غزل زیاری: در شب کریسمس، یک فضاپیمای خودمختار از کنار خورشید عبور کرد و به نزدیکترین جسم ساخته شده توسط انسان به خورشید تبدیل شد. ماموریت کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا با هدف کسب اطلاعات بیشتر در مورد خورشید، از جمله نحوه تأثیر آن بر هوای فضایی روی زمین است.
پرواز پارکر در نزدیکی خورشید نقطه عطفی برای بشریت بود که البته بدون دخالت مستقیم انسان رخ داد. زیرا این فضاپیما در حالی که بدون ارتباط با زمین از کنار خورشید عبور می کرد، وظایف از پیش برنامه ریزی شده خود را انجام داد.
طی شش دهه گذشته، کاوشگرهای روباتیک متعددی از طریق منظومه شمسی ارسال شده اند و به مقاصدی خارج از دسترس انسان ها می رسند. کاوشگر پارکر همچنین در طول ده روز پرواز خود به دور خورشید دمای 1000 درجه سانتیگراد را تجربه کرد.
اما در زمانی که هیجان زیادی پیرامون ظهور هوش مصنوعی پیشرفته جدید وجود دارد، موفقیت این فضاپیماهای خودمختار سؤالاتی را در مورد نقش انسان در اکتشافات فضایی آینده و حتی این سؤال ایجاد می کند که آیا فضانوردان در همه فضاها مورد نیاز خواهند بود یا خیر. این آینده افراد مورد نیاز هستند یا نه.
لرد مارتین ریس، ستاره شناس سلطنتی بریتانیا، می گوید: ربات ها به سرعت در حال توسعه هستند و مورد فرستادن انسان به فضا روز به روز ضعیف تر می شود. به نظر من هیچ مالیاتی نباید برای فرستادن مردم به فضا استفاده شود. تنها داستان فرستادن مردم به فضا باید در قالب یک ماجراجویی و تجربه ای متفاوت برای ثروتمندان باشد که از بودجه خصوصی برخوردار است.
فیزیکدان اندرو کوتس از دانشگاه کالج لندن با این نظر موافق است: “من ربات ها را برای اکتشافات مهم فضایی ترجیح می دهم، آنها بسیار فراتر می روند و حتی ارزان تر از انسان ها هستند.” با پیشرفت هوش مصنوعی، ربات ها بیشتر و بیشتر هوشمند می شوند.
اما این برای نسل‌های آینده فضانوردان چه معنایی دارد؟ مطمئناً برخی از اعمال در فضا فقط توسط انسان قابل انجام است و ربات ها هر چقدر هم پیشرفته باشند قادر به انجام این کار نخواهند بود.
سرفیسرها در مقابل انسان ها
انسان در فضا تنها به دو هدف دست یافته است: مدار زمین و ماه. اما فضاپیماهای روباتیک از تمام سیارات منظومه شمسی و بسیاری از سیارک ها و دنباله دارها بازدید کرده اند.
از سال 1961، زمانی که یوری گاگارین از اتحاد جماهیر شوروی به عنوان اولین کاوشگر فضایی شناخته شد، در مجموع حدود 700 نفر تا به امروز به فضا پرواز کرده اند که بیشتر آنها در مدار (دور زمین) یا زیر مدار (پرش های عمودی کوتاه) هستند. به فضا، که چند دقیقه طول کشید).
دکتر کلی واینرزمیت، زیست شناس در دانشگاه رایس، می گوید: «به نظر می رسد که این روش همیشه دلیلی برای حضور مردم در فضا خواهد بود تا اثربخشی نظام سیاسی کشور و شگفتی این کشور را ثابت کند.» “
اما فراتر از میل ذاتی انسان به کاوش یا احساس پرستیژ، انسان ها از آزمایش ها و تحقیقات خود در مدار زمین، از جمله ایستگاه فضایی بین المللی، برای پیشرفت علم و رباتیک با سفر به مکان هایی استفاده می کنند که برای انسان و انسان استفاده از ابزار آنها غیرممکن است. مطالعه و کاوش جو و سطوح می تواند به این پژوهش علمی کمک کند.
