رقابت داخلی بین اصولگرایان تندرو در خدمت مردم نیست، هدف آنها تخریب یکدیگر است

روزنامه هم میهن نوشت: روند حذف قابل توقف نیست. برخی از این افراد تندرو و مطالبه گر مانند مار گرسنه ای هستند که از گرسنگی دم دراز خود را می خورد و هر چه بیشتر دم خود را فرو می برد، به نابودی نزدیکتر می شود.

یکی یکی از پیامدهای مثبت اتحاد قدرت حکومتی در ایران، افشای ماهیت فرآیند رفتاری خود ویرانگر بخش‌های رادیکال جریان غالب بنیادگرایی است.

تا زمانی که اصلاح طلبان در قدرت بودند، کار این گروه این بود که آنها را به دلیل مصونیت سیاسی، امنیتی و کیفری متهم کنند. پشت شعارهای انقلابی و اسلامی پنهان می شدند و هر چه می خواستند علیه مخالفان خود به کار می بردند. چندین بار که از آنها شکایت می شد نتیجه ای نداشت و همه را از مطالبه حق ناامید می کردند و به او می دادند.

پس زمان گذشت تا سال 1398 و سپس به سال 1400 رسید و قوای مقننه و مجریه یکسان و مطلوب شدند. اما این آغاز عشق متقابل بود. عشقی که کار را آسان می کرد، اما بر خلاف تصور بنیانگذاران شرایط کنونی، مشکلات زیادی وجود داشت. در واقع همان نیروهایی که اجازه داشتند هر چه می خواهند بگویند و به بیگانگان تهمت بزنند، همین مسیر را نسبت به نیروهای خودی در پیش گرفته اند و در این چند سال همه چیزهایی که از آنها دیده و شنیده ایم، تغییر کرده است افشای و افشای فساد و همچنین حساب های بانکی و امور شخصی چیز دیگری است نبود.

این بدان معنا نیست که این اقدامات اساساً ناقص هستند. استفاده از این روش ها علیه مسئولان و سیاستمداران متوسل به اخلاق در برخی موارد منجر به غصب حقوق ملت می شود و باید انجام شود، اما در برخی موارد به دلیل رقابت داخلی باندهای قدرت است. مثلا بحث استفاده از دام که توسط وزیر جهاد محکوم شد!! این دولت منجر به فروش زمین ازگل و بالاتر از همه فساد غیر قابل تصور چای دباش در همین وزارتخانه برای غصب حقوق مردم شد، اما اینها توسط گروه های داخلی جناح های مسلط فاش نشد. احتمالاً به این دلیل که آنها ذینفع هستند یا صلاحیت افشای آن را ندارند. بلکه دسترسی ویژه ای به حساب های بانکی، سفرهای شخصی و… دارند و اینها را افشا کرده اند.

البته متهمان این پرونده ها پاسخی ارائه نکردند. با این حال، اینها اشکال منحصر به فرد فعالیت سیاسی نیستند. اولاً باید سیاست در سطح افکار و برنامه ها انجام شود. اثری که تقریباً می توان گفت در میان اکثر اصولگرایان غایب است. دلیلش روشن است. اصلا برنامه ای به معنای سنتی ندارند. فقط میگن ما مخلصیم!! ما داریم و جهادی هستیم و ضد مهاجر هستیم و به صورت هرکسی که مخالف ما باشد مشت میزنیم. برنامه آنها هم مشخص است: چقدر شغل ایجاد می کنیم و چقدر مسکن ایجاد می کنیم، تورم را نیم و تک رقمی می کنیم و دلار کمتر از 15 هزار تومان می شود و فقر، فساد و… را از بین می بریم. حذف تبعیض اگر بپرسید چگونه؟ پاسخ ساده است.

می گویند ممکن است و ما می توانیم انجامش دهیم. همه چیز را به ما بده اگر همه شاخص های بالا بدتر شوند به این معنی است که شما سیاه نمایی می کنید و آمار غیر رسمی و بی اهمیتی از کار، فداکاری و اخلاص شما ارائه می دهند.

ما ریشه این رفتارها را در انتخابات سراسری دیدیم، یعنی اینکه چگونه یکدیگر را افشا کردند. اکنون در میانه انتخابات ریاست جمهوری هستیم و این روند البته باید تشدید شود. شاید پشت پرده به آنها دستور داده می شود که در دو هفته انتخابات سکوت کنند و چیزی نگویند، اما مشکل اصلی این است که رقابت های جناحی اصولگرایان ماهیت مدنی ندارد و به نفع مردم است، بلکه با هدف کسب قدرت و قدرت است. برای حذف رقیب، و این حذف وجود ندارد. او تا زمانی که دو ساله شوند متوقف نمی شود یکی یکی از آنها باید حذف شود.

فرآیند حذف نمی تواند متوقف شود. برخی از این افراد تندرو و مطالبه گر مانند مار گرسنه ای هستند که از گرسنگی دم دراز خود را می خورد و هر چه بیشتر دم خود را فرو می برد، به نابودی نزدیکتر می شود.