میکروب‌های بدن پس از مرگ انسان چه می شوند!؟
حتی پس از مرگ، میکروبیوم بدن انسان تحت شرایط خاص می‌تواند از منابع خاک تغذیه کرده و باعث ایجاد زمینه‌ای برای رشد حیات میکروبی جدید شود.
بدن هر انسان از اجتماع پیچیده ای از تریلیون ها موجود ریز تشکیل شده است که برای سلامتی ما در طول زندگی ضروری هستند. این همزیست‌های میکروبی به شما در هضم غذا، تولید ویتامین‌های ضروری، محافظت در برابر عفونت‌ها و انجام بسیاری از عملکردهای مهم بدن کمک می‌کنند. میکروب‌هایی که عمدتاً در روده شما متمرکز شده‌اند، این فرصت را دارند که در یک محیط گرم و نسبتاً پایدار با منبع غذایی ثابت زندگی کنند. اما برای متحدان همزیست ما پس از مرگ چه می شود؟
ممکن است فکر کنید که میکروب های شما با شما می میرند و پس از تجزیه بدن شما در دنیای واقعی زنده نمی مانند. دکتر. جنیفر دبریان، استاد میکروبیولوژی محیطی در دانشگاه تنسی، در تحقیقات جدید خود نشان داده است که میکروب ها نه تنها پس از مرگ ما زنده می مانند، بلکه نقش مهمی در بازیافت بدن ما دارند تا حیات جدیدی از ما پدید آید.
زندگی میکروبی پس از مرگ
هنگامی که فردی می میرد، قلب او گردش خون و اکسیژن را در سراسر بدن متوقف می کند. بدون اکسیژن، سلول ها در فرآیندی به نام اتولیز یا خود هضم شروع به تخریب خود می کنند. آنزیم‌های موجود در سلول‌ها که به طور معمول کربوهیدرات‌ها، پروتئین‌ها و چربی‌ها را برای انرژی و رشد به شیوه‌ای کنترل‌شده هضم می‌کنند، راه خود را به غشای سلول‌ها، پروتئین‌ها، DNA و سایر اجزای سلولی باز می‌کنند.
محصول تجزیه سلولی به غذای خوبی برای باکتری های همزیست تبدیل می شود و بدون کنترل سیستم ایمنی آنها و منبع غذایی دستگاه گوارش، آنها به منبع غذایی جدیدی تبدیل می شوند.
باکتری های روده، به ویژه گروهی به نام کلستریدیا، در سراسر اندام های بدن پخش می شوند و بدن را از داخل در فرآیندی به نام پوسیدگی تجزیه می کنند. بدون اکسیژن در بدن، باکتری های بی هوازی به فرآیندهایی مانند تخمیر متکی هستند که برای تولید انرژی به اکسیژن نیاز ندارند. این فرآیندها گازهای بدبو تولید می کنند.
از منظر تکاملی، منطقی است که میکروب‌های بدن راه‌هایی را برای سازگاری با بدن در حال مرگ توسعه داده‌اند. مانند موش های صحرایی در یک کشتی در حال غرق شدن، باکتری ها باید به زودی میزبان خود را ترک کنند و در دنیای بیرون زنده بمانند تا زمانی که میزبان جدیدی پیدا کنند. کربن و مواد مغذی موجود در بدن باعث افزایش تعداد باکتری ها می شود. جمعیت باکتریایی بیشتر به این معنی است که حداقل تعداد کمی از آنها تا زمانی که بدن جدیدی پیدا کنند در محیط سخت تر زنده می مانند.
تهاجم میکروبی
هنگامی که میکروب ها در زمین دفن می شوند، همراه با سوپی از مایعات تجزیه که در هنگام تجزیه بدن تولید می شود، در زیر زمین دفن می شوند. این میکروب ها وارد یک محیط کاملا جدید شده و با جامعه میکروبی جدیدی در خاک مواجه می شوند. اختلاط یا ادغام دو اجتماع میکروبی مجزا همیشه در طبیعت اتفاق می افتد. ادغام اتفاق می افتد، برای مثال، زمانی که دو گیاه با هم رشد می کنند یا فاضلاب وارد رودخانه می شود.
