روزنامه وطن نوشت: “مادر من به دهان من نمی رسد.” مادرم را تمیز کنید. مامان موهای من مراقب مادر من مادر من را بگیر ، مادر
اینها چند قطعه از این عکس از این عکس است. در همان روزهایی که اولین عکس از عکاس قطری نیویورک تایمز سامر ابو آلف توسط محمود 6 منتشر شد.
این عکس آنقدر چشمگیر و قدرتمند بود که می توان از همان زمان در عکاس خود Nasia مشاهده کرد. به عکس نگاه کنید. دقیق تر نگاه کنید چند ثانیه خیره شوید و به چشمان خالی محمود نگاه کنید.
چشمانش را نگه دارید ، به استخوان کلاغ او نگاه کنید. همان استخوانی که اگر دستانش در جای خود باشد ، سینه را به سینه می داد.
به عکس نگاهی بیندازید و به این فکر کنید که تفاوت بهترین عکس سال برای محمود ، چه کسی اکنون در سن 6 سالگی است؟
این جهان اصلاً چیست؟ این مسابقه برای ساختن یک عکس کودک در مقابل دیوار سال چیست؟ این پارادوکس زشت که بهترین ویژگی را به بدبختی و بدبختی نسبت به این کودک بی گناه می بخشد؟
آیا واقعاً فکر می کنید دنیا برای محمود بهتر از روز بعد از نام بهترین عکس سال است؟ آیا فکر کردید که محمود ممکن است از مادرش بپرسد ، یعنی دست من دیگر به دهان من می رود؟
یعنی اکنون می توانم خودم اشک هایم را پاک کنم … از سال 4 ، یک سازمان غیر انتفاعی بین اخبار و عکاسان مطبوعاتی مسابقه ای برگزار کرده است.
این مسابقه “Word Press Photo” نامگذاری شد. مسابقه ای که اکنون نیم قرن است یکی این یکی از معتبرترین و تأثیرگذارترین مسابقات بین المللی در عکاسی است.
این رقابت هر سال در هلند برگزار می شود ، جدا از دانستن بهترین آثار عکاسی در سراسر جهان ، ترویج روزنامه نگاری بصری با کیفیت بالا و حمایت از آزادی بیان از طریق تحقق واقعیت های جهان. حقایقی که به طور کلی زشت و تاریک هستند.
دسته عکس های مطبوعاتی به غیر از طبیعت ، محیط ، پرتره … پروژه های بلند مدت ، بهترین عکاس منطقه ای (آسیا ، آفریقا ، اروپا ، آمریکا ، خاورمیانه) و سرانجام عکسی از سال (عکس سال).
نویسنده: امیر جدید