به گزارش خبرگزاری بازتاب آنلاین، هنر مجسمه سازی مدرن در ایران پیوندی تنگاتنگ و ناگسستنی با فعالیت های انجمن آثار ملی دارد. این انجمن که در سال 1304 تأسیس شد، تلاش قابل توجهی در طراحی و ساخت مجسمه های شخصیت های فرهنگی، سیاسی و تاریخی، مکان یابی این هنر در ایران و مستندسازی چهره مجسمه ها انجام داد.
به گزارش ایرنا، یکی از اقدامات کلیدی انجمن آثار ملی، سفارش طراحی و ساخت مجسمه هایی است که نشان دهنده غرور فرهنگی برای عموم مردم باشد. مجسمه هایی که توسط انجمن سفارش داده شد نمادی از ملی گرایی نهفته در تفکر مدرن بود. قرار دادن این مجسمه ها در مکان های عمومی، تحت تأثیر برخی حساسیت های مذهبی، موجب کاهش انزجار و زشتی مجسمه سازی در فرهنگ عمومی شد.
انجمن ملی آثار باستانی به همت جمعی از پژوهشگران علاقه مند به آثار تاریخی و حفاظت از آنها، بر اساس اساسنامه ای در 14 ماده و با هدف «افزایش اقبال عمومی و حفظ آثار باستانی تاریخی، علمی و صنعتی ایران». صنایع دستی و حفظ سبک و «شیوه قدیم آنها» پایه گذاری شد.
پس از انقلاب اسلامی این انجمن به «انجمن میراث فرهنگی و مغرب» تغییر نام داد. می توان گفت توجه به هویت ملی گفتمان فرهنگی مشترک انجمن آثار ملی بود که یکی از مصادیق کمیسیون ساخت مجسمه های معروف است. پس می توان گفت که اکثر مجسمه های معروف در دوره پهلوی به سفارش انجمن و تحت نظارت آن بوده است.
ابوالحسن صدیقی پدر مجسمه سازی مدرن در ایران کیست؟ یکی او را یکی از پربارترین مجسمه سازان زمان خود می دانند. گوستینوس آمبروزی، مجسمه ساز معروف ایتالیایی، او را «میکل آنژ شرق» نامید.
مجسمه فردوسی در میدان فردوسی یکی از مهمترین آثار این هنرمند بزرگ است. استاد ابوالحسن صدیقی به غیر از این مجسمه باشکوه بسیاری دیگر از مجسمه های معروف ایران را خلق کرد. مجسمه نادرشاه افشار در مشهد، مجسمه خیام در پارک لاله تهران، بوعلی سینا در میدان بوعلی همدان، مجسمه خیام در نیشابور، سعدی در شیراز، یعقوب لیث در زابل، امام قالی خان در اردبیل، و مجسمه میرزا تقی خان امیرکبیر در پارک ملت از آثار اوست.
سردیس فردوسی که در سال 1313 توسط ابوالحسن صدیقی ساخته شد.
در آستانه 25 ام اردیبهشت ماه و در روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، ساردنیای این شاعر بزرگ ایرانی نوشته استاد ابوالحسن صدیقی در فهرست آثار منقول کشوری قرار گرفت.
این اثر که در موزه کتاب و میراث اسناد سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نگهداری می شود، توسط وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به شماره 1448 در فهرست آثار منقول ملی به ثبت رسیده است.
این اثر ارزشمند در سال ۱۳۱۳ (۸۶ سال پیش) توسط استاد ابوالحسن صدیقی خلق شد و سپس در لابی ساختمان باستانی و تاریخی کتابخانه ملی ایران در خیابان سی قرار داشت.تیر خاطرنشان شد: پس از جابجایی ساختمان کتابخانه ملی، هم اکنون در محل موزه کتاب و میراث اسناد ایران در ساختمان جدید کتابخانه ملی پذیرای بازدیدکنندگان است.
ابعاد این سارد 50*26 سانتی متر با ارتفاع 70 سانتی متر می باشد. مواد اصلی از گچ پتینه شده ساخته شده است. در پایین امضای استاد صدیقی و تاریخ ساخت وجود دارد.
ابوالحسن خان صدیقی متولد ۱۳ مهر 1273 و در 20 ام آذر سهری در سال ۱۳۷۴ نقاش و مجسمه ساز سرشناس ایرانی و از شاگردان کمال الملک بود. از آثار او می توان به مجسمه فردوسی در میدان فردوسی تهران اشاره کرد.
مجسمه های زیادی از امیرکبیر در ایران ساخته شده و در مکان های مختلف قرار داده شده است، اما داستان ساخت مجسمه میرزا تقی خان امیرکبیر توسط استاد صدیقی و انتقال آن به ایران است. مجسمه امیرکبیر در سال 1356 به دستور جمعیت مفاخر ملی ایران در ایتالیا نصب شد و از آنجایی که همزمان با ایام پیروزی انقلاب ساخته و آماده شد، انتقال آن به ایران با 32 سال تاخیر انجام شد. در سال 1387 از اسناد مربوط به ساخت این مجسمه برای شناسایی محل نگهداری آن استفاده شد و طی مراحل قانونی در سال 1388 وارد ایران شد.
نقش میرزا تقی خان امیرکبیر اثر استاد ابوالحسن صدیقی به شماره 1445 مورخ 1398/06/11 در استان تهران، خیابان ولی عصر، پارک ملت، تهران نگهداری می شود.
