محمود گبرلو منتقد سینما، برنامه ساز و مجری شبکه هفت درباره اولین مناظره انتخابات ریاست جمهوری در بازتاب آنلاین نوشت:
فضای استودیوی مناظره ریاست جمهوری فاقد جنبه های زیبایی شناختی و همچنین ارزش های خاص و حرفه ای بود که امنیت مخاطبان و شرکت کنندگان را تامین می کرد.
تزیینات، نورپردازی، صحنه‌سازی و زوایای دوربین یک برنامه تلویزیونی، به‌ویژه در محیط مناظره، تأثیر زیادی بر روح و روان مخاطب دارد.
هدف از طراحی چنین برنامه ای آرامش بخشیدن به مخاطب است تا با تمرکز بر بحث و نظریات ساعت ها به قضاوت درست و دقیقی دست یابد.
دکور و طراحی دکور استودیو مناظره به طرز ماهرانه ای سعی شده تلفیقی از طراحی کلاسیک و مدرن و متاثر از استفاده از چراغ های چشمک زن در پس زمینه محراب مسجد با رنگ قهوه ای و مبلمان راحت با دستگیره های شهری با کف رنگی پر زرق و برق. سیاه آرامش را از بیننده سلب کرد، ذهن بیننده به سرعت خسته شد. فلاش های متعدد در پس زمینه، به خصوص در فریم های بسته دوربین، بیننده را پریشان می کرد و توجه را از توجه گوینده و سوژه منحرف می کرد.
انتخاب روشن و خاموش شدن شدید چراغ ها در کنار فضای مشکی پس زمینه و انتخاب پیراهن سفید برخی از کاندیداها، دوربین را مجبور به ارائه تصویری سوخته از چهره ها حتی در مکان های تاریک و به اصطلاح فالو و فوکوس کرد. به عنوان چهره جلیلی و یا زاکانی
بدتر از آن، طراحی دکور کاملاً غیرحرفه‌ای و آشکارا توهین‌آمیز بود، با چیدمان مبل‌های راحت دسته‌دار -البته با طراحی قدیمی- بدون میز جلو و زاویه‌ی نامناسب دوربین. به خصوص اینکه برخی از کاندیداها آداب نشستن روی مبل را نمی دانستند و با باز گذاشتن پاهای خود قاب زشتی برای دوربین درست کردند! کارگردان تلویزیون هم مثل عکس قاضی زاده تصاویر را بدون توجه به آنها انتخاب کرده است.
در شرایطی که مناظره به روش سنتی یعنی استفاده از تکه های کاغذ انجام می شود، قرار دادن میز جلوی مهمان به سبک نشستن میهمان زیبایی می بخشد و از پراکنده شدن تکه های کاغذ و سایر مواد مانند : ب- پورمحمدی موبایل خود را روی پا نگذارید و ساعت خود را لبه مبل نگذارید.
انتخاب میکروفون در شرایطی که جدیدترین میکروفن های کوچک و حساس وجود دارد یکی دیگر از بد سلیقه ها بود. دو بار دست کاندیداهایی مثل مزیکیان و پورمحمدی روی میکروفون ها خورد و صدا افتاد.
در نحوه ارتباط امروزی با مخاطب، لازم و معتبر است که مخاطبان زمان بندی در محیط استودیو را شفاف کنند و مانند برنامه های مسابقه، از ساعت دیجیتال در مقابل نامزدها صرف نظر کنند یا از قرار دادن یک میز زمان سنج الکترونیکی روی صحنه ای که شرکت کنندگان در آن حضور دارند تا مردم بتوانند آن را ببینند تا مجری اصرار نداشته باشد که میز را نشان دهد اما نشان داده نمی شود یا خسروی را در حال صحبت با افرادی در پس زمینه ببینیم که دیده نمی شوند. از زاویه ای دیگر! در این شرایط طبیعی است که بیننده نسبت به تغییر و تغییر شک کند
فرد حاضر در کنار کاندیداها (خسروی) چه جایگاهی داشت؟ عنوان عنوان «گوینده» را نوشته بود، اما او یک مجری یا مجری خبر است نبود و این در مورد نامزدها نیز صدق می کند نبود اساساً او رهبر جلسه و سازماندهی زمان بود. بنابراین باید عنوان مناسب تری انتخاب می شد. در عین حال ادب و فصاحت و رسا و استادی خسروی عالی بود.
