به نقل از پی ام آپ، فیلم سینمایی کمدی “بخارست” به کارگردانی مسعود اطیابی، که در حال حاضر در دسترس شبکه نمایش خانگی قرار دارد، با وجود تلاش بیش از حد، پر از کلیشه‌ها و شوخی‌های تکراری است و به نظر نمی‌رسد که بتواند از بین مخاطبان خنده‌ای واقعی به دست آورد.
این فیلم براساس داستان دو برادر به نام جلیل و جلال ساخته شده است، که یکی از آن‌ها در تاکسی اینترنتی و دیگری در یک استخر کار می‌کند. جلیل با بازی پژمان جمشیدی سعی می‌کند تا از طریق ایجاد محتوای ویدیویی با دوربین مخفی در اینستاگرام، درآمد کسب کند. در ادامه این تلاش، رویدادهای خنده‌داری نیز روی می‌دهد.
اما با وجود اینکه فیلم حاوی موضوعات جذاب و دیدنی است، داستان آن بسیار کلیشه‌ای و سطحی است و سبک فیلمسازی کارگردان در اینجا نیز همانند فیلم “تگزاس” است. در این دو فیلم، دو شخصیت اصلی در کنار هم قرار می‌گیرند و موقعیت‌های بی‌ربط به هم پیوند داده می‌شود تا مخاطب خنده بگیرد. با این وجود، فیلم “بخارست” به حدی بی‌مزه است که حتی دیدنش نیز نباید لحظه‌ای خنده‌دار باشد.
ترکیب بازیگری پژمان جمشیدی و حسین یاری در این فیلم بسیار ناموفق بوده و شوخی‌های بی‌مزه‌ای که برای آن‌ها در طول فیلم نوشته شده، به جای خنده مخاطب، سردرد او را به همراه دارد! علاوه بر این، بگومگوهای بی‌پایه و نابجا بین این دو بازیگر، یکی از آفت‌های مهم فیلمنامه است.
در نیمه دوم فیلم، شخصیت‌های جدید بیشتری معرفی شده‌اند که محتوای کمدی فیلم را تقویت نمی‌کنند. با وجود اینکه هادی کاظمی به عنوان یک کمدین موفق در فیلم حضور دارد، اما مسعود اطیابی نتوانسته است از ظرفیت کمدینی وی به طور کافی بهره ببرد. در بیشتر لحظات فیلم، حضور هادی کاظمی به نوعی “وصله ناجور” به نظر می‌رسد. شخصیت آرمان در نقش یک آدم‌خوب قصه، شخصیتی تخت و بی‌خاصیت دارد.
اما از همه بدتر، نحوه نگاه به زنان در فیلم است که به عنوان یکی از مشکلات اساسی فیلم باید بررسی شود. زنان در این فیلم، شخصیت‌های کلیشه‌ای و مبتذلی را ایفا می‌کنند؛ در بیشتر لحظات قربانی استفاده از تکنیک‌های نابخشودنی هستند، مانند جراحی نقاط مختلف بدن خود و یا با روابط عاشقانه توسط مردان به تمسخر گرفته شده‌اند. به طور کلی، شخصیت‌های زن در “بخارست” تاثیری در روند قصه ندارند و در کل، معرفی شده‌اند تا تصویری کلیشه‌ای و مبتذل از آنان را به نمایش بگذارند.
باید به بخش‌هایی از فیلمنامه «بخارست» اشاره کرد که رویکرد سیاسی دارد و قصد انتقاد از مسئولان کشور را دارد. این رویکرد انتقادی، به جای اینکه به شکل درست و مفهومی به کار گرفته شود، به سطح پایین و ابتذال کشیده شده است. فیلم به طور واضح، به شکل حماقت‌آمیزی به مسئله فساد در کشور پرداخته و به دلیل عدم جسارت و اجازه برای پرداخت به این مسئله، به ایده ای روی آورده است که مسئولان به هر صورت پاک و عالی هستند و تمام مشکلات مملکت به واسطه اطرافیان آن‌ها رخ داده است.
در کل، فیلم «بخارست» شلوغ و بی نظم است و از یکپارچگی و سازگاری خوبی برخوردار نیست. ژانر کمدی، با وجود طنز و خنده‌دار بودنش، نباید از ساختارهای مهمی که به ژانر مربوط می‌شود، غافل شود. هر ژانری دارای قواعد و محدودیت‌های خود است و اینکه فیلم «بخارست» کمدی باشد، دلیلی برای فرو رفتن در بی‌نظمی و عدم توجه به ساختار ژانر نمی‌شود. در واقع، فیلم شبیه آش شلم شوربایی است که تلاش می‌کند با وارد کردن هر چیزی به آن، بامزه و جذاب بنظر بیاید ولی این تلاش، به نتیجه مطلوب نمی‌رسد و مخاطب از دیدن آن خسته و کلافه می‌شود.