خورشید به عنوان یک ستاره کوچ نشین و منزوی شناخته می شود. این گلوله آتشین طلایی با جلوه چرخش یکی از بازوهای مارپیچی کهکشان راه شیری، تقریباً هر 230 میلیون سال، ما را به تنهایی به دور کهکشان می‌برد.
به گزارش همشهری آنلاین، پروکسیما قنطورس نزدیک ترین ستاره به خورشید است که 4.2 سال نوری از ما فاصله دارد، بنابراین حتی سریع ترین کاوشگر فضایی که تاکنون ساخته شده بیش از 7000 سال طول می کشد تا به آن برسد. بنابراین نزدیک شدن به ستاره های مرکز منظومه شمسی تقریبا غیرممکن است. اما از دیدگاه اخترشناسان، ستارگان دوتایی (ستاره هایی که به صورت جفت به دور کهکشان می چرخند) به نظر مشترک هستند. بنابراین خورشید به عنوان یک ستاره باید یک جفت داشته باشد.
خواهر و برادر ستاره ای
به تازگی، ستاره شناسان حتی یک جفت را در نزدیکی سیاهچاله شگفت انگیز در قلب کهکشان راه شیری کشف کرده اند. جایی که اخترفیزیکدانان فکر می‌کردند که باعث می‌شود ستاره‌ها از هم جدا شوند یا توسط گرانش قوی نابود شوند.
در واقع، اکتشافات منظومه های ستاره ای دوتایی در حال حاضر به قدری رایج شده است که برخی از دانشمندان بر این باورند که شاید همه ستارگان زمانی به صورت جفت به دنیا می آمدند که هر کدام یک خواهر و برادر ستاره ای داشتند.
اما این ایده منجر به یک سوال جالب شده است: آیا خورشید زمانی یک ستاره دوتایی بوده که مدت ها پیش همدم خود را از دست داده است؟ گونجی لی اخترشناس از موسسه فناوری جورجیا در ایالات متحده می گوید که این مطمئناً احتمالی است که در نوع خود جالب است.
اگر خورشید دوم بود چه؟
خوشبختانه خورشید امروز همدمی ندارد. اگر چنین بود، گرانش برادر خورشیدی می‌توانست مدار زمین و سیارات دیگر را مختل کند و باعث شود که سیاره از گرمای شدید به سرمای وحشتناک تبدیل شود و زندگی را به شدت غیرقابل مهمان‌نوازی کند.
نزدیک ترین ستاره های دوتایی به زمین، آلفا قنطورس A و B، در حدود 24 برابر فاصله زمین تا خورشید به دور یکدیگر می چرخند. پس از اینکه ستارگان دوتایی برای اولین بار در سال 1984 مورد بحث قرار گرفت، شایعاتی وجود داشت مبنی بر اینکه ممکن است خورشید یک همراه ضعیف داشته باشد که امروز به دور منظومه شمسی ما می چرخد. ستاره ای فرضی که اغلب نمسیس نامیده می شود.
در مقابل ستاره ها
در سال 2017، سارا ساداوی اخترفیزیکدان از دانشگاه کوئینز در کانادا از داده‌های یک بررسی رادیویی از ابر مولکولی پرسئوس – یک مهدکودک ستاره‌ای مملو از سیستم‌های ستاره‌ای دوتایی جوان – استفاده کرد تا به این نتیجه برسد که فرآیند تشکیل ستاره می‌تواند به طور بالقوه پیش‌سازهایی را به صورت یک جفت تشکیل دهد.
او دریافت که این احتمال آنقدر زیاد است که امکان تشکیل همه ستارگان به صورت جفت یا چند منظومه ستاره ای وجود دارد. در حالی که برخی از آنها به طور نامحدود با هم می مانند، برخی دیگر به سرعت در طی یک میلیون سال از هم جدا می شوند.
خورشید هم دو تا بود
شواهد عجیب و مرموزی وجود دارد که نشان می دهد خورشید زمانی بخشی از یک منظومه ستاره ای دوتایی بوده است. در سال 2020، امیر سراج، اخترفیزیکدان دانشگاه هاروارد در ایالات متحده، گفت که منطقه ای از دنباله دارهای یخی که به دور منظومه شمسی در خارج از پلوتون می چرخند، به نام ابر اورت، می تواند حاوی ردپایی از ستاره همراه باشد. این پوسته سرد از یخ و سنگ به قدری دور است که دورترین فضاپیمای پرتاب شده توسط انسان – Voyager 1 – حداقل تا 300 سال به آن نخواهد رسید.
