روحانی مشهدی که برای تماشای فیلم‌های ژاپنی وضو می‌گیرد

بهترین ها: شاید برای شما هم پیش آمده باشد که در حین اکتشافات شما به یک روحانی برخورد کرده باشید که فیلم ها را مرور می کند. ممکن است به طور تصادفی وارد صفحه او شده باشید و برخی از پست های دیگر او را مطالعه کرده باشید. خب، ما از یک روحانی انتظار نداریم که دنیای سینما را از دید یک شهروند عادی ببیند و قطعاً برخی از جنبه های مذهبی در دید او تأثیر می گذارد. مثل مصطفی سوف زاده موضوع روزنامه ایران امروز. از این حیث این روزنامه در شماره امروز خود به این روحانی منتقد سینما پرداخته است که در ادامه با هم مرور می کنیم. با ما همراه باشید.

حاج آقا دوربین; حرکت کن

زمانی که او به دنیا آمد، پدرش خدمت سربازی را گذراند و همین امر باعث شد دوران کودکی او با عموهایش که در سینما و سینما فعالیت می کردند سپری شود. اوایل دهه 70 بود که ساعت ها در صف آنها ایستاد تا بلیط سینما بخرد. در آن زمان سینما رقیبی نداشت و همیشه در ذهن «مصطفی» این سوال مطرح بود که سینما چه چیزی باعث می‌شود مردم برای دیدن آن ساعت‌ها منتظر بمانند. در نوجوانی به دین و فقه علاقه زیادی پیدا کرد. او باید تصمیم می گرفت که سینما را انتخاب کند یا وارد دنیای دین شود.

مصطفی یوسف زاده درباره تصمیمی که در ابتدای نوجوانی گرفت می گوید: شخصیت من هم مثل همه آدم ها از دوران نوجوانی آرام آرام شکل گرفت و از آنجایی که دو مضمون دین و سینما از نوجوانی تا به امروز من را رها نکرده است. 40 ساله بودم، تصمیم گرفتم رشته تحصیلی را انتخاب کنم و به طور جدی در کلاس ها، کارگاه ها و دوره های مختلف مربوط به کارگردانی و فیلمنامه نویسی شرکت کردم و در اواسط دهه 80 جلسات و محافل را با جدیت برگزار کردیم. نقد فیلم تا اینکه بالاخره با کمک چند تن از دوستان علاقه مند و گروه ایده سمر، صفحه مجازی «چی نما» را راه اندازی کردیم.

روحانی سینما

اینکه علیرغم کلیشه های موجود، او یک روحانی کاملا سینمایی است، بخش جالبی از زندگی یوسف زاده است. جدیدترین فیلم‌ها و سریال‌های داخلی و خارجی را تماشا کنید و برای آثاری که در راستای اهداف خود و همکارانتان باشد، محتوای قابل تامل تولید کنید. از او می پرسم که آیا تمام فعالیت های سینمایی اش در مشهد است و با پاسخی کوتاه از شخصیت متفاوت و تلاش مستمرش برای رسیدن به نقطه کنونی رونمایی می کند: «در طول عمرم 3، 4 بار بیشتر از استان خراسان خارج نشدم. از سال 1372 که لباس روحانیت بر تن داشتم در جلسات نقد فیلم شرکت کردم.

نقد و بررسی سریال ها و فیلم های داخلی و خارجی، از بازی مختلط ۲، گلادیاتور ۲، «زن نامه ناشناس» ساخته «مکس اوفولز» تا سریال بازنده و قهوه پدر از زاویه ای متفاوت. دیدن فیلم و سریال از نگاه این روحانی جوان دنیای دیگری است، شاید به این دلیل که می گوید: من خانواده مذهبی به معنای متعارف کلمه ندارم، پدربزرگم کدخدا بود و خیلی خوش شانس بودم که از در ابتدا چندان علاقه ای به جنبه تجاری و عامه پسند سینما نداشتم، اما جنبه هستی شناختی سینما برایم جذاب بود.

یک مرد ژاپنی برای تماشای فیلم حمام می کند

مصطفی یوسف زاده به مخاطبش این حق را می دهد که در نگاه اول یک روحانی دغدغه مند در عرصه سینما را نپذیرد و به همین دلیل با ظرافت مثال زدنی با مخاطبش برخورد می کند. چندی پیش یکی یکی از کسانی که صفحه اینستاگرام این روحانی را دنبال می کرد به شوخی یا کنایه خطاب به او نوشت: حاج آقا قبل از دیدن فیلم وضو می گیرید؟

یوسف زاده که از کودکی و نوجوانی مجذوب جادوی سینما بود و همین علاقه باعث شد تا ظرایف سینما را زیر ذره بین ببرد و با مطالعه و دقت فراوان، آرام و با چهره ای خندان این دنیای جذاب را دنبال کرده است. چشم لنز دوربین در پاسخ به آن مخاطب گفت: اگر بخواهم برای تماشای فیلم یک نفر وضو بگیرم او یاسوجیرو اوزو است. به گفته حاج آقا «ازو» ژاپنی ترین یا حتی بهترین فیلمساز تاریخ سینماست که فیلم هایش درباره زندگی و تنهایی انسان و سرشار از سادگی و مینیمالیسم است و همین سادگی برای من و همکاران من به دنیای ساده و ناب یاسوجیرو اوزو. فیلم های او مانند شعر باقی می مانند. تطهیر کننده است و به همین دلیل به مخاطبم پیشنهاد می کنم قبل از دیدن آثار «اوزو» وضو بگیرند.

دانش آموزی که انیمه می بیند و مخالف رقص مردانه است.

یوسف زاده که چهره ای آتشین در دنیای عمیق دارد و کوروساوا کارگردان، نویسنده و تهیه کننده ژاپنی تاثیر زیادی در شکل گیری شخصیت سینمایی او داشته است، همچنین از طرفداران جذاب انیمه است. وقتی تنهاست با فرزندانش انیمیشن تماشا می کند. او همه ژانرهای سینما را دوست دارد و طرفدار فیلم های خوب برای تبلیغ است، بنابراین از سریال های روزانه «اپل تی وی» و «نتفلیکس» و ترکیه گرفته تا آثار سینمای کره که اگر ادامه دهد به آن اعتقاد دارد. همین کیفیت در سال های آینده جهان سینما سلطنت خواهد کرد و صحنه های زیادی را اشغال خواهد کرد، نگاه کنید.

اما نکته اصلی مقاله اینجاست. یوسف زاده سعی می کند خود را فردی به روز معرفی کند و با نقد آثار سینمای جهان مطالب خود را به روز می کند اما خودش می گوید با رقص مردانه در سینما مشکل دارد.

از او درباره نگرش همبازی هایش به حرفه سینمایی اش می پرسم و می گوید: برخورد خیلی خوبی دارند و همیشه باعث پیشرفت من می شوند؛ به جز یک مورد، در «رقص در سینمای ایران» محتوایی تولید کردم و من رقصنده ای را نشان داد که سال ها نماد رقص و آواز در فیلم ها و جزء لاینفک سینمای ایرانی بود، واقعیت این است که باید این گونه نشان می داد که در دوره ای از جامعه، برای فروش بیشتر، ذائقه ی سینمای ایران را نشان می داد. مردم آنقدر آموزش دیده بودند که صحنه رقص را نشان می داد و من به عنوان تضمین فروش بیشتر می خوانم: «این واقعیت تلخی است که امروز هم در سینمای کشور شاهد آن هستیم و در هر فیلم کمدی صحنه ای از مردانی است که برای فروش بیشتر می رقصند».