تمام حقایق در مورد تب دنگی؛ چگونه از این امر اجتناب کنیم؟

تب دنگی یک بیماری است که توسط پشه Aedes منتقل می شود و در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان رخ می دهد. وزارت بهداشت ایران به تازگی اعلام کرده است که 149 نفر در ایران به تب دنگی مبتلا شده اند.

به گزارش دویچه وله، بیماری تب دنگی که توسط پشه آئدس منتقل می شود، در موارد خفیف باعث تب بالا و علائمی شبیه آنفولانزا می شود. با این حال، شکل شدید آن که «تب خونریزی دهنده دنگی» نیز نامیده می شود، می تواند باعث خونریزی جدی، افت ناگهانی فشار خون (شوک) و مرگ شود.

به گزارش مایو کلینیک نیوز، سالانه میلیون ها عفونت دنگی در سراسر جهان رخ می دهد. سال گذشته، سازمان بهداشت جهانی اعلام کرد که بیش از 6.6 میلیون مورد تب دنگی در بیش از 80 کشور جهان ثبت شده است.

رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت از ابتلای ۱۴۹ نفر در ایران به تب دنگی خبر داد.

علائم و نشانه ها

بسیاری از مردم هیچ علامت یا نشانه ای از عفونت دنگی را تجربه نمی کنند. با این حال، هنگامی که علائم ظاهر می شوند، می توانند با سایر بیماری ها مانند آنفولانزا اشتباه گرفته شوند. این علائم معمولاً 4 تا 10 روز پس از گزش توسط پشه آلوده شروع می شود.

تب بالا، سردرد، درد عضلات، استخوان یا مفاصل، تهوع، استفراغ، درد پشت چشم، تورم غدد و کهیر از علائم شایع این بیماری است.

اکثر افراد در حدود یک هفته بهبود می یابند. در برخی موارد، علائم بدتر می شود و می تواند تهدید کننده زندگی باشد.

اما تب دنگی شدید زمانی اتفاق می‌افتد که رگ‌های خونی شما آسیب دیده و نشت می‌کنند و تعداد پلاکت‌ها در جریان خون شما کاهش می‌یابد. این می تواند منجر به شوک، خونریزی داخلی، اختلال در عملکرد اندام های حیاتی و حتی مرگ شود.

علائم تب دنگی شدید شامل درد شدید معده، استفراغ مداوم، خونریزی از لثه یا بینی، خون در ادرار، مدفوع یا استفراغ، خونریزی زیر پوست که ممکن است شبیه کبودی باشد، تنفس دشوار یا سریع، خستگی، تحریک پذیری، یا بی قراری

اگر اخیراً در منطقه‌ای بوده‌اید که تب دنگی گزارش شده است، تب دارید و هر یک از علائم هشداردهنده را دارید، فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید.

به یاد داشته باشید که تب دنگی تنها از طریق نیش پشه آلوده منتقل می شود و نه از طریق تماس با افراد آلوده.

تب دنگی یکی این بیماری توسط چهار نوع ویروس دنگی ایجاد می شود. پس از بهبودی از دنگی، نسبت به نوع ویروسی که شما را آلوده کرده است مصونیت طولانی مدت خواهید داشت، اما در برابر سه نوع دیگر ویروس دنگی نه. این بدان معنی است که در آینده می توانید دوباره: یکی با سه نوع ویروس دیگر آلوده شوید. تب دنگی با آزمایش خون تشخیص داده می شود.

عوارض تب دنگی

تب دنگی شدید می تواند باعث خونریزی داخلی و آسیب اندام شود. فشار خون می تواند به طور خطرناکی پایین بیاید و باعث شوک شود. در برخی موارد، تب دنگی شدید می تواند منجر به مرگ شود.

زنانی که در دوران بارداری به تب دنگی مبتلا می شوند، می توانند این ویروس را در هنگام تولد به جنین منتقل کنند. علاوه بر این، نوزادان زنانی که در دوران بارداری به تب دنگی مبتلا می شوند، در معرض خطر تولد زودرس و وزن کم هنگام تولد هستند.

چگونه از شر تب دنگی خلاص شوم؟

هیچ دارویی برای درمان تب دنگی وجود ندارد. با این حال، پزشک به شما توصیه می کند که چگونه علائم خود را مدیریت کنید و اینکه آیا و چه زمانی باید به اورژانس بروید. در دنیایی که تب دنگی رایج است، واکسن دنگی (Dengvaxia) برای افراد 9 تا 45 ساله تایید شده است. این واکسن در 3 دوز به مدت 12 ماه تزریق می شود.

با این حال، در مناطقی که این واکسن در دسترس نیست، باید تا حد امکان از نیش پشه خودداری کنید.

اگر شما زندگی می کنید یا به منطقه ای سفر می کنید که تب دنگی در آن شایع است، این نکات می تواند به کاهش خطر نیش پشه کمک کند:

خانه خود را به سیستم تهویه مناسب مجهز کنید. به یاد داشته باشید که پشه های حامل ویروس تب دنگی از صبح تا عصر بیشتر فعال هستند، اما می توانند شما را در شب نیش بزنند.

شب ها در مناطقی که تب دنگی شایع است از پشه بند استفاده کنید.

اگر باردار هستید، در صورت امکان از سفر به مناطقی که تب دنگی شایع است، خودداری کنید.

پیراهن آستین بلند، شلوار بلند و جوراب بپوشید. در واقع باید از کفشی استفاده کنید که تمام سطح پای شما را بپوشاند.

از مواد دافع پشه استفاده کنید. از این مواد می توان در پوشاک، کفش، وسایل کمپینگ و توری تخت استفاده کرد.

پشه های حامل ویروس دنگی اغلب در آب های راکد و حتی در لاستیک های دست دوم اتومبیل جمع می شوند. ظروف حاوی آب راکد مانند کاسه های آب حیوانات خانگی و گلدان های گل را حداقل یک بار در هفته تمیز کنید.

چگونه علائم تب دنگی را مدیریت کنیم؟

مدیریت علائم این بیماری تنها راه درمان تب دنگی است. در صورت عفونت:

با نوشیدن آب زیاد خود را هیدراته نگه دارید.

تا حد امکان استراحت کنید.

در صورت بروز درد می توانید طبق نظر پزشک از مسکن هایی مانند استامینوفن استفاده کنید.

ایبوپروفن یا آسپرین مصرف نکنید زیرا این داروها می توانند خطر خونریزی داخلی تهدید کننده زندگی را افزایش دهند.