نتیجه این اختلاط (که کدام جامعه غالب است و کدام میکروب فعال است) به عوامل مختلفی بستگی دارد. به عنوان مثال، میکروب ها چقدر تغییرات محیطی را تجربه می کنند و چه کسی قبلاً در آنجا بوده است. میکروب های بدن با محیط گرم و پایدار داخل بدن سازگار شده و به منبع غذایی ثابتی دسترسی داشتند.
از سوی دیگر، خاک زیستگاهی خشن و در حال تغییر است. زیرا با انواع مواد فیزیکی و شیمیایی و همچنین نوسانات زیاد دما، رطوبت و تغذیه همراه است. علاوه بر این، خاک میزبان جوامع میکروبی متنوعی است و مملو از تجزیه کننده هایی است که به خوبی با محیط سازگار هستند و قادر به رقابت با تازه واردان هستند.
ممکن است فکر کنید که میکروب ها وقتی از بدن خارج می شوند می میرند. با این حال، تحقیقات نشان داده است که آثار DNA از میکروب های مرتبط با میزبان را می توان ماه ها یا حتی سال ها پس از تجزیه بافت نرم در خاک زیر بدن در حال تجزیه، روی سطح خاک و حتی در گورستان ها یافت. بنابراین این سوال مطرح می شود که آیا میکروب ها هنوز زنده هستند یا فعال هستند یا در حالت خاموش و غیر فعال منتظر میزبان جدید هستند؟
تحقیقات جدید نشان می دهد که میکروب ها نه تنها در خاک زندگی می کنند، بلکه با میکروب های بومی خاک نیز برای تجزیه بدن کار می کنند. محققان در آزمایشگاه نشان داده اند که ترکیب خاک و مایعات تجزیه پر از میکروب های مرتبط با میزبان، سرعت تجزیه را افزایش می دهد.
محققان همچنین دریافتند که میکروب های مرتبط با میزبان بازیافت نیتروژن را بهبود می بخشند. نیتروژن یکی این یکی از عناصر کلیدی حیات است، اما بیشتر نیتروژن روی زمین به شکل گاز اتمسفر وجود دارد که توسط موجودات زنده قابل استفاده نیست.
تجزیه کننده ها نقش اساسی در بازیافت اشکال آلی نیتروژن به اشکال معدنی مانند پروتئین ها به آمونیوم و نیترات دارند و موادی را ایجاد می کنند که میکروب ها و گیاهان می توانند از آنها استفاده کنند.
تحقیقات نشان می‌دهد که میکروب‌های بدن احتمالاً با تبدیل مولکول‌های بزرگ حاوی نیتروژن مانند پروتئین‌ها و اسیدهای نوکلئیک به آمونیوم در این فرآیند بازیافت نقش دارند. میکروب های نیترات کننده در خاک می توانند آمونیوم را به نیترات تبدیل کنند.
بازیافت مواد مغذی از بقایای پوسیده یا مواد آلی غیر زنده یکی این یکی از فرآیندهای کلیدی در تمام اکوسیستم ها است. در اکوسیستم های زمینی، تجزیه حیوانات مرده باعث ارتقای تنوع زیستی می شود و یک پیوند مهم در شبکه های غذایی است.
حیوانات زنده چرخه کربن و غذای یک اکوسیستم را کاهش می دهند. آنها در طول زندگی خود به آرامی مواد مغذی و کربن را از مناطق وسیعی از یک منظره جمع آوری می کنند و همه آنها را به یکباره در یک مکان کوچک و محلی پس از مرگ ذخیره می کنند. یک حیوان مرده می تواند یک شبکه غذایی کامل از میکروب ها، موجودات خاک و بندپایان را پشتیبانی کند.
حیوانات گوشتخوار و حشرات به توزیع مجدد غذا در اکوسیستم کمک می کنند. میکروب‌های در حال تجزیه، مجموعه‌های غلیظی از مولکول‌های آلی غنی از مواد مغذی را از بدن ما به اشکال کوچک‌تر و زیست‌در دسترس تبدیل می‌کنند که سایر موجودات می‌توانند از آنها تغذیه کنند تا زندگی جدید را فراهم کنند. بنابراین دیدن رشد گیاه در نزدیکی حیوان در حال پوسیدگی پدیده عجیبی نیست و نشان می دهد که غذای حیوان در حال بازگشت به اکوسیستم است.
