مجتبی لشکربلوکی در کانال تلگرامی خود نوشت: با یک یادآوری شروع کنم. یک نفر این را گفت یکی من جزو تیم همراهان وزیر از نمایندگی های خارجی بودم. لیست همراهان وزیر کاملا مشخص بود. گفت که دیدم یکی از معاونان وزیر در لیست نبود سر و بدن او پیدا شد. پرواز از فرودگاه امام ساعت 2 بامداد! در آلاچیق نشستیم. تشریفات انجام شد. همه به سمت هواپیما رفتیم. این معاون ماند. شگفت زده شدم. از وزیر پرسیدم چرا این یا آن شخص نیامده است؟ او گفت این پروتکل است که وقتی وزیر کشور را ترک می کند، یکی او یکی از معاونان است و تا آخرین لحظه در کنار وزیر می ماند تا در مورد نکات نهایی بحث و هماهنگی کند تا در زمانی که وزیر از ایران دور است همه چیز بر اساس نکات نهایی برنامه ریزی شود.
چه پروتکل احمقانه ای! در دنیایی که در سفر و بالا رفتن از آسمان به اینترنت دسترسی دارید! چه فایده ای دارد که نصف شب یک معاون وزیر را به فرودگاه خارج از شهر بکشانند و فردا مست و خواب آلود در مورد مهم ترین ملزومات حوزه کاری خود تصمیم بگیرند؟
من از ابتدا فکر می کردم که این پروتکل احمقانه است نبود. هیچ پروتکلی بی خطا نیست. ما مردم احمقی هستیم. وقتی پروتکل ها بر اساس تجربه و دانش جمعی و تاریخی ایجاد می شوند، به این نتیجه می رسیم که این امر ضروری است. در زمان تولد دلیل منطقی دارند، اما به مرور زمان با تغییر شرایط، این پروتکل دیگر ضروری نیست، اما ما آن را حفظ می کنیم!
به بهانه این خاطره، چند پیشنهاد ساده به رئیس جمهور جدید ارائه می کنم:
1) سخنرانی نکنید!
ما انتظار نداریم رئیس جمهور سخنرانی کند. برای سخنرانی در روز کارگر، روز کارمند، روز معلم، روز دادگاه و صدها روز دیگر چه نیازی است؟ به سخنرانی هفته دولت و نوروز و پوشش فصلی بسنده کنید. چه نیازی به حضور به عنوان سخنران در رویدادهای مختلف دارید؟ هر سخنرانی شما میلیاردها تومان برای ما هزینه دارد. اصلاً اغراق نمی کنم: هزینه های پلیسی و امنیتی (کنترل و بی طرفی)، هزینه های فرصت مدیرانی که برای رعایت ادب مجبورند دستگاه خود را رها کنند و دوره ای بنشینند و به حرف های نه چندان مهم شما گوش دهند. . هزینه های استهلاک جاده و خودروهای دولتی، هزینه های تیم مدیریتی برای تجهیز اتاق و…
ما از رئیس جمهور انتظار داریم که پشت میز خود بنشیند، تمرکز کند و تصمیمات مهمی بگیرد. ! ما به بلندگو نیاز نداریم! کشور ما نیازمند تصمیمات هوشمندانه، شجاعانه و توافقی است. شما باید تصمیم بگیرید. صحبت را به دیگران بسپارید
2) با پروتکل های مراسم بیهوده ادامه ندهید!
مثلاً همه فکر می کنند وقتی رئیس جمهور به استانی می آید، تیم استانداری، امام جمعه و نمایندگان مجلس به استقبال او بیایند. آنها ترتیبی می دهند که یک دختر کوچک زیبا برای شما شعر بخواند. خودتان حساب کنید که این مراسم چقدر از خزانه دولت هزینه و زمان دارد. جسور باشید و به آنها دستور دهید که همه مراسم استقبال را حذف کنند. مستقیم به جلسه تصمیم گیری بروید نه به سخنرانی. ما هیچ مالیات و روغنی برای مراسم استقبال و خداحافظی نمی پردازیم.
3) زیاد فعال نباشید!
کشور ما پر از مشکلات است. اما قرار نیست رئیس جمهور همه مشکلات را حل کند. رئیس جمهور باید از بین هزاران مشکل حداکثر 5 موضوع اصلی را انتخاب و حل کند. اینکه از همه چیز حرف میزنی آنها در مورد همه چیز جلسه دارند. شما در مورد همه چیز نظر می دهید. شما در مورد همه چیز تصمیم می گیرید، این نشانه این است که شما اولویت و ضد اولویت (بی اولویت) نیستید (https://t.me/Dr_Lashkarbolouki/355). مدیری که نتواند اولویت ها را از مسائل کوچکتر و کم اهمیت تر تشخیص دهد، شرط اول مدیریت و عقلانیت را زیر پا گذاشته است. می دانم که تحت فشار هستید که به همه چیز پاسخ دهید، اما اگر در این راه بروید پایانی نخواهد داشت!
توصیه استراتژیک نهایی:
خلاصه می کنم؛ سخنرانی نکنید، فقط تصمیم بگیرید. پروتکل های دوره های قبلی را کورکورانه تکرار نکنید. جسور باشید و پروتکل های بیهوده، تشریفاتی و پرهزینه را کنار بگذارید. جسور باشید و مسائل فرعی را فدای مسائل اصلی کنید و بر اولویت های حیاتی و توسعه تمرکز کنید.