مجسمه دیگری از میرزا تقی خان امیرکبیر ساخته استاد ابوالحسن صدیقی به شماره ثبت ۱۴۴۷ مورخ ۱۳۹۷/۶/۱۱ در مدرسه دارالفنون میدان امام خمینی (ره) خیابان ناصرخسرو نگهداری می شود.
سردیس حکیم ابوالقاسم فردوسی، اثر استاد ابوالحسن صدیقی، به شماره ثبت 1448، مورخ 1397/11/6، استان تهران، شهر تهران، بزرگراه حقانی، کتابخانه ملی ایران، موزه کتاب و میراث اسنادی.
استاد صدیقی علیرغم عمر طولانی خود فرصتی نیافت که سبک منسجم و طبیعت گرایانه خود را به سبکی جدیدتر منتقل کند. سیر تحول و نحوه تحقیقات فنی او در طول پنجاه سال کار (چهره دختری چشم بسته در سال 1303 و مجسمه خیام در سال 1354) این سؤال را برای بینندگان آثارش ایجاد می کند که می توان به عظمت او اشاره کرد. به علاقه‌اش به ساده‌سازی سطوح و دیدن فرم‌ها در آثارش. چرا موفق به خلق مجسمه های هنری با سطوح ساده و جدید نمی شود؟ اما وقتی سیمرغ به همین ترتیب در مجسمه میدان فردوسی نگهبان تالار می شود، باید با تمسخر بی سوادان و نادانان روبرو شود.
اما علیرغم همه محدودیت‌ها، او به تنهایی تلاش کرد آموزش ایرانی را با اصیل‌ترین چهره ایرانی تجسم بخشد و به همین دلیل آثارش در این جامعه بی‌نظیر و بی‌رقیب است.
نقش حکیم عمر خیام اثر دیگری از استاد ابوالحسن صدیقی به شماره 1446 مورخ 6/11/1398 واقع در پارک لاله به آدرس بلوار کشاورز، پارک لاله، ضلع شمال شرقی پارک است.
به گفته فریدون صدیقی، پدرش این مجسمه و مجسمه فردوسی را بسیار دوست داشت. مجسمه خیام از سنگ مرمر کارارا در ایتالیا در سال 1351 به سفارش انجمن ملی آثار ساخته شد و سپس به ایران آورده شد.
قبل از صدیقی، مجسمه‌سازی در ایران در وضعیت بسیار پیچیده‌ای قرار داشت و بین نقش برجسته‌های بسیار زیبا و هنرمندانه تخت جمشید با سایر اعصار و سرانجام دوران معاصر تا آثار صدیقی، قرن‌ها پرتگاهی خالی و بستری نامناسب وجود داشت. این امر محیط کار و فعالیت صدیقی را سخت تر و تاریک تر از کمال الملک می کرد. اما عطش سیری ناپذیر جامعه برای تغییر باعث شد که صدیقی بلافاصله مورد استقبال مردم و ملت قرار گیرد و دولت او را تنها و مورد احترام بداند. اگرچه این افتخارات بیشتر ارزش کلامی داشت، اما چیزی از شرایط زندگی هنرمندان کم نکرد.
تجسم چهره های نامدار فرهنگی ایران به او سپرده می شود و صدیقی به همین مناسبت پایه های محکم مجسمه سازی و مجسمه سازی معاصر را می گذارد و بر این پایه ها مجسمه نوین ایرانی حضوری قابل قبول و جایگاهی واجب در آموزش و پرورش و جامعه ما دارد. امروز؛ و منطقاً حتی در طوفان حوادث هم زنده است و بیشتر آثارش از بین نمی رود. چنین حضوری مرهون آثار فاخر استاد صدیقی است و این وظیفه نسل‌های حاضر است که کم‌رنگ باشند. زیرا ارزیابی زحمات جانبازان باید بر اساس زمانی باشد که در عمر عزیزشان صرف کرده اند.
در مجموع 83 مجسمه از این مجسمه ساز برجسته باقی مانده است که برخی از آنها مربوط به دولتمردان وقت و بیشتر آنها از مشاهیر و چهره های ماندگار تاریخ و ادبیات ایران هستند.
از مهمترین این آثار می توان به مجسمه سعدی در شیراز، بوعلی سینا در همدان، مجسمه حکیم عمر خیام در پارک لاله تهران، مجسمه نادر شاه افشار در مشهد، یعقوب لیث در زابل و دزفول و نگاره اشاره کرد. چهره سیاه قلم ابوعلی سینا همگی ساخت ایتالیا هستند.
آثار او که بیشتر آنها ابزارهای سبک اصیل بودند، به این نام شناخته می شوند یکی یکی از عناصر زیبایی و جذابیت فضای هنری شهرهای ایران محسوب می شود. در واقع استاد ابوالحسن خان صدیقی در تاریخ مجسمه سازی ایران به عنوان پیشگام در این هنر به عنوان نقطه عطف مجسمه سازی شهری شناخته می شود و با حضور او می توان این هنر را به دوران قبل و بعد از او تقسیم کرد.
ابعاد این اثر هنری شامل ارتفاع 3 متر و 10 سانتی متر و وزن 450 کیلوگرم می باشد. این مجسمه پس از انتقال به ایران در پارک ملت تهران قرار گرفت.
۲۴۳۵۷