زوایای دوربین بسیار احمقانه، بی ربط و غیرحرفه ای بود. شناخته شده نبود کاندیداها به چه کسانی نگاه می کنند؟! پورمحمدی که نفر آخر بود در سمت راست تلویزیون صحبت می کرد در حالی که مخاطبانش یعنی کاندیداها سمت چپ او بودند یا مجری جلوی او بود اما سمت راست صحبت می کرد یا گاهی اوقات. شرکت کنندگان را صدا زد، کارگردان به یاد آورد که آن شخص را نشان دهد، مانند قاضی زاده که از قالیبافان و پزشکان نام می برد، اما دوربین فقط پزشکان را نشان می داد که آن هم معنای منطقی نداشت زیرا پزشکان اصلاً واکنشی نشان نمی دادند.
مناظره به معنای گفتگوی شخصی و پاسخ به نظر طرف مقابل است، اما طراحی دکور و زاویه دوربین اصلاً حس گفتگوی شخصی و پاسخگویی به یکدیگر را ایجاد نکرده است. کاندیداها نمی خواستند در لحن خود از یکدیگر انتقاد کنند، بیشتر از انتقادات غیرمستقیم و تعارفات معمول استفاده می کردند. همه فکر می کردند باید متن آماده شده را با مردم جلوی دوربین بخوانند، بنابراین همان کاری که چند روزی است در برنامه های تلویزیونی انجام می دهند، به گفته دوستی، این مناظره بیشتر شبیه خودنمایی و صحبت با قدیمی ها بود. مردان در شب، بدون چالش و مناظره انگیزه و اشتیاق رای دهندگان را برای حضور در پای صندوق های رای افزایش دهید.
مغرضانه ترین قسمت برنامه مناظره، قسمتی بود که کارشناسان سؤال می پرسیدند. عدم حضور کارشناسان در استودیو باعث از بین رفتن احساس سرزندگی و بی طرفی کارشناس و همچنین انتخاب افراد با سوابق سیاسی و جناحی مانند بهانر، خوش تیپ ایروانی شیبا این سوال پیشاپیش و بیشترین است. مهم این است که همه افراد قدیمی و جای کارشناسان جوان خالی بود. مهمتر از آن، کاندیداها به سؤالات توجه نکردند و پاسخی ندادند. اگر مدیر جلسه می توانست همین سوال را بپرسد!
تاخیر 20 دقیقه ای شروع مناظره باعث سردرگمی حضار شد و معرفی یک ساعته چینی نامزدها – که در برخی برنامه های تلویزیونی قبلی به آن اشاره کرده بودند – خسته کننده و اعصاب خردکن بود که می توانستند به جای آن از زمان تاخیر استفاده کنند. استفاده از همان سه مجری که با ترس و نگرانی اینجا و آنجا را تماشا می کردند و جز خاطره شهید قاسم سلیمانی و رئیسی حرفی برای گفتن نداشتند، دوربین پشت صحنه فعالیت عوامل و رفتار نامزدهای آماده سازی را نشان می داد. برای دنیا در برنامه های زنده مخاطب را باورپذیرتر و دلپذیرتر می کند. هر چند زودتر ورود کاندیداها را اعلام کردند، اما اشکالی دارد که انگار یک مهمان رسمی خارجی وارد کشور شده اند.
و آخرین موردی که کاندیداها را نگران می کند عدم استفاده از ابزارهای مدرن مانند تبلت و لپ تاپ به جای کاغذهای کوچک است که با فضای روانی جامعه امروز به ویژه جوانان ناسازگار است.
او گفت در مجموع افراد پشت صحنه لحظات پر استرسی را تجربه کردند که نباید از آن خسته شد.