در برنامه “ساعت 24″، یک استاره‌شناس توضیح می‌دهد که انتصاب چتر غول‌پیکر به سیارک می‌تواند در کمک به مبارزه با تغییرات آب و هوایی مؤثر باشد.
ایستوان ساپودی، از موسسه نجوم دانشگاه هاوایی، به اعتقاد دارد که می‌توان با ایده‌ای سیارک را در اختیار گرفته، آن را در مقابل زمین قرار داده و با اتصال یک چتر آفتابی به آن، بخشی از نور خورشید را مسدود کنیم. این ایده به نام “سپر خورشیدی” شناخته می‌شود. این طرح ایده ای نوین نیست، اما تغییراتی که ساپودی در آن ایجاد کرده، هزینه و پیچیدگی اجرا را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد و این امکان را نزدیک‌تر می‌کند که این طرح به عملی شدن برسد.
او توضیح می‌دهد: “در هاوایی، بسیاری از افراد در طول روز از چترها برای محافظت از خود در برابر تابش نور خورشید استفاده می‌کنند. این مسئله مرا به این فکر انداخت که آیا می‌توانیم همین اصول را به زمین اعمال کرده و از طریق مسدود کردن بخشی از نور خورشید، تغییرات آب و هوایی و افزایش دما را بهبود بخشیم.”
این ایده سپر خورشیدی، درصد کمی از نور خورشید را که به طور مداوم به زمین می‌رسد، مسدود کند، که ممکن است به عنوان یک راه حل موقت برای کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی مورد استفاده قرار گیرد. این شاید راه حل نهایی نباشد، اما می‌تواند زمان ما را برای پیدا کردن راه حل‌های کامل‌تر در زمینه تغییرات آب و هوا افزایش دهد.
مشکل این است که یک بادبان یا چتر به جرم کافی برای جلوگیری از پرواز در اثر فشار باد و تشعشع خورشیدی و برای پایداری گرانشی نیاز دارد و حمل آن جرم به فضا دشوار و پرهزینه است. اما اگر مخاطب از قبل آنجا باشد چه؟ اینجاست که گرفتن یک سیارک و وصل کردن چتر به آن وارد عمل می شود.
ساپودی محاسبه کرد که قرار دادن تعادل در نقطه لاگرانژی L1 نسبت به خورشید، جرم و وزن تعادل کل سپر را به تنها 3.5 میلیون تن کاهش می دهد. لاگرانژ L1 نقطه پایداری گرانشی نسبی ناشی از برهمکنش زمین و خورشید است. کشش های گرانشی دو جسم در این نقاط لاگرانژی تثبیت می شود و میزان تنظیم لازم برای ماندن در آن نقطه را به حداقل می رساند. در هر سیستم دو بدنه پنج لاگرانژ وجود دارد. L1 مستقیماً بین زمین و خورشید قرار دارد و بهترین مکان برای پارک، سپر خورشید است.
این مقدار ۳.۵ میلیون تن جرم ممکن است به نظر برسد که زیاد است، اما در واقع تنها حدود ۱ درصد این جرم برای سپر واقعی است، که حدود ۳۵۰۰۰ تن خواهد بود. این میزان جرم تخمین‌های قبلی برای یک سپر غیر متصل حدود ۱۰۰ برابر کمتر است.
استفاده از مواد سبک‌تر مانند گرافن می‌تواند وزن سپر را کاهش دهد. اینکه آیا از این راهکار استفاده کنیم یا خیر، هنوز بسیار دشوار است، زیرا حالا هم حداکثر وزن محموله یک موشک تنها به ۳۵۰۰۰ تن می‌رسد. برای مثال، ساترن ۵ که در دوره آپولو استفاده شد، توانست تنها محموله‌ای به وزن ۱۴۰ تن را به مدار زمین بفرستد. بالاترین ظرفیت موشک “استارشیپ اسپیس ایکس” نیز ۲۵۰ تن است.
با این وجود، این ایده ممکن است دست‌یافتنی‌تر از آنچه قبلاً فکر می‌شد باشد. توانایی تغییر مسیر یک سیارک توسط ناسا نشان داده شده است. گرچه کارهای بیشتری لازم است، اما ساپودی اعتقاد دارد اگر اکنون به تحقیق و توسعه این ایده بپردازیم، ممکن است قبل از آنکه برای مسائل آب و هوایی دیر شود، بتوانیم این طرح را به عملیات درآوریم.