شرایطی که شاه برای نشستن بر سر میز مذاکره مطرح کرد/ فرح: ما گروگان هستیم

سه شنبه چهارم دی در سال 1358، ده روز پس از ورود شاه به پاناما و 51 روز پس از اشغال سفارت آمریکا توسط دانشجویان مسلمان با روحیه امام، خبرنگار روزنامه انگلیسی «دیلی میل» به اقامتگاه موقت آنان در پاناما برای مصاحبه با شاه و فرح.

به گزارش بازتاب آنلاین، در آن گفتگو که در بحبوحه گروگانگیری صورت گرفت و آزادی گروگان ها را منوط به استرداد شاه به کشور برای محاکمه کرد، شاه گفت که حاضر است پای میز مذاکره بنشیند. اما در عین حال شرایطی را برای آن تعیین کنید

روزنامه کیهان چهارشنبه 12 دی 58 دیلی میل بخش هایی از مصاحبه با شاه و فرح را به نقل از یونایتد پرس منتشر کرده است که در ادامه می خوانید:

شاه مخلوع ایران سه شنبه گذشته در گفت و گو با خبرنگار دیلی میل گفت که خاک آمریکا را ترک کرده تا گروگان های آمریکایی را آزاد کند و به دولت آمریکا در حل این مشکل کمک کند، اما متاسفانه مشکل همچنان وجود دارد! دیلی میل که با شاه مخلوع مصاحبه کرده است، اظهار می دارد که شاه به آرامی برای شرکت در یک نشست بین المللی برای پاسخ به اتهامات علیه او در دوران سلطنت خود آماده می شود و او پذیرفته است که به این اتهامات پاسخ دهد. شاه مخلو گفت: دوست دارم با آنچه در دوران سلطنتم برای ایران به دست آورده ام قضاوت کنم.

شاه سابق در ادامه سخنان خود افزود: من حاضرم در دادگاهی بی طرف محاکمه شوم، اما طبق سوابق، این رسم باید در مورد همه سران کشورهایی که در تغییر رژیم نقش داشته اند، یعنی برای همه، نیز جاری باشد. “رهبر برکنار می شود، رژیم جدید او و رهبران قدیمی به دست عدالت سپرده می شوند.”

خبرنگار دیلی میل گزارش می دهد که شاه در طول مصاحبه روی پاهای خود ایستاده بود و تنها یک بار برای پاسخ به تلفن نشست. او در پاسخ به توصیف خود، پاسخ داد: “بهتر است.”

مصاحبه با فرح

این جزیره زیباست، اما اگر از درون خوشحال باشید، این سخنان فرح دیبا، همسر شاه مخلوع است که در پاسخ به خبرنگار انگلیسی دیلی میل گفته است. فرح افزود: من آنقدر عصبی هستم که حتی نمی توانم به این جزیره زیبا و دریا نگاه کنم و اصلاً نمی توانم چیزی ببینم فرح پاسخ داد: ما خودمان گروگان هستیم، هم گروگان هستیم و هم شکنجه می‌شویم.

او ادامه داد: «این سخت است و ما احساس می کنیم زندانی هستیم. با وجود مأموران امنیتی، قایق های گشت امنیتی و سوالات مختلف در همه جا، وضعیت بدتر از زندان را برای ما ایجاد کرده است. هر بار که می خواهم کسی را ببینم باید تصمیم بگیرم که بتوانم لبخند بزنم یا نه! و البته بچه ها هر روز بیشتر و بیشتر می ترسند مبادا اتفاق جدیدی بیفتد.»

او گفت: نه من و نه شوهرم از مردن نمی ترسیم و تنها فکر و اندوهمان برای بچه هایمان و ایرانی هایی است که کشته شده اند بالاخره روزی این درگیری تمام می شود و ما در آرامش و بی دغدغه زندگی می کنیم منطقه دعا می کنم هر چه زودتر این وضعیت به پایان برسد.»