یک مطالعه جدید توسط محققان آمریکایی نشان می دهد که ماه بر خلاف عملکرد قبلی ، ماه از نظر زمین شناسی و زنده است.
دانشمندان چندین دهه ماه را مورد بررسی قرار داده اند تا قطعات پراکنده از تاریخ زمین شناسی پیچیده و توسعه آنها را در کنار هم قرار دهند.
شواهدی از مناطق تاریک و مسطح پر از گدازه جامد در ماه ، که از آن به عنوان قمری ماریا یاد می شود ، نشان می دهد که ماه در گذشته فشرده سازی قابل توجهی را تجربه کرده است.
محققان گمان می کردند که میلیاردها سال پیش برآمدگی های بزرگ و طاق در نزدیکی ماه تشکیل شده است و به این نتیجه رسیدند که دریانوردان ماه از آن زمان خواب آلود مانده اند.
اکنون یک مطالعه جدید نشان می دهد که آنچه در زیر سطح ماه قرار دارد می تواند پویاتر از مطالعه قبلی باشد. دو دانشمند موسسه اسمیتسونیان و زمین شناس در دانشگاه مریلند (UMD) کشف کردند که برآمدگی های کوچک در سمت ماه از راه دور به طور قابل توجهی جوان تر از برجستگی های قبلی هستند.
“بسیاری از دانشمندان بر این باورند که بیشتر حرکات زمین شناسی ماه در دو میلیارد سال و نیم سال اتفاق افتاده است ، اما ما شکل های تکتونیکی میلیارد ها سال روی زمین را می بینیم. آنها هنوز هم فعال شده اند. به نظر می رسد در 5 میلیون سال گذشته شکل گرفته است که با توجه به مقیاس زمانی ماه نسبتاً جدید است.
این تیم تحقیقاتی 4 برآمدگی ناشناخته در حذف ماه با روش های گسترده نقشه برداری و مدل سازی پیدا کرد. به گفته آنها ، برآمدگی ها معمولاً در گروه ها رخ می دهد ، از جمله 2 تا 5 مورد در مناطق آتشفشانی ، که احتمالاً در مناطق باریک روی ماه تشکیل می شوند.
محققان از روشی به نام “تعداد دهانه” برای تخمین سن این برآمدگی های کوچک استفاده کردند و دریافتند که برآمدگی ها به طور قابل توجهی جوان تر از سایر خصوصیات اطراف خود هستند.
کلارک توضیح داد: اساساً ، یک سطح شامل دهانه های بیشتری است که قدیمی تر است. زیرا سطح زمان بیشتری برای جمع آوری دهانه های بیشتر دارد. پس از شمارش دهانه های اطراف این برجستگی های کوچک و مشاهده برخی از برآمدگی های موجود در برخوردهای موجود ، به این نتیجه رسیدیم که اشکال تکتونیکی زمین در 5 میلیون سال گذشته تکتونیکی بوده است.
کلارک خاطرنشان کرد: برجستگی های اطراف ماه از نظر ساختاری شبیه به تقریباً هفت برآمدگی است ، که نشان می دهد هر دو توسط همان نیروها تولید می شوند ، که می تواند ترکیبی از انقباض تدریجی ماه و تغییر مدار آن باشد.
مأموریت های آپولو چندین دهه پیش دیدگاه کوتاه را مشخص کردند. نتایج جدید نشان می دهد که برآمدگی های کوچک می توانند مربوط به فعالیت لرزه ای مشابه باشند. کسب اطلاعات بیشتر در مورد توسعه ماه می تواند عواقب مهمی برای مأموریت های آینده داشته باشد.
کلارک گفت: “ما امیدواریم که ماموریت های آینده دستگاه هایی مانند رادار زمین را شامل شود تا محققان بتوانند ساختارهای ماه را بهتر بشناسند.” دانستن اینکه ماه هنوز از نظر زمین شناسی پویا است ، عواقب مثبتی برای برنامه ریزی فضانوردان ، تجهیزات و زیرساخت ها بر روی سطح آن دارد.
تحقیقات در مجله علوم سیاره منتشر شد.