سوسن سیرجانی | فیلم «مصاب شیرین 2» بالاخره پس از 6 سال اکران شد و چند روزی است که در سینماها اکران شده است. این فیلم دنباله مصاب شیرین است که علیرضا داودنژاد در سال 1377 ساخته است.این فیلم یکی یکی از آثار ساختارشکن و پرمخاطب سینمای ایران در دهه 70 بود و قسمت دوم آن 20 سال بعد برای به تصویر کشیدن تفاوت نسلی در یک خانواده ساخته شد. اما به مدت 6 سال در بلاتکلیفی باقی ماند.
به گزارش بازتاب آنلاین، پس از درگذشت رضا داودنژاد در فروردین امسال خیلی ها ادامه می دهند یکی یکی از آخرین بازی های سینمایی او فیلم «مصاب شیرین ۲» بود. علیرضا داودنژاد کارگردان این فیلم و پدر رضا در خرداد ماه در صفحه شخصی خود در اینستاگرام اعلام کرد که علی سرتیپی به عنوان یکی یکی از سرمایه گذاران فیلم در تلاش است تا مجوز اکران این فیلم را به عنوان یادگاری از بازی رضا داودنژاد به نمایش بگذارد. «مصاب شیرین ۲» به عنوان دنباله ای بر «مصاب شیرین» ساخته می شود، اما این فقط یک تبلیغ نیست، زیرا به معنای واقعی و سینمایی این فیلم، دنباله ای بر اثر قبلی است. دنباله ای به سبک داودنژاد، اگر به سینمای او و فیلم های خانوادگی او علاقه مند هستید، پس از تماشای آن به خاطره بازی با «رنج های شیرین» و یک فیلم تجربی پیشنهادی دعوت می شوید.
تاریخ | «مصاب شیرین» داستان دختر و پسر نوجوانی به نام مونا و رضا است که از کودکی با هم بازی می کنند و در نوجوانی عاشق هم می شوند. اما خانواده مخالف ازدواج آنها در سنین پایین است. حالا بعد از 20 سال مونا و رضا ازدواج کرده اند و یک دختر به نام مانا دارند و در انگلیس زندگی می کنند. مانا 18 ساله است، عاشق سینماست و می خواهد به ایران بازگردد. اما مونا که مادر جوانی است و برنامه های دیگری برای آینده دخترش دارد، از رفتار دخترش خسته شده است. همین روحیه رزمنده بودن و بی خیالی با رضا در فیلم «رنج شیرین» حالا به مانا رسیده است. رضا سعی می کرد به مونا برسد، مانا برای رسیدن به سینما. قرار است هر دو فیلم داستان زندگی خانوادگی را روایت کنند. در واقع این دو فیلم قابل مقایسه نیستند زیرا دو قسمت متوالی از یک داستان آشنا هستند.
ما برای شخصیت های دنباله. | در قسمت اول رضا در حال مبارزه بود و مونا موتور محرکه او بود. در قسمت دوم مانا دعوا می کند و علی داودنژاد که نقش پسر کارگردان را بازی می کند در کنار مانا می ایستد و او را برای رسیدن به هدف تشویق می کند. مادر اتی با بازی سادات حبیبیان در «رنج های شیرین» با رضا همدردی می کرد و سعی می کرد با دل راه برود اما پدر رضا با بازی محمدرضا داودنژاد مدام او را کتک می زد و به او بی اعتنایی می کرد. حالا رضا خودش مهربان و حامی پسرش است و مونا هم که مدام امکاناتی را که به مانا داده نشان می دهد تا زندگی بهتری داشته باشد. آقا پرویز که در قسمت اول سعی می کرد مشکلات دو طرف را حل کند و طرف حقیقت را بگیرد، در قسمت دوم جای خود را به عموی همایون داد که در انگلیس با رضا و مونا زندگی می کند و مدام درگیر مشکلات زندگی است. به نظر می رسد داودنژاد با این تکرار شخصیت ها می خواهد نشان دهد که همیشه آدم هایی با ویژگی های متفاوت در زندگی وجود دارند و این تفاوت شخصیت هاست که درام هر زندگی را شکل می دهد.
تفاوت بین نسل ها. | رضا و مونا در «مصاب شیرین» در دهه 60 به دنیا آمدند، عشقشان به قدری پاک بود که حتی وقتی با هم صحبت می کردند، احساس گناه می کردند. فقط از پنجره ارتباط برقرار می کردند و گاهی به بهانه درس خواندن همدیگر را می دیدند. اما در «مصاب شیرین 2» مانا که متولد اواخر دهه 70 است با یک کلیک در اینترنت با علی در ایران ارتباط تصویری برقرار می کند و ساعت ها بدون اینکه کسی اذیتشان کند صحبت می کنند. آنها به ازدواج یا استحکام رابطه فکر نمی کنند. هر کدام مسیر خود را طی می کنند، در این میان با هم ارتباط عاطفی دارند. نوجوان نسل جدید در انگلیس شبانه با پدر و مادرش به باشگاه می رود. اما رضا به سختی مورد سرزنش قرار گرفت که یک شب پشت پنجره اتاق مونا ایستاده بود. علیرضا داودنژاد این تفاوت نسلی را در همه موارد با ظرافت و نجیب به نمایش گذاشته است و این برای نسل دهه شصت و نسل جدید کاملاً محسوس است.
اهمیت سینما | «رنج های شیرین» با تصمیم رضا برای ساختن فیلمی درباره زندگی خانوادگی اش شروع می شود و در پایان مونا رو به دوربین می شود و می گوید: امیدوارم دوربین برای زندگی ما خوب باشد. در واقع داودنژاد قصد دارد با این اثر از اهمیت سینما بگوید. فیلمی که رضا و مونا را با تمام رنج ها نجات می دهد و آنها را به هم پیوند می دهد. در «مصاب شیرین 2» با اینکه 20 سال از ماجرای سینما در این خانواده می گذرد، سینما همچنان موضوع مهمی است و مونا از سینما متنفر است زیرا احساس می کند زندگی پسرش را تلف می کند، اما رضا همچنان سینما را دوست دارد. گاهی که مونا حواسش نیست به دوربین نگاه می کند و به تماشاگر می گوید که این همه یک بازی است. در پایان «مصاب شیرین 2» این سینماست که مانا را از افسردگی نجات می دهد و همه خانواده را دور هم جمع می کند.
زندگی به شیوه داودنژادها | خانواده داودنژاد در سینمای ایران استثنا هستند. 10 نفر از این خانواده رسما بازیگر هستند. به گفته رضا در سکانس های آغازین «رنج های شیرین» تک تک اعضای این خانواده استعداد بازیگری دارند. داودنژاد از این ویژگی اعضای خانواده اش استفاده کرد و داودنژادها را جمع کرد تا در برخی از کارهای مهم و شیک خود مانند «کلاس بازیگری» برای او جلوی دوربین بروند. این مشکل در یکی از سکانس های مهم «مصاب شیرین 2» برای ادای احترام به این خانواده مستعد به درستی استفاده شده است. صحنه ای شلوغ و پر سر و صدا که در آن تعداد زیادی از اعضای خانواده دور هم جمع شده بودند و هر کدام با هم صحبت و دعوا می کردند. اما ناگهان مانا قطع می شود و مشخص می شود که کل سکانس یک بازی بوده است. انگار داودنژادها آنقدر در فیلم غوطه ور شده بودند که نمی شد واقعیت زندگی شان را از سینما و بازیگری جدا کرد.