بمب افکن های B-36 Peacemaker; تاریخچه بزرگترین هواپیمای نیروی هوایی ایالات متحده (+ عکس)

بمب افکن B-36 بزرگترین هواپیمای جنگنده ای بود که تاکنون توسط نیروی هوایی ایالات متحده طراحی و ساخته شده است. در حالی که خیلی دیر وارد خدمت شد و در جنگ جهانی دوم قابل استفاده نبود، نقش اولیه و مهمی در شروع جنگ سرد ایفا کرد.

استراتژی بلیتز و نیاز احتمالی به بمب افکن های بین قاره ای

به گزارش روزیاتو، منشا بمب افکن استراتژیک Convair B-36 قبل از ورود رسمی ایالات متحده به جنگ جهانی دوم است. سال 1940 بود. در آن زمان، برنامه ریزان نظامی ایالات متحده در آن سوی اقیانوس اطلس به سمت قاره اروپا نگاه می کردند. این دیدگاه به ویژه بر موفقیت بزرگ و قدرت جنگی ارتش آلمان متمرکز بود که تا آن زمان بخش های زیادی از اروپا را فتح کرده بود.

در 16 جولای 1940، هیتلر فرمان شماره 16 پیشوا را صادر کرد و مقدمات حمله به انگلستان را آغاز کرد. همزمان نبرد بریتانیا با هدف نابودی نیروی هوایی سلطنتی و به زانو درآوردن رهبری بریتانیا و تضعیف روحیه مردم انگلیس در جریان بود. اگر ارتش آلمان با موفقیت جزایر بریتانیا را فتح کند، تمام استقرار احتمالی ارتش ایالات متحده در آینده علیه آلمان از روی میز حذف می شود.

وضعیت به گونه ای بود که در سال 1941، برنامه ریزان نظامی ایالات متحده شروع به بررسی امکان ساخت یک بمب افکن استراتژیک کردند که بتواند از پایگاه های هوایی در ایالات متحده بلند شود، به اهدافی در اروپا حمله کند و به پایگاه های داخل ایالات متحده بازگردد.

مسابقه ساخت اولین بمب افکن بین قاره ای

به همین دلیل، نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (USAAC) در 11 آوریل 1941، درست هشت ماه قبل از حمله به پرل هاربر، مسابقه ای را برای طراحی چنین بمب افکنی اعلام کرد. نیروی هوایی ایالات متحده این هواپیما را ملزم به داشتن حداکثر سرعت 300 تا 400 مایل در ساعت (480 تا 640 کیلومتر در ساعت)، ارتفاع 45000 فوت و حداکثر برد 12000 مایل (19200 کیلومتر) کرد. علاوه بر این، نیروی هوایی در آن زمان می خواست بمب افکن آینده این سرویس بتواند بر روی یک باند 5000 فوتی بلند شود و فرود بیاید.

هر یک از شش موتور 28 سیلندر خطی 4 شعاعی دارای دو سوپرشارژر بودند که قادر به تولید سه هزار اسب بخار تا ارتفاع 35000 پا بودند.

Convair مستقر در سن دیگو برنده این برنامه شد. با این حال، با توجه به تاکید بر تولید و استفاده فشرده از بمب افکن های B-24 Liberator و B-29 Superfortress و همچنین سرعت کمپین اقیانوس آرام، B-36 هرگز در جنگ جهانی دوم عمل نکرد. در حالی که این قطعا برای مدیران و مهندسان پروژه ناامید کننده بود، B-36 همچنان در دوران پس از جنگ جهانی دوم به ایفای نقش خود ادامه داد.

نیروی دریایی سعی کرد برنامه B-36 را از مسیر خارج کند! سندی که به صورت ناشناس و ظاهراً بدون اطلاع مقامات مافوق نوشته شده است، 55 اتهام جدی را علیه توسعه B-36 و حامیان آن فهرست می کند. این سند به دفتر وزیر نیروی دریایی و در نهایت به سدریک آر ورث، دستیار وزیر نیروی دریایی ردیابی شد. ورث در نهایت اعتراف کرد که تا حد زیادی این اتهامات را مطرح کرده است.

