این مطالعه در موسسه تحقیقاتی EPFL سوئیس توسط گروهی به سرپرستی پروفسور Silvestro Micera انجام شد. این بخشی از پروژه بزرگتر بازوی سوم مرکز ملی صلاحیت در تحقیقات سوئیس بود.
به گزارش نیواطلس، در این مطالعه دستگاه‌هایی ساخته شد که کاربران را ملزم می‌کرد روی صندلی بنشینند، دسته‌ها را با دو دست بگیرند و کمربند مجهز به حسگرهایی ببندند که حرکات آنها را ردیابی می‌کند. آنها همچنین از یک هدست واقعیت افزوده برای مشاهده یک محیط مجازی استفاده کردند.
به گزارش ایسنا، کاربران با حرکت بازوها توانستند با استفاده از نسخه های مجازی بازوهای واقعی خود در دنیای واقعیت مجازی وظایف خود را انجام دهند. علاوه بر این، آنها همچنین توانستند بازوی سوم مجازی را از طریق حرکات خاصی از دیافراگم خود کنترل کنند. بازوی سوم که بین بازوهای چپ و راست مجازی او قرار دارد، به صورت یک دست متقارن با شش انگشت و شست در دو طرف طراحی شده است، بنابراین تصور نمی شود که متعلق به هیچ سمت خاصی از بدن باشد.
هنگامی که این بازو روی 61 داوطلب در طی 150 جلسه آزمایش شد، مشخص شد که تسلط بر آن برای اکثر افراد بسیار آسان است. نکته مهم این است که داوطلبان توانستند بازوی چپ و راست خود را کنترل کنند و بازوی سوم را نیز کنترل کنند.
شرکت‌کنندگان همچنین می‌توانستند در حین کار با بازوی سوم، وارد مکالمه شوند و از کار دور نگاه کنند.
در مرحله بعدی مطالعه، داوطلبان یک بازوی رباتیک فیزیکی را به قفسه سینه خود متصل کردند. این دستگاه در واقع فقط یک عصا بود که می‌توانست آن را به داخل و خارج از یک پایه بکشد، اما کاربران همچنان می‌توانستند آن را به گونه‌ای حرکت دهند که دست بر روی یک دایره هدف معلق بماند.
میسره می گوید: انگیزه اصلی ساخت بازوی سوم، شناخت سیستم عصبی است. با به چالش کشیدن مغز برای انجام یک کار کاملاً جدید، می توانید متوجه شوید که آیا قادر به انجام آن است و آیا امکان تسهیل این یادگیری وجود دارد یا خیر. سپس می‌توانیم این دانش را برای مثال در توسعه وسایل کمکی برای افراد دارای معلولیت یا در پروتکل‌های توانبخشی پس از سکته به کار ببریم.