گویی واقعیت های سخت اجتماعی این رسانه را متقاعد کرده است که در چارچوب موازین شرعی امتیاز و تسامح داشته باشد. مطمئناً ای کاش «جام جم» با چنین امتیازات معقولی تحت شرایط اختیارات بیشتر موافقت می کرد.
حضور یک مجری زن کم حاشیه در یک برنامه تلویزیونی واکنش های گسترده ای را در محافل خبری و رسانه های داخلی و خارجی به دنبال داشت. ژیلا صادقی یکی از مجریان برنامه های تلویزیونی در یکی او در حضورهای پایانی خود به جای پوشش معمول و معمول مجریان (چادر یا کت) از ترکیب کت، دامن و روسری استفاده کرد و او را به اولین زنی تبدیل کرد که به عنوان مهمان یا متخصص در برنامه حضور نداشت. اما به عنوان مجری یک برنامه زنده تی وی لباس متفاوتی می پوشد.
چرا تغییر؟
اگرچه لباس جدید خانم صادقی از نظر میزان پوشش هیچ تفاوتی با مانتو و حتی چادر ندارد، اما اشاره به این تغییر توسط صدا و سیما به عنوان آغازی بر پذیرش رسمی تیپ های «دیگر» تعبیر شد. به گفته برخی از تحلیلگران اجتماعی، لباس زنانه. به گفته این مفسران، موضوعی به ظاهر ساده مانند استفاده مجری از کت و دامن، نشانه تغییر سیاست صدا و سیما در مورد پوشش زنان شاغل در رسانه ملی است. البته می توان گفت صداو سیما نیز مانند بسیاری از سازمان های رسمی در سال های اخیر برای بانوان و حتی همکاران مرد لباس فرم ایجاد کرده بود و اکنون تغییراتی در قالب این لباس ایجاد کرده است.
اگرچه ماهیت این تغییر به دلیل صوری بودن آن نمی تواند موضوع مهمی باشد، اما به دلیل موقعیت حاکمیتی رسانه ملی توجه بسیاری را به خود جلب کرده و منشأ تحلیل ها و تفسیرهای متعددی شده است. ، که مطمئناً بسیاری از آن بهره ای از واقعیت ندارند. برخی این اقدام را تصمیمی کلان برای اتخاذ رویکردی ملایم‌تر در حوزه حجاب تفسیر کرده‌اند. استدلال این تحلیل گران این است که در ساختار فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، صدا و سیما به طور سنتی نماینده و حامل گفتمان رسمی نظام محسوب می شود و به همین دلیل، پوشش آنها نمایانگر رسمی الگوی حجاب ایده آل یا همان طور که می گویند. برخی می گویند: «سطح حجاب» از طریق قاب رادیویی است.
این گروه بر این باورند که رسانه ملی همواره الگوی حجاب حداکثری را برای مجریان و گویندگان زن اعمال کرده است اما مدتی است که در چارچوب این مدل تسامح ها و ساده سازی هایی را انجام داده است. مدتی است رنگ های مختلفی به مانتوها رسیده است. مدتی است که الزام ماسک لغو شده و مجریان زن هم اکنون مجاز به استفاده از روسری و روسری رنگی هستند. حتی گاهی مجریان لباس های رنگارنگ و شاد اقوام ایرانی را می پوشند و برنامه را اجرا می کنند. در تمامی این موارد، سیاست پوشاک با پوشش حداکثری از نظر شکل و ظاهر تغییر کرده است.
کاملاً واضح است که این تحلیل حداقل در بخشی که به تغییر سیاست پیرامون اصل حجاب مربوط می شود نمی تواند به حقیقت نزدیک باشد، زیرا پوشش جدید مجری رادیو هیچ تفاوت تحریفی نسبت به گذشته ندارد. اصل حجاب
در حال حاضر پوشش زنان در جامعه تفاوت های چشمگیری در تنوع و رنگ لباس زنانه یا یونیفرم های تلویزیونی دارد و زمانی که مدیران صدا و سیما رویکرد جدیدی را با حفظ حداکثر پوشش مجریان زن در پیش می گیرند، این رسانه ها سعی در حفظ پوشش خود دارند. فاصله تا حدودی پوشش متعارف زنان در جامعه امروز ایران را جبران کند. این یک اقدام قابل توجه است.
تاکتیک های انتخاباتی با کت و دامن!
