عصر ایران – جنگ تونلی یک استراتژی بدیع اما مرگبار بود که ویتنامی ها در جنگ علیه ایالات متحده از آن استفاده کردند. این تونل ها شبکه وسیعی از معابر زیرزمینی بودند که نه تنها به عنوان پناهگاه بلکه به عنوان مسیری برای حملات غافلگیرانه و تله های مرگبار علیه دشمن عمل می کردند.
سربازان آمریکایی با ورود به این تونل ها با خطرات بی شماری مواجه شدند. نیزه های فولادی پنهان شده در کف و دیوارها، پرتاب نارنجک های دستی، خفگی توسط سربازان ویتنامی، خفگی در اثر آب و نیش مارهای سمی مانند کبرا تنها بخشی از این خطرات بود.
حملات هوایی آمریکا نیز عملاً بی‌اثر بود زیرا ویتنامی‌ها به عمق زیرزمین پناه بردند. حتی پرتاب نارنجک به داخل تونل ها هم به دلیل پیچیدگی ساختارشان جواب نداد. تلاش برای استفاده از گاز سمی نیز با موانعی که ویتنامی ها برپا کردند، مانند دیوارهای آبی و سدهای موقت، خنثی شد.
آمریکایی ها برای یافتن ورودی تونل ها از سگ های آموزش دیده استفاده کردند اما این تلاش نیز به بن بست ختم شد. آنها نمی دانستند که در مقابل شبکه ای از تونل های 200 کیلومتری ایستاده اند که نه تنها به نقاط مختلف شهر، بلکه حتی به رودخانه ها و مقر خودشان منتهی می شود. ویتنامی ها از این تونل ها برای نفوذ مخفیانه و حملات غافلگیرانه استفاده می کردند.
تله های استفاده شده در این جنگ بسیار موثر بوده و تلفات سنگینی به نیروهای آمریکایی وارد کرده است. جنگ تونل فصلی فراموش نشدنی را در جنگ ویتنام رقم زد و نشان داد که ابتکار عمل و آگاهی از زمین می تواند در مبارزه با برتری نظامی بسیار مهم باشد.
