به گزارش بازتاب آنلاین، سومین گزارش سیاستی وزارت تعاون، کار و امور اجتماعی با موضوع رفع فقر مسکن در کشور با محوریت لزوم اجرای ترکیبی کوتاه مدت و بلندمدت منتشر شد. اقدامات سیاستی اصطلاحی بر اساس ویژگی‌های فضایی و جمعیتی.
این گزارش سیاست به شرح زیر است:
در فاصله سال های 1395 تا 1401 تعداد خانوارهای مستاجر فقیر در کشور 48 درصد افزایش داشته است. در سال 1401 بیش از 1 میلیون خانوار مستاجر در مناطق شهری (82%) دارای درآمد زیر خط فقر بودند و 233000 خانوار (18%) با اضافه شدن هزینه اجاره مسکن به بودجه آنها در فقر بودند. در روستاها گروه اول 75000 خانوار (71 درصد) و گروه دوم 31000 خانوار (29 درصد) بودند.
با توجه به اینکه تنها 8 درصد از خانوارهای مستاجر فقیر در روستاها زندگی می کنند، می توان به فقر مستاجر بیشتر به عنوان یک پدیده شهری نگاه کرد. از سوی دیگر، محرومیت از مسکن که با ویژگی های کالبدی مسکن تعریف می شود، چهره ای روستایی دارد.
بنابراین، در سال 1401، 48 درصد (2 میلیون خانوار) از خانوارهای با کمبود مسکن در مناطق شهری و 52 درصد (2.2 میلیون خانوار) در مناطق روستایی زندگی می کردند. وضعیت فقر و کمبود مسکن نیز در استان های مختلف متفاوت است. به عنوان مثال در استان هایی مانند البرز و قم 100 درصد مستأجران به دلیل درآمد ناکافی در فقر به سر می برند و در استان های کردستان و آذربایجان غربی به دلیل هزینه تأمین مسکن استیجاری نرخ فقر بالاست (46 و 38 درصد). به ترتیب). . با وجود اینکه استان تهران بیشترین تعداد خانوارهای مستاجر فقیر را دارد، اما نرخ محرومیت مسکن در این استان پایین و تنها 5 درصد است. در حالی که در استان هایی مانند سیستان و بلوچستان این میزان تقریبا 60 درصد است.
در ایران اقدامات متعددی برای تامین مسکن خانواده های فقیر انجام شده است. این سیاست ها طیف وسیعی از پروژه های پرهزینه مانند پروژه های مسکونی را پوشش می دهد مهر یا ساخت شهرهای جدید تا برنامه ریزی هایی مانند تعیین سقف اجاره بها و اعطای وام سپرده مسکن در سال های اخیر. اما نتایج بررسی ها نشان می دهد که هیچ یک از این طرح ها نتوانسته مشکل فقر مسکن در کشور را حل کند.
این گزارش با بررسی آمار و ویژگی‌های فقر و کمبود مسکن در کشور، پیشنهاد می‌کند که اجرای هر سیاستی در حوزه مسکن باید بر اساس ارزیابی نیاز مسکن خانوارهای آسیب‌دیده از فقر و کمبود مسکن باشد. به عنوان ویژگی های فضایی محل اقامت آنها . به عنوان مثال، برای رفع فقر مسکن در شهرها، اولویت اجرای اقدامات کوتاه مدت در حوزه تامین مالی مسکن استیجاری مانند یارانه مسکن، کنترل اجاره بها و بسته های حمایتی برای تامین کالاهای ضروری است. زمانی که در روستاها هستید، می توانید بر روی فعالیت های طولانی مدت مانند ساخت و ساز و بهبود شرایط مسکن تمرکز کنید. با توجه به تفاوت های منطقه ای در فقر و کمبود مسکن، هر استان باید به طور جداگانه در نظر گرفته شود. با ایجاد نقشه فقر و کمبود مسکن در استان های کشور به تفکیک شهر می توان این نابرابری ها را در سیاست ها گنجاند.
۲۱۷