در مقابل و در تقابل با این تحلیل، عده‌ای معتقدند که اولاً نمی‌توان از یک مثال، تغییر یا تسامح صدا و سیما در سیاست‌های پوشش و نمایش مجریان زن را استنباط کرد. ثانیاً رفتارهایی مانند تنوع در پوشش را باید ابتکار فردی مجری یا تهیه کننده برنامه یا حتی مدیر شبکه دانست و این به تنهایی برای شاهد تغییر نهادی در رویکرد صدا و سیما در حوزه پوشاک کافی نیست. .
این گروه ترجیح دادند این تغییر نه چندان غیرعادی را از منظر سیاست زدگی تحلیل کنند و آن را امتیازات و تسامح های موقتی در آستانه انتخابات آتی تلقی کنند. این گروه مدعی است صدا و سیما در تمام ادوار انتخابات کشور شرایط و فضای متفاوتی را تجربه می کند. بسیاری از کسانی که تا روزهای انتخابات فرصت حضور در این رسانه را نداشتند گرفتار امواج جام جم احساسات انتخاباتی در کشور خواهند شد. مجریان و گویندگان در گفتار و ظاهر آزادتر و بازتر هستند.
بنابراین تاب آوری صدا و سیما چه در برابر سخنان علنی و انتقادی مهمانان و چه در برابر رفتارهای نامتعارف و استتار مجریان و برنامه سازان بیش از آنکه نشانه تغییر ساختاری باشد، بر اساس تحلیل ها، موقتی است. رفتاری برای افزایش مشارکت مردم در رای دهندگان!
حتی اگر این تحلیل در فضای سیاست زدگی به موفقیت برسد، قطعاً این گونه رویکردها و تعابیر به نوعی پوپولیسم آلوده است و عنصر محوری آگاهی و شناخت جامعه فهیم ایران را در نظر نمی گیرد و البته نمی تواند مؤثر واقع شود.
توجه رسانه ملی به وجود تنوع در جامعه
در موسسات رسانه ای فراگیر به ویژه سازمانی مانند صدا و سیما که نهاد رسمی نظام در عرصه رسانه است، لباس فقط وسیله پوشش نیست، حتی خصلت زیبایی شناختی و بصری ندارد. پوشاک در این رسانه ها چیزی است که برخی از متفکران علوم اجتماعی آن را «کالاهای نمادین» می نامند. کالاهای نمادین ویژگی های طبقه مرکزی هستند و شناسایی و تمایز را تضمین می کنند. با توجه به این شناخت، شکی نیست که صداوسیما نمی تواند به سادگی از اهمیت کالاهای نمادین مانند پوشش مجریان خود غافل شود.
به نظر می رسد روندی که در سال های اخیر باعث تغییر پوشش مجریان و گویندگان در این رسانه ها شده، نوعی توجه به وجود تنوع در جامعه و تلاش برای بازنمایی سلیقه های مرسوم آن سوی دیوارهای جام جم باشد. مخاطبان هنوز به یاد دارند که در سال های نه چندان دور محدودیت هایی برای نوع و رنگ پوشش گویندگان و مجریان رادیو وجود داشت. یکی دو رنگ تیره بودند.
کوچکترین رنگ و آرایش صورت با مقاومت و اعتراض مواجه شد. حال به نظر می رسد وجود تنوع در جامعه به عنوان یک واقعیت مسلم، صدا و سیما را متقاعد کرده است که در نظریات مصرف فرهنگی خود، سایر سلایق جامعه را نیز در نظر بگیرد و در چارچوب موازین شرعی امتیاز و تسامح بدهد.
برای یک رسانه فراگیر، چسبیدن به چارچوب غیرقابل انعطاف باورهای یک جانبه و مقاومت در برابر واقعیت های مشترک جامعه مطلقاً فضیلتی نیست. اینکه صدا و سیما موافقت کرده است مجری مرز محدود لباس یکدست و متحدالشکل را بشکند و بپذیرد که پوشش متفاوت از نظر شرعی جایز و پسندیده است، نشان می دهد که اقتدار کشور در آنچه رسانه ها به درستی تلاش می کنند عاقل است. ، برای افزایش جذب. مخاطبان سلایق متفاوتی دارند و واقعیتی به نام قدرت مدنی می تواند ساختارهایی را که زمانی ظالمانه بودند گسترش دهد.
۲۲۰۵۷