محمدرضا جلایی پور (پژوهشگر جامعه شناسی)
امروز بزرگترین نماز جمعه در دهه های اخیر در ایران و احتمالا کشورهای مسلمان نشین در تهران برگزار شد. در شرایطی که بخشی از شهروندان و ناظران به احتمال حمله نظامی نسل کشی اسرائیل در پاسخ به عملیات قول صادق 2 و حضور رهبری و مؤمنان این رژیم مستلزم شجاعت بود و از سوی طرف ملی تقویت و مورد توجه قرار گرفت، اذعان داشتند. فرمانده کل قوا
حتی در شرایطی که وضعیت شاخص های کلان اقتصادی، فقر و نابرابری و همچنین تحریم ها چندین سال است که نارضایتی گسترده اقتصادی را به دنبال داشته است.
حتا در شرایطی که در سال های اخیر اعتراضات و شکاف های اجتماعی و سیاسی و حکومت وحدت ملی مسعود وجود داشته است. پزشکیان ضمن اینکه علیرغم گشایش ها و امیدهایی که ایجاد کرده، هنوز در مراحل اولیه است و هنوز نتوانسته موفقیت های رضایت بخشی بزرگی کسب کند.
در چنین شرایطی، ازدحام میلیونی این نماز جمعه و بزرگداشت شهید سید حسن نصرالله، اتفاق و دستاورد بزرگ، مهم و قابل توجهی است (تعداد و تراکم جمعیت، برآورد حداقل یک میلیون نفر از شرکت کنندگان را منطقی می کند. ).
شکوه جمعیت عزادار سردار قاسم سلیمانی و نماز جمعه پس از آن نیز قدرت و سرمایه را برای ایران افزایش داد که به ویژه پس از تهدیدهای شدید و گستاخانه ترامپ اما فاجعه باید از آن محافظت کرد. آبان سال 98 و فاجعه هواپیمای اوکراینی و حضور کم و رقابت در انتخابات مجلس یازدهم بخش قابل توجهی از این پایتخت را ویران کرد. این بار چگونه می توان از قدرت و سرمایه نمادینی که جمعه نصر ساخته است برای ایران و منافع ایرانیان حفاظت و افزایش داد؟
در پاسخ به این سوال مهم، به‌ویژه با توجه به شرایط پرخطر منطقه و تشدید تهدیدات علیه ایران، جدا از آنچه می‌توان با عملکرد حاکمیتی در میان مدت و در سطح کلان استراتژیک هدف قرار داد، به نظر می‌رسد نهادها دو مورد زیر را در کوتاه مدت توصیه کنید:
در تریبون های رسمی به ویژه صدا و سیما باید از اهمیت حضور گسترده شهروندان و نیروها در «جمعه نصر» به نفع حرکتی خاص پرهیز کرد و تعادل ملی این رویداد حفظ شود. نمایش کثرت و تنوع شرکت کنندگان این هدف را در نظر می گیرد.
در این نخستین روزهای پس از جمعه نصر باید برای تقویت وحدت و وحدت متبلور در این رویداد مهم و ملی شدن این وحدت گام های موثری برداشت. دستیابی به گشایش‌های رضایت‌بخش در حوزه حاکمیت اینترنت و زنان، ادامه آزادی زندانیان سیاسی و افزایش ابتکار و تحرک و نیز گشایش‌های دیپلماتیک امیدوارکننده‌تر می‌تواند امروز مؤثرتر و کمتر مانع باشد.