دکتر می‌گوید: «انسان‌ها سازگارتر هستند و کارها را سریع‌تر از یک روبات انجام می‌دهند، اما زنده ماندن در فضا واقعاً سخت و پرهزینه است. واینرسمیت.
سامانتا هاروی، برنده جایزه بوکر 2024، این را به بهترین شکل بیان می‌کند: «روبات به آب، مواد مغذی، مدفوع، خواب و… چیزی نمی‌خواهد.»
اما نکات منفی زیادی در این مسیر وجود دارد. بسیاری از ربات ها کند و روشمند هستند. به عنوان مثال، مریخ نوردها (وسایل نقلیه موتوری کنترل از راه دور) تنها با سرعت 160 متر در ساعت حرکت می کنند.
ایان کرافورد، دانشمند سیاره‌شناسی در دانشگاه لندن، می‌گوید: «هوش مصنوعی می‌تواند انسان‌ها را در شطرنج شکست دهد، اما آیا این بدان معناست که می‌تواند انسان‌ها را در کاوش در محیط‌های دیگر نیز شکست دهد. او معتقد است که الگوریتم‌های هوش مصنوعی می‌توانند کارآمدتر از قبل به مریخ نوردها کمک کنند.
دستیاران هوش مصنوعی و روبات های انسان نما
کارایی این فناوری فضانوردان را از برخی وظایف خاص رها می کند و به طور موثر به بهبود پرواز فضایی انسان کمک می کند و به بشریت اجازه می دهد تا بر تحقیقات مهم تر تمرکز کند.
دکتر توضیح می‌دهد: «هوش مصنوعی می‌تواند برای خودکارسازی کارهای خسته‌کننده استفاده شود. کری واگستاف، دانشمند کامپیوتر و دانشمند سیاره‌شناسی در ایالات متحده که قبلاً در آزمایشگاه رانش جت ناسا در کالیفرنیا کار می‌کرد. “روی زمین، مردم خسته می شوند و تمرکز خود را از دست می دهند، اما ماشین ها این کار را نمی کنند.”
چالش این است که برای استفاده از سیستم‌هایی مانند مدل‌های زبان بزرگ (LLM) برای درک و تولید زبان انسانی با پردازش داده‌های متنی، کار زیادی لازم است. دکتر می گوید: «ما هنوز به نقطه ای نرسیده ایم که بتوانیم LLM را روی مریخ نورد انجام دهیم. واگستاف پردازنده های مریخ نوردها با سرعتی حدود یک دهم گوشی هوشمند شما کار می کنند. این بدان معناست که آنها نمی توانند استانداردهای بالای یک LLM را برآورده کنند.
ماشین‌های انسان‌نمای پیشرفته با بازوها و اندام‌های روباتیک شکل دیگری از فناوری هستند که می‌توانند وظایف و عملکردهای ضروری را در فضا انجام دهند، به‌ویژه آن‌هایی که می‌توانند توانایی‌های فیزیکی انسان را تقلید کنند.
در سال 2013، ربات Valkyrie ناسا برای شرکت در آزمایش چالش رباتیک مرکز فضایی جانسون ساخته شد. این ربات با وزن 136 کیلوگرم و قد حدودا 190 سانتی متر با یک طوفان جنگ ستارگان تفاوت دارد، اما این به تنهایی یکی این یک ماشین شبه انسان با توانایی های مافوق بشری است. مدت‌ها قبل از والکری، روبونات ناسا اولین ربات انسان‌نما بود که برای استفاده در فضا طراحی شد و وظایفی را که قبلاً توسط انسان انجام می‌شد انجام می‌داد.
دستان مخصوص طراحی شده او به او این امکان را می داد که از ابزارهای مشابه فضانوردان استفاده کند و کارهای پیچیده و ظریفی مانند گرفتن اشیاء یا سوئیچ ها را انجام دهد که برای سایر سیستم های روباتیک چالش برانگیز است.
در سال 2011، مدل بعدی روبونات از شاتل فضایی دیسکاوری برای نگهداری و مونتاژ به ایستگاه فضایی بین المللی فرستاده شد.
