با شروع فصل کنسرت، یک نکته برای دوستداران موسیقی به چشم می خورد و آن درگیری داخلی چند خواننده با تهیه کننده شان است. برخی از این درگیری ها به رسانه ها کشیده شده است و بسیاری از کمیت و کیفیت رویدادهای آن آگاه هستند و برخی دیگر سکوت کرده و به فکر برگزاری کنسرت های مستقل خود هستند.
به گزارش ایرنا، این ماجرا البته موضوع جدیدی نیست و به چندین سال پیش بازمی گردد. جایی که سیروان خسروی پس از یک روند فرسایشی ترجیح داد کنسرت های خود را مستقل برگزار کند. سیروان تا مدت ها در نوک پیکان شکستن این تابو قرار داشت و این حرکت او در تمام این سال ها موافقان و مخالفان زیادی داشت.
تبی که خیلی سریع گسترش پیدا کرد
اما امروز این اتفاق در حال تبدیل شدن به پدیده ای عجیب است به طوری که طی یک سال گذشته تلاش هایی از سوی خوانندگانی چون محسن یگانه، رضا بهرام، آرمین زارعی، محسن ابراهیم زاده، آرون افشار و چند خواننده دیگر انجام شده است تا بتوانند اجرا کنند. کنسرت های آنها به طور مستقل خارج از شراکت با شرکت سازماندهی شود. برخی از این چهره ها مراحل مختلف قضایی را طی می کنند و برخی دیگر مانند محسن ابراهیم زاده از ابتدای امسال به صورت مستقل در تهران و شهرستان ها با برند خود کنسرت برگزار می کنند.
مشخص بود حرکتی که روزی توسط سیروان خسروی به صورت مستقل آغاز شد، به زودی توسط سایر خوانندگان منتشر خواهد شد. گرچه این رویکرد اجتناب ناپذیر به نظر می رسد و قطعا به این موارد محدود نخواهد شد، اما آسیب های زیادی به زندگی عادی صنعت موسیقی کشور وارد می کند.
اینکه خوانندگان ما زیر پرچم یک شرکت تخصصی کار می کنند یک رسم و استاندارد واضح در تمام دنیاست. زیر سایه یک شرکت، خوانندگان قطعات خود را تولید می کنند، موزیک ویدیوهای خود را ضبط و پخش می کنند و برنامه هایی برای اجرای کنسرت نوشته اند. در تمام این مراحل این شرکت است که کارهایی مانند تدارکات، هماهنگی، هزینه و برنامه ریزی را انجام می دهد و خواننده فقط برنامه را اجرا می کند.
خروج خواننده از این دایره به معنای پذیرش همه این مراحل است. صرف نظر از اینکه خواننده با این تصمیم خود را در معرض انواع حواشی و روند فرسایش قرار می دهد، اما هرگز نمی تواند تجربه و روابط شرکت با نهادهای مختلف را در فعالیت جدید خود به کار گیرد. همین فرآیند باعث می شود علاوه بر استهلاک بیشتر خوانندگان در طول این فرآیند، نتیجه بهینه از کل فرآیند حاصل نشود.
لزوم ورود جدی به دفتر موسیقی
در ساده ترین محاسبه انگشت شست، مشخص است که تعداد دفعات اجرای یک خواننده با همکاری شرکت، چندین برابر اجرای مستقل آن خواننده است و این روند، حتی اگر دلیل درگیری، سهم خواننده باشد. هر اجرا، هنوز هم به نفع خواننده تمام نمی شود. از این موضوع که بگذریم، به رابطه مدیریت فضای موسیقی کشور با شرکت ها می رسیم که طی آن بسیاری از منوها، اقدامات و مشکلات احتمالی مدیریت دستی حل می شود. اتفاقی که حداقل به همین دلیل باعث نگرانی جامعه موسیقی کشور می شود به نوعی تضمین شده است. این توانایی موسیقی باعث شد که بسیاری از ارگان های هنری کشور مانند سینماگران در سال های اخیر تلاش زیادی را به خرج دهند تا با الگوبرداری از این اکوسیستم در عرصه موسیقی، مشکلات غیرضروری خود را مرتفع کنند و هنرمندان حوزه خود را وارد نکنند. چرخه فرسایش حاشیه ها بیهوده است.
این اکوسیستم موسیقی امروز بیش از هر زمان دیگری ناقص است. تاریخ موسیقی پس از انقلاب کشور هرگز شاهد چنین درگیری داخلی در عرصه موسیقی نبوده است و این رویکردی نیست که به نفع هیچ یک از دست اندرکاران به ویژه خوانندگان ما باشد. در ساده ترین محاسبه انگشت شست، مشخص است که تعداد اجراهای اجرا شده توسط یک خواننده با همکاری شرکت، چندین برابر اجراهای مستقل آن خواننده است و این روند، حتی اگر علت درگیری، سهم خواننده باشد. به هر اجرا، هنوز هم به نفع خواننده تمام نمی شود.
تجربیات مشابه درگیری خوانندگان با این شرکت در دو دهه اخیر نشان می دهد که آن خوانندگان پس از یک سری درگیری با تهیه کننده خود هرگز نتوانستند کارایی مطلوب را داشته باشند. یا بعد از مدتی از بازار موسیقی حذف شدند و یا هرگز نتوانستند آن فعالیت های بی بند و بار و گسترده را پیش از این داشته باشند. بنابراین به نظر می رسد لازم است دفتر موسیقی وزارت ارشاد تصمیمات صریح تری در این زمینه ثبت کند و روند اعطای مجوز فعالیت مستقل این گونه خوانندگان را مورد بررسی جدی قرار دهد چرا که خطرات این امر متوجه همه جانبه می شود. بازی، از جمله نهادهای مدیریتی این حوزه. موسیقی را خواهد گرفت.