به گزارش بازتاب آنلاین، انیشتین به دلیل موفقیت های بزرگش در فیزیک احتمالاً از «سندرم ایمپوستر» یا «نشانه های خود تخریبی قدرتمندان» رنج می برد. احساسی که باعث می شود فکر کنید بی لیاقت یا فریبکار هستید در حالی که دیگران لایق موفقیت هایشان هستند.
یورونیوز نوشت: گرچه برای بسیاری مایه آرامش است که حتی انیشتین نیز چنین احساسی داشت، اما سایر برندگان جایزه نوبل واکنش متفاوتی به این شهرت نشان دادند.
اصطلاح «بیماری نوبل» یا گاهی «نوبلیت» برای توصیف دیدگاه‌های عجیب و غیرعلمی که برخی از برندگان جایزه نوبل پس از برنده شدن این جایزه به آن دست می‌یابند، به کار می‌رود.
فهرست شگفت انگیزی از برندگان جایزه نوبل وجود دارد که پس از برنده شدن، عقاید شبه علمی را بیان کرده اند. اظهاراتی که اغلب در زمینه هایی خارج از تخصص آنها بیان می شود.
اینها شامل دانشمندانی می شود که در زمینه خود شناخته شده هستند اما به موضوعاتی مانند نکرومانسی، ادراک فراحسی و حتی دیدن راکون سبز درخشان و سخنگو علاقه مند هستند.
در حالی که برخی اعتقادات شبه علمی ساده یا تاریک داشتند، مانند باورهای رد شده جیمز واتسون، برنده جایزه نوبل، در مورد نژاد و هوش، بسیاری به سمت نسخه های “خنده دار” بیماری نوبل گرایش پیدا کردند.
به عنوان مثال، پیر کوری، برنده جایزه نوبل فیزیک برای کشف رادیوم و پولونیوم، پس از برنده شدن این جایزه در جلسات شرکت کرد و معتقد بود که مطالعه پدیده های ماورایی می تواند به پاسخگویی به سؤالات مربوط به مغناطیس کمک کند.
چارلز روت، برنده جایزه فیزیولوژی یا پزشکی در سال 1913، مسئول ابداع اصطلاح “اکتوپلاسم” بود. در باورهای ماوراء الطبیعه، اکتوپلاسم به ماده ای اطلاق می شود که گفته می شود توسط مدیوم ها (افرادی که ادعا می کنند توانایی برقراری ارتباط با ارواح را دارند) در طول جلسات نکرومانسی تولید می شود.
این ماده معمولاً به عنوان یک ماده سفید یا شفاف که از بدن ماده (معمولاً از طریق دهان، بینی یا گوش) خارج می شود توصیف می شود و نشانه وجود ارواح در نظر گرفته می شود.
این پدیده معمولاً با ترفندهای فیزیکی یا ترفندهای رسانه ای همراه است. برای مثال، برخی از رسانه‌ها از نخ‌های پارچه، کتان یا ابریشم استفاده می‌کردند که قبلاً بلعیده شده یا پنهان شده و سپس در طول جلسات بیرون آورده شده‌اند.
ریچارد اسمالی، برنده جایزه نوبل، نظریه تکامل را رد کرد و دیگران ایده هایی مانند اصلاح نژاد و عقیم سازی اجباری، لوبوتومی (برداشتن بخشی از مغز برای درمان بیماری های روانی مانند افسردگی شدید) و دیدگاه های مضر در مورد اوتیسم را ترویج کردند.
دکتر کری مالیس که در سال 1993 برنده جایزه نوبل شیمی شد، پس از برنده شدن این جایزه نسبت به تغییرات آب و هوا و نقش ویروس اچ آی وی در بیماری ایدز ابراز تردید کرد و به باورهای رد شده ای مانند طالع بینی روی آورد.
اما چرا بسیاری از برندگان جایزه نوبل این باورهای شبه علمی را دارند؟
بر این اساس یکی برای برنده جایزه پل نرس، این ممکن است تا حدی به فشار خارجی از سوی رسانه ها و گروه های دیگر مرتبط باشد که از برندگان جایزه نوبل می خواهند نظراتی ارائه دهند که فراتر از تخصص آنها نیست.
او در مقاله‌ای برای ایندیپندنت به برندگان جایزه نوبل توصیه کرد که از این مسیر اجتناب کنند: «شما با درخواست‌های بی‌شماری برای اظهار نظر در مورد مسائل مختلف مواجه خواهید شد… اما وسوسه نشوید که از تخصص یا علم خود فاصله بگیرید.»
محققان همچنین عواملی مانند سوگیری های شناختی، خودشیفتگی و تمایل به پذیرش ایده های عجیب را به عنوان دلایل این پدیده مطرح کرده اند.
با این حال، هیچ داده ای وجود ندارد که نشان دهد برندگان جایزه نوبل احتمال بیشتری برای داشتن چنین باورهایی دارند.
۴۷۲۳۶