سوفیا نصراللهی ، منتقد سینما ، در یادداشتی نوشت: “فرزند مردم” من با حس امیدوارکننده فیلم “ره” شروع کردم ، ساخته شده توسط هوشام فراهماند برای من و بقیه مخاطبان جشنواره. این دقیقاً امیدوار کننده بود. یتیم خانه اولیه انقلاب که در آن چهار پسر نوجوان دوران کودکی خود را با فضا ، جو و بوی فانتزی گذرانده اند. از آقای تاجی ، مدیر یتیم خانه تا ماهین ، که مسئولیت مهربانی و مورد علاقه کودکان است ، مقدمه خوبی دارد.
پالت رنگ فانتزی است. بر خلاف فیلم های دیگر در اینجا ، روایت در اینجا بسیار خوب است ، و در جایی مانند Nermis اساسی “عمو جان ناپلئون” است ، و ما با مردم و موقعیت های آنها آشنا می شویم که این انتخاب درست بود. نیمه اول فیلم با این چهار نوجوان عالی است. همه اینها ضعف در فیلم های دیگر ، مانند رقص های الکل یا شوخی های کلامی ، بین این چهار مورد صادق است. هم به دلیل سن و هم به دلیل وضعیت اجتماعی شخصیت ها ، به دلیل بازی نرم ، طبیعی و صاف کودکان ، و مطمئناً به دلیل میزان کریمی که می خواهد اتفاق بیفتد.
تا آنجا که به نظر می رسد مانند فیلم های وس اندرسون ، آنها با شخصیت عجیب حسن مهژونی و خانواده اش ، که از ابتدا مشخص است ، با شخصیت عجیب و غریب باقی مانده اند. خنده دار اینجاست که از پسران ، آن یکی که می خواست به آمریکا برود از بقیه بچه ها یا آرایشگاه که امید روحانی نقش او را ایفا می کند ، احساساتی تر می شود. همه چیز خوب پیش می رود. فیلم خنده دار است. این یک فضای منحصر به فرد دارد و دنیای خاص خود را می سازد. اما به نظر می رسد کارگردان قادر به ماندن در آن فضا نیست. او یک شعار می خواهد و به فضای واقعی رئال می رود. بنابراین او حافظه پنهان است.
این فیلم که اولین کار سه استار بود ، سرانجام یک و نیم ستاره می شود زیرا این داستان از آنجا که چهار نوجوان از هم جدا شده اند و دیگر زندگی نمی کنند ، به سمت پایین می رود. نیمه دوم فیلم هیچ ارتباطی با نیمه اول خود ندارد. به نظر می رسد یک فیلم دم نوجوان است. تمام آن بازیگر خوب بازی های خوب و شخصیت های خوب را از بین می برد تا سرانجام شعار دهد.
به نظر می رسد که این اولین فیلم داستانی کریمی و قبل از آن ، مستند و فیلم های پشت برنامه خنده است. من فکر می کنم او مجبور است بعد از این فیلم بنشیند و برای خودش روشن کند که می خواهد یک فیلمساز باشد که داستان را می داند ، دنیایی می سازد و تجربه جدیدی می سازد ، یا از همان فیلمسازانی که دوست دارند فیلم خود را از یک فیلم دریافت کنند نهاد و در مقابل آن. مضامین را به فیلم خود بدهید تا کار خود را با دست خود نابود کنند. این یکی از آن فیلم هایی بود که می توانست با یک پایان خوش نجات یابد ، اما این شعار غرق شد.