اروپا ویران شده بود و اتحاد جماهیر شوروی در حال پیشروی بود

پس از سقوط رایش سوم هیتلر، مسکو به سرعت دستاوردهای ارضی خود را در اروپای شرقی تثبیت کرد. از شمال به جنوب، خط جدایی بین اروپای شرقی و غربی، آلمان شرقی، چکسلواکی، مجارستان و یوگسلاوی ایجاد شد که به پرده آهنین معروف شد. به نظر می رسید که ارتش شوروی متوقف نمی شود بلکه به پیشروی خود ادامه می دهد، زیرا حضور آنها احساس می شد و ترس از آن بسیار واقعی به نظر می رسید.

ملوین لفلر، پروفسور و مورخ آمریکایی، می گوید: «در زمستان 1947-1946، اتحاد جماهیر شوروی توانست حدود شش میلیون سرباز را در 30 روز و دوازده میلیون سرباز را در شش ماه بسیج کند، با نیروی انسانی کافی برای اشغال تمام بخش ها. کشور.” .

B-36 “صلح ساز” و بازدارنده در جنگ سرد

با اولین پرواز خود در 8 آگوست 1946، بمب افکن B-36 درست در زمان جنگ سرد با محموله 80000 پوندی (39553 کیلوگرم) و توانایی حمل موشک های هسته ای وارد شد. ژنرال کریستوفر اس. وزن آن 19050 کیلوگرم و طول آن 7.5 متر بود.

در مورد بازدارندگی، و از آنجایی که بخش منتخبی از ناوگان B-36 برای حمل Mk-19 طراحی شده بود، برنامه ریزان نظامی روسیه باید فرض می کردند که کل ناوگان قادر به انجام این کار است، زیرا آنها نمی دانستند کدام هواپیما به طور خاص کدام هواپیما را می تواند انجام دهد. Mk-19 را حمل کنید. MK-19 مجهز هستند.

بنابراین با توجه به قابلیت بازدارندگی این بمب افکن، جاه طلبی های نظامی روسیه و برنامه های رزمی احتمالی روسیه باید مورد توجه قرار گیرد. در تئوری، هر B-36 می تواند یک حمله هسته ای یا ضدحمله مستقیماً علیه زیرساخت های نظامی یا نظامی (اهداف) انجام دهد. یا اهداف غیرنظامی (اهداف ضد ارزشی).

ژنرال آدامز در سال 1949 با اشاره به مأموریتی که باعث بی خوابی رهبران نظامی شوروی و برد عملیاتی بمب افکن B-36 شد، گفت: خدمه B-36:

او رکورد 9600 مایل مسافت طولانی را ثبت کرد. B-36 این مسافت را در 43 ساعت و 37 دقیقه طی کرد. یادآوری این «تعداد» موفقیت‌های پروازی، یادآوری خوشایند پرواز بدون توقف از گوام به پایگاه نیروی هوایی بیگز، تگزاس بود که خدمه‌ام در سال 1955 انجام دادند. این سفر 34 ساعت و 40 دقیقه طول کشید.

پرواز با “هیولا” چگونه بود؟

در یک نامگذاری طنز، خدمه B-36 به دلیل اندازه عظیم بمب افکن و رکورد آن به عنوان بزرگترین هواپیمای جنگنده ساخته شده تا کنون، B-36 را “هیولا” نامیدند. ژنرال آدامز تشخیص داد که استارت موتور 45 دقیقه قبل از زمان شروع برنامه ریزی شده لازم است. او در مورد پرواز B-36 خاطرنشان می کند:

تیک آف با B-36 بسیار دلپذیر و روان بود. قدرت شش موتور و چهار نازل نیروی رانش لازم برای پرواز هواپیما در هر وزن ناخالص را فراهم می کرد. با توجه به اندازه ای که داشت در پیچ ها و صعودها عملکرد بسیار خوبی داشت. فشارهای کنترلی او بسیار کم بود. نزدیک شدن و فