سالانه چند ستاره در کهکشان راه شیری می میرند؟
در نهایت، ستاره اتمسفر بیرونی خود را در فضا آزاد می کند و تنها چیزی که باقی می ماند جرم متراکمی است که به عنوان کوتوله سفید شناخته می شود. تقریباً 97 درصد از ستارگان راه شیری، از جمله خورشید، سرنوشت مشابهی خواهند داشت.
به لطف نور منحصر به فرد آنها، ستاره شناسان می توانند کوتوله های سفید را رصد کنند. آنها از این اطلاعات به همراه نرخ تشکیل ستاره و تعداد کل ستاره ها برای محاسبه تعداد ستاره ها در سال استفاده می کنند. تخمین زده می شود که هر دو سال یک کوتوله سفید تشکیل می شود.
برای ستاره هایی با جرم بیش از هشت برابر خورشید، روند مرگ متفاوت است. این ستارگان سنگین تنها 3 درصد از کل ستارگان راه شیری را تشکیل می دهند. اما تأثیر مرگ او بسیار چشمگیر است.
ستارگان عظیم المان های سنگین تری را در هسته خود می سوزانند و وقتی می میرند، آنقدر سنگین می شوند که دیگر نمی توانند گرانش قوی خود را تحمل کنند. نتیجه یک انفجار عظیم به نام ابرنواختر است. در نهایت، هسته ستاره به شکل یک ستاره نوترونی یا یک سیاهچاله به وجود خود ادامه خواهد داد.
آخرین ابرنواختر کهکشان راه شیری در سال 1604 ثبت شد. با این حال، تخمین زده می شود که کهکشان یک یا دو بار در هر قرن یک ابرنواختر را تجربه می کند. اما چرا بیش از 400 سال از ثبت آخرین ابرنواختر کهکشان راه شیری می گذرد؟ تخمین اخترشناسان به دلیل شکل کهکشان راه شیری و ابرهای گاز و غبار پیچیده است. دی بیزر می گوید:
یک ابرنواختر می تواند در خارج از مرکز کهکشان رخ دهد. اما مطالب زیادی بین ما وجود دارد که نمی توانیم ببینیم.
با توجه به اینکه کوتوله های سفید هر دو سال یکبار و ابرنواخترها یک بار در قرن رخ می دهند، در مجموع 53 ستاره در کهکشان راه شیری می میرند، یعنی هر 1.9 سال یک ستاره تشکیل می شود. راستی دی بیزر: دانشمندان با درک مراحل مرگ ستاره ها می توانند قطعات پازل چرخه زندگی خود را کنار هم قرار دهند.