دکتر می‌گوید: «اگر نیاز به تعویض قطعه یا تمیز کردن یک پنل خورشیدی داشته باشیم، می‌توانیم این کار را به صورت رباتیک انجام دهیم. شان عظیمی، رهبر تیم روباتیک در مرکز فضایی جانسون ناسا. او معتقد است که ربات‌ها راهی برای ایمن کردن این زیستگاه‌ها خواهند بود که در کنار آنها کار کنند.
در حال حاضر چندین ربات بدون حضور انسان روی سیارات دیگر کار می کنند و حتی گاهی اوقات به تنهایی تصمیم می گیرند. به عنوان مثال، مریخ نورد کنجکاوی ناسا در منطقه ای به نام دهانه گیل در مریخ کاوش می کند و برخی از کارهای خود را به صورت مستقل و بدون کمک انسان انجام می دهد.
دکتر می‌گوید: «می‌توانید مریخ نورد را به انجام کارهای مختلفی هدایت کنید، از عکاسی از یک صحنه گرفته تا جستجوی صخره‌هایی که ممکن است اولویت‌های علمی مأموریت را برآورده کنند، تا پرتاب خودکار لیزر به آن هدف». واگستاف این ربات می تواند یک سنگ خاص را شناسایی کرده و آن را به زمین بازگرداند.
اما قابلیت های مریخ نوردهایی مانند کنجکاوی به دلیل سرعت کم آنها محدود شده است.
لروی چیائو، فضانورد بازنشسته ناسا، که سه پرواز فضایی را در دهه‌های 1990 و 2000 انجام داد، گفت: «مردم وقتی کاری را انجام می‌دهند، با هم ارتباط برقرار می‌کنند. اما من انتظار دارم که اولین فرود انسان روی مریخ حتی تماشایی تر از اولین فرود انسان روی ماه باشد.
زندگی در مریخ؟
از دسامبر 1972، زمانی که انسان ها به عنوان بخشی از آخرین ماموریت آپولو به ماه پرواز کردند، انسان ها مدار زمین را ترک نکرده اند. مقامات ناسا امیدوارند از برنامه آرتمیس برای بازگرداندن مردم به آنجا در این دهه استفاده کنند. در ماموریت بعدی خدمه، چهار فضانورد در سال 2026 به دور ماه پرواز می کنند و فضانوردان ناسا در ماموریتی که برای سال 2027 برنامه ریزی شده است، روی سطح ماه فرود خواهند آمد.
همزمان، آژانس فضایی چین قصد دارد فضانوردانی را به ماه بفرستد.
از سوی دیگر، ایلان ماسک، مدیرعامل اسپیس ایکس، برنامه های خاص خود را دارد. او گفت برنامه بلندمدت او ایجاد یک مستعمره در مریخ است که در آن انسان ها بتوانند فرود بیایند. او قصد دارد 100 نفر را همزمان با استفاده از Starship به مریخ منتقل کند، وسیله نقلیه جدید عظیمی که شرکت او در حال توسعه است، با هدف حضور یک میلیون نفر در مریخ در 20 سال آینده.
دکتر واینرسمیت توضیح می دهد: «ماسک معتقد است که باید به مریخ برویم. زیرا اگر اتفاق فاجعه‌باری روی زمین بیفتد، مریخ می‌تواند از بشریت حمایت کند. اگر این استدلال را قبول دارید، فرستادن افراد به فضا ضروری است.
با این حال، هنوز ابهامات زیادی در مورد حیات در مریخ وجود دارد. در میان چالش های فنی بی شماری که حل نشده باقی مانده است. او ادامه داد: “کودکان ممکن است نتوانند در این محیط رشد کنند.” بسیاری از این گونه سوالات اخلاقی وجود دارد که ما پاسخی برای آنها نداریم. “من فکر می کنم ما باید سرعت خود را کاهش دهیم.”
با این حال، لرد ریس چشم اندازی دارد که در آن اکتشافات انسانی و رباتیک می توانند تا جایی با هم ادغام شوند که خود انسان ها بخشی از ماشینی شوند که می تواند با محیط های سخت کنار بیاید. با این حال، تا آن زمان، انسان‌ها احتمالاً به برداشتن گام‌های کوچک در فضا ادامه خواهند داد، مسیری که محققان روباتیک مدت‌ها قبل از انسان هموار کرده‌اند.
منبع: بی بی سی
۲۲۷۲۲۷