلم را دارد که شامل نقد او بر ف یلم «Isn’t It Romantic» محصول 1948 است که در آن فقط گفت: «نه».

Gremlins 2 نقش خود را بازی کرد) و نوشتن یا ویرایش بیش از 20 کتاب، نه تنها موفق شد یک نویسنده مشهور در تاریخ ادبیات نقد قرار گرفتن، بلکه مورد محبوبیت همه قرار گرفت و توسط هیئت ملی بازبینی آمریکا، جشنواره فیلم تلوراید، شورای شهر. لس آنجل و بسیاری دیگر از نهادها تجلیل شد.

ژن سیسکل

جین سیسکل فیلم آمریکایی و روزنامه نگاران شیکاگو تریبون بود. وی میان سالهای ۱۹۶۹ تا ۱۹۹۹ میلادی فعالیت می‌کرد. او به همراه همکار خود راجر ایبرت از سال ۱۹۷۵ تا زمان مرگش در سال ۱۹۹۹ مجری مجموعه‌ای از برنامه‌های نقد و بررسی فیلم در تلویزیون بود. این طرح بسیار بزرگ در ارائه نظرات خود در مورد فیلم به جهان دارد. او کار خود را با نوشتن برای شیکاگو تریبون در سال 1969 آغاز کرد. از آنجا ، تا زمان مرگش در سال 1999 میزبان برنامه نقد نقد بررسی با راجر ایبرت بود.

1998 ی قرار گرفت. 199 ه خود اجازه بهبودی می دهد، اما 3 روز بعد از عوارض بیماری از بین رفت. میراث او برای همیشه و همیشه در دو طرف از دوستان و طرفداران سینما و نوشته‌های ا و یکسان خواهد بود.

پائولین کائل

پالین کیل که یک مشخص است قبل از برخی دیگر از عوامل خود فیلم بود، یکی از عوامل تأثیرگذارترین نویسندگان و مراقبت از سینمای دوران بود. او به‌عان یک چیز مهم شوخ‌نوطبع، گزنده، و متفکر می‌شد، اما هم چنان بر شنیده شدن صدایش می‌شد. او به دلیل مخالفت منظم با فیلم‌سازان معاصر خود مشهور بود.

کیل که از بیست سال برای نیویورکر می‌نوشت، تأثیری ماندگار در بین عوامل چندین نسل ایجاد کرد. با وجود تشخیص بیماری پارکینسون در دهه 1980، تا سال 1991 که بازنشستگی خود را به نوشتن برای نیویورکر ادامه داد. جالب است به گفته برخی جدیدترین فیلم تارانتینو، یعنی «منتقد فیلم» ک ه ماجراهای آن در سال 1977 می‌گذرد، شاید ارتباطی با پالین کیل نیز داشته باشد.

راجر برت

وقتی صحبت از تصمیمان سینما می‌شود، تنها نامی که بیش از هر چیز قابل تشخیص است، راجر ایبرت واقعا فراموش نشدنی و الهام بخش است. کار او تقریباً نیم قرن به طول انجام شده و تأثیر او تا مدتها پس از مرگش در سال 2013 آدا مه داشت. او تقریباً راه را برای هر مشکلی که نوشتن پیرامون فیلم و سینما را دنبال می‌کرد ه موار کرد.

ایبرت چه زمانی که برای شیکاگو سان تایمز می‌نوشت یا زمانی که مجری مجموعه تلویزیونی زیونی محبوبش بود، افکارش را در مورد فیلم به اشتراک می‌گذاشت، همیشه یک گنج ج هانی پیرامون فرهنگ فیلم دیدن و نقد و تعریف سینما بود. او اولین سینما بود که در سال 1975 جایزه پولزر را برای نقد دریافت کرد. در حالی که ممکن است او اکنون از میان ما رفته باشد، اما هرگز نام و قلم او فراموش نکند و همیشه به خاطر آنچه به دنیای نقد فیلم آورده شده است، دوستش خواهند داشت.