به گزارش خبرگزاری بازتاب آنلاین، سال 2025 نیامد که سینمادوستان جهان را شوکه کرد. حدود 6 ماه پیش بود که دیوید لینچ افسانه ای اعلام کرد که از بیماری حاد ریوی (آمفیزم) رنج می برد اما در تلاش است تا Twin Peaks جدید خود را جلوی دوربین بگذارد. آنجا بود که طرفداران این کارگردان برجسته احساس خطر کردند. شنیدن این سخنان از زبان مردی طاقت فرسا بود که در تمام این سال ها مردم را به شادی و امید تشویق می کرد.
به گزارش ایرنا، اما چرا لینچ کارگردان افسانه ای تمام تاریخ شد؟ روی کاغذ، لینچ بارزترین نماینده سینمای سوررئالیستی است. فیلمی که از سال های اول صنعت با لوئیس بونوئل تکرار نشدنی جان گرفت و با مرگ او این راه توسط لینچ ادامه یافت. در واقع بونوئل سینمای سوررئالیستی را با ویژگی‌های بدوی این سبک ساختاری به مخاطب معرفی کرد و باعث شد تا انواع سینمای قدرتمند دیگر، سینمای سوررئالیستی نمایندگان بزرگی برای مخاطبان سینما داشته باشد. لینچ فیلمساز سینمای پست کلاسیک است که این ژانر را با ویژگی های سینمای مدرن ترکیب کرده است. در سال‌هایی که ژانرهای سینمایی در دوران گذار از سینمای کلاسیک به مفاهیم مدرن (دوره گذار) دچار دگرگونی مفهومی و کیفی می‌شدند، نابغه‌ای چون لینچ به مدد مضامین منحصربه‌فرد خود، این ژانر را با دگردیسی کلی مواجه کرد.
در سینمای لینچ مقایسه مفهومی ساده ای بین مخاطب و قهرمانان آثار او که عموماً تنها و منزوی هستند شکل می گیرد. در این فضا پرده سینما حذف می شود و مخاطب به هویتی جادویی می رسد. در این آثار مخاطب با شکست زمان مواجه می‌شود و روایت‌های موازی را تجربه می‌کند که در آن قطعات پازل از ابتدا تا انتهای فیلم به‌طور نامنظم به دست او می‌رسد و همین موضوع باعث می‌شود مخاطب این‌ها را قرار دهد. در پایان کار را با هم ترکیب کنید و فیلم را رهبری کنید.
به همین دلیل، لینچ در بلوغ سینمای سوررئالیستی یک گام جلوتر از بونوئل است، در حالی که زندگی آمریکایی لینچ نیز کمک قابل توجهی به خلق موتیف ها، عناصر و دکوپاژهای منحصر به فرد کرد، در حالی که بونوئل افسانه ای هرگز نتوانست این همه نقوش هالیوودی خلق کند. نمادها از آنها در خدمت توسعه هسته مرکزی روایت منسجم خود استفاده کنید.
با همه این مختصات، سینمای لینچ هرگز به سمت آنارشیسم حرکت نکرد. با وجود اینکه لینچ علاقه چندانی به برداشت های طولانی نداشت و افراد زیادی در آثار او حرکت می کردند و سکانس ها میزبان اکسسوری های رنگ، نور و حجیم بودند، اما این عناصر هیچ گاه به آشفتگی بصری و مفهومی منجر نشد و این هنر لینچ بود که از نظر مفهومی اقتباس شد. این عناصر شلوغ و خیلی ها به هارمونی معناداری رسیدند که برای مخاطب جذاب بود. این ویژگی یکی این یکی از اصلی ترین ویژگی هایی است که باعث می شود لینچ را کارگردانی افسانه ای و تکرار نشدنی بدانیم که شاید جای خالی او برای همیشه در تاریخ سینمای جهان پر نشود.
سینمای لینچ همیشه مبتنی بر دوگانگی کابوس و واقعیت است. طردشدگان دنیای لینچ همیشه در تلاش برای مقابله با کابوس های خود هستند. هنر بزرگ جایی است که این درگیری نفس گیر را با عناصر روز می بینیم و کابوس ها برای شخصیت فیلم و مخاطب شبیه واقعیت هایی می شود که او را می ترساند. این فضا معمایی خاصی را در سینما ایجاد می کند که با راهروها و تلفن های اسرارآمیزش، استفاده از نور قرمز دیوانه کننده و اتاق هایی که به خودی خود ترسناک هستند، خاص لینچ است. آتش و چوب نیز مفاهیم کلیدی در سینمای این فیلمساز دارد. بهره برداری های عملی از نوار ویدئویی و حمزاد نیز به ایجاد این دنیای عجیب کمک زیادی کرده است. هیچ کارگردانی در تاریخ سینما نتوانست از داده های واقع گرایانه به بیان سورئالیستی منسجمی مانند لینچ دست یابد.
این مجموعه رفتار سینمایی باعث شد که لینچ هرگز وارد جریان اصلی و پرفروش هالیوود نشود. او با وجود اینکه آثاری مانند «تلماسه» و «توئین پیکس» از چنین قابلیت هایی برخوردار بودند، هیچ گاه به سمت این شکل از فیلمسازی که در خدمت شرکت بود نرفت و توانست تا آخرین اثرش دیدگاه مستقل خود را در آثارش حفظ کند.
حالا سینما برای هنرمندی که با ویدیوهایش به مردم می گفت شما قلب بزرگی دارید تمام شده است اما لینچ هنوز برای سینما تمام نشده است. دیگر خبری از کلاژ پر از فریم های دیوانه کننده نیست. کارگردانی که نقاشی های شگفت انگیزش را به سینما آورد و به آنها جان داد.
او در تمام این سال ها با گرمی و اراده خاصی از Twin Peaks 4 صحبت می کرد اما این فرصت برایش پیش نیامد.
دیوید لینچ افسانه ای برای یک عمر مخاطبان عظیم خود را شوکه کرد، اما آخرین شوک او موفقیت بزرگی در جاده مالهالند و بزرگراه گمشده بود. سینما با نبودش یکی او اعجوبه ها و نوابغ خود را از دست داد. از این پس سینمای سوررئالیستی پس از لینچ نامیده می شود و تحولات پیرامون آن نیز با دوران این فیلمساز مقایسه می شود.
۲۴۴۵۷