احمد قکاراخانی، دکترا در روانشناسی ؛ کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسم در افرادی که در زمینه توسعه و حرکت در زمینه توسعه توسعه ، به ویژه در زمینه گفتار و حرکت به تأخیر می افتند ، طبقه بندی می شوند و در زمینه توسعه و رفتار از نظر اجتماعی به تأخیر می افتند و با ارتباطات اجتماعی و ارتباطات برخورد می کنند.
تحقیقات اخیر شیوع اختلال طیف اوتیسم را در 5 کودک نشان داده است و شایع ترین سن علائم 1 تا 6 ماه است و مطالعات نشان داده است که شیوع این اختلال حدود 2 یا 5 برابر بیشتر از دختران است ، که یکی از 5 پسر و یکی از 5 دختر است.
متأسفانه ، پیش آگهی طولانی مدت اختلال طیف اوتیسم معمولاً ضعیف است و والدین باید نسبت به تأخیر رشد فرزندان خود حساس باشند و در صورت مشاهده در زمینه گفتار و حرکت ، به روانشناس با تجربه مراجعه کنند.
تعداد کمی از کودکان ، که به عنوان اوتیسم تعریف شده اند ، می توانند به طور مستقل در بزرگسالی زندگی کنند و غالباً تحت نظارت والدین خود در جامعه قرار می گیرند و توسط والدین و مراقبان سازماندهی می شوند و نه خودمختار.
تحقیقات متعدد نشان داده شده است یکی یکی از دلایل طیف اوتیسم در کودکان ژنتیکی و وراثت است و هنوز هم اختلاف نظر وجود دارد که کروموزوم ها یا ژن ها هنوز نقش مهمی دارند و برخی از محققان معتقدند که 2 تا 5 ژن ممکن است مسئول اختلال اوتیسم باشند.
در مقایسه با ساختار مغز افراد عادی و افراد اوتیسم ، دانشمندان دریافتند که ابعاد مغز و شدت سیناپسی در افراد مبتلا به اوتیسم ناهنجاری های غیر ضروری را نشان می دهد که نشان دهنده پیشرفت تکامل مغز با اوتیسم است.
سیستم لیمبیک مسئول پردازش اطلاعات اجتماعی ، واکنشهای عاطفی است که افراد در اجرای این سیستم مغز مشکل دارند و شناخت اثرات چهره دیگران را دشوار می کنند و به آنها پاسخ می دهند و باعث عدم تماس چشمی و رفتارهای تکراری می شود.
نواقص شناختی و اجتماعی کودکان را می توان خیلی زود در سالهای اولیه کودک مشاهده و تعریف کرد و با مداخله به موقع ، می توان از اثرات شناختی و اجتماعی در سنین بالاتر جلوگیری کرد.
با توجه به موارد فوق ، فرزندان با استعداد اوتیسم و غیره. برخی از اعتقادات مربوط به اختلال اوتیسم باید اصلاح شود و بارها مشاهده شده است که هیچ ارتباطی در کودکان به عنوان اوتیسم ، اختلال رفتاری ، لالایی های انتخابی ، عدم توجه به اطاعت و ADHD به عنوان اوتیسم وجود ندارد.