ستاره بزرگ هالیوود در دور شکست؛ از انتقادات به «گلادیاتور ۲» روی پرده سینما تا «اتلو» روی صحنه تئاتر

نمایشنامه جدید “اتلو” ، که این روزها در تئاتر بریر به صحنه رفته است ، توانسته است سوابق فروش را بشکند ، با برخی بلیط ها به بیش از 5 دلار رسیده است. اما کسانی که خوش شانس بوده اند و بلیط های نمایش دارند چیست؟ مطمئناً عملکرد دقیق واشنگتن در ارائه زبان شکسپیر و نشان دادن تحقیر دردناک اتلو علیه فریب های یاگو (با بازی جیک جیلنا) یکی از نقاط قوت این کار است.

با این حال ، این نمایش چیز دیگری نمی دهد. به کارگردانی کنی لیون فاقد خلاقیت است و به نظر می رسد عملکرد آن صرفاً تلاشی برای وفاداری به متن است ، بدون اینکه دیدگاه جدیدی اضافه شود. “اوتلو” یکی این یکی از عمیق ترین و تأثیرگذارترین تراژدی های شکسپیر است و حتی یک عملکرد متوسط ​​نیز می تواند حداقل بخشی از عظمت آن را حفظ کند. اما مشکل این است که این نمایشنامه حتی تمایلی به پذیرش خطرات جدید برای ایجاد یک روایت جدید ندارد و در عوض به یک عملکرد بی رحمانه تبدیل شده است.

روایتی که نزدیک به زمان حال است اما فاقد هویت است

نمایشنامه با متنی روی صفحه نمایش آغاز می شود که داستان را در “آینده نزدیک” ادامه می دهد. این شخصیت ها ترکیبی از لباس های رسمی مدرن (مانند پیراهن و شلوار واشنگتن) و لباس نظامی است. کار شکسپیر در زمان های مختلف ایده جدیدی نیست ، اما وقتی به درستی اجرا شود ، می تواند جنبه های جدید روانشناسی انسان و طبیعت تغییر ناپذیر را برجسته کند. با این حال ، در اینجا ، چنین تغییر زمانی نه تنها هدفمند به نظر می رسد ، بلکه به نظر می رسد انتخاب شده است.

در حالی که واژن جیلنا با ظرافت چاپلوسی و شرارت متفاوت است و تصویری مدرن از این شخصیت (که بیشتر شبیه یک فعال مردسالاری در رسانه های اجتماعی است) ارائه می دهد ، شخصیت اتلو ، با لباس های خنثی و غیر انسانی ، در این فضای مبهم از بین می رود. در یک فیلم اخیر گلادیاتور 2 ، واشنگتن نشان داد که می تواند حضور قدرتمندی در لباس های تاریخی داشته باشد ، اما در اینجا ، طراحی ساده و غیر ضروری لباس باعث شده شخصیت او کم رنگ از آغاز به نظر برسد و سقوط نهایی آن چندان مؤثر نیست.

طراحی صحنه که چیزی به روایت اضافه نمی کند

اگر این نمایشنامه در آینده نزدیک اتفاق می افتد ، چرا هیچ نشانه ای از این آینده در طراحی صحنه وجود ندارد؟ در عوض ، صحنه با ستون های رنگی زمین تزئین شده است که هیچ احساس خاصی را القا نمی کند. به نظر می رسد کارگردان فراموش کرده است که باید دنیای بصری کار را ایجاد کند. برخی از تصمیمات دیگر نیز کاملاً اشتباه به نظر می رسند. از جمله مونوپ های Yago که تحت نور خیره کننده اجرا می شوند ، در حالی که یکی صحنه های خشونت آمیز کلیدی در تاریکی و پشت یک ستون رخ می دهد و تأثیر آن را از دست می دهد.

درخشش بازیگران در میان

با وجود همه این نقاط ضعف ، بازیگران تمام تلاش خود را می کنند. واشنگتن با تسلط بی نظیر خود در گفتگوهای شکسپیر ، هنوز هم یک نیروی چشمگیر روی صحنه است. با این حال ، برخی از صحنه های او ، مانند مبارزات وی در هنگام حمله عصبی ، چندان تأثیرگذار نبوده است. همچنین ، در صحنه آخر که او روی زمین اشعار می کند و با سقف صحبت می کند ، این فاجعه به مخاطب منتقل نمی شود. اما در لحظاتی که او به عنوان فرمانده با اقتدار صحبت می کند ، هنوز هم می توان انرژی قدرتمند و ویژه ای را مشاهده کرد.

Gilhelna همچنین یک غرور مدرن و ملموس ایجاد کرده است. شخصیتی که بین تمسخر و عصبانیت ناگهانی نوسان دارد. عملکرد او نه تنها در متن متن شکسپیر بلکه در فضای اجتماعی امروز بسیار قابل درک است. در همین زمان ، رابطه اولیه Atloo با Dollo (با بازی مالی Osburne) در ابتدا به اندازه کافی قوی است که تأثیر دردناکی در خیانت بعدی داشته باشد.

سرانجام ، عملکرد دنزل واشنگتن و جیک جیلنا دلیل اصلی این است که هنوز هم ارزش دیدن این نمایشنامه را دارد. اما فراتر از آن ، این نسخه از “اتلو” فاقد خلاقیت ، اشتیاق و یک دیدگاه هنری خاص است که می تواند یک اثر پایدار ایجاد کند. در حالی که کارگردان به بازیگران اجازه داده است استعداد خود را نشان دهد ، او هیچ چیز دیگری برای حمایت از آنها ارائه نداده است.

مترجم: ریهان اسکانداری

منبع: تنوع

۲۴۵۲۴۵