در همین حین، دانشمندان دیگر در حال برنامهریزی برای جمعآوری مشاهدات بیشتر از منطقه میانستارهای به روش مستقیم هستند. یک فضاپیمای دیگر مسیر وویجرها را دنبال میکند: کاوشگر نیوهورایزنز ناسا که در سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتو عبور کرد. این فضاپیما پس از بررسی سیاره کوتوله پلوتو و همچنین جرم سنگی دورتری به نام آروکات (آلتیما تولی سابق) در سال ۲۰۱۹، احتمالا تا یک دهه آینده از هلیوپوز عبور خواهد کرد. دانشمندان امیدوارند که ابزارهای این فضاپیما همچنان به کار خود ادامه دهند تا برای سومین سفر خورشیدی فراتر از محدودهی تحتتأثیر خورشید آماده باشد.
دانشمندان همچنین یک مأموریت بالقوه به نام کاوشگر میانستارهای را طراحی کردهاند که برخلاف وویجر و نیوهورایزنز، برای دریافت داده از بخشهای بیرونی هلیوسفر و فراتر از آن طراحی شده است. در این مأموریت از موشکی عظیم برای خروج سریع از منظومه شمسی استفاده میشود.
این کاوشگر ابزارهایی را حمل میکند که برای بررسی میدانهای پلاسما و مغناطیسی به جای اجسام سنگی طراحی شدهاند و به طور ایدهآل به فاصلهای دور سفر میکند تا به عقب نگاه کند و شکل گیجکنندهی هلیوسفر را از آن فاصله تشخیص دهد. بااینحال این مأموریت در اولویت بررسی دهساله که اخیرا منتشر شده است، قرار ندارد.
در حال حاضر، دانشمندان همچنان در حال بررسی سیگنالهایی هستند که از وویجرها دریافت میشوند. از برخی جهات، این سیگنالها دربردارندهی انبوهی از اطلاعات هستند؛ دادههای دو دهه درمورد مرز فضای میانستارهای و آنچه در آن سوی کاوشگرها در دو موقعیت مختلف وجود دارد. دادههای دریافتی سرشار از نکات عجیب و غریب هستند. برای مثال ظاهرا یکی از فضاپیماها پنج مرتبه از منطقهی شوک پایانی عبور کرده است.
دلیل این مسئله میتواند حرکت درونی و بیرونی هلیوسفر همگام با نوسان بادهای خورشیدی باشد؛ اما مشاهدات وویجرها از دور، نگاه مختصر و وسوسهانگیزی به منطقهای تقریبا دور از دسترس به شمار میروند. این نوع دادهها بیشتر سؤال ایجاد میکنند تا پاسخ.
یک چیز مسلم است: مهم نیست که مأموریت وویجرها چه زمانی پایان میرسد، بلکه این کاوشگرها باعث میشوند کنجکاوی و عطش دانشمندان دربارهی فضای میانستارهای افزایش یابد.
منبع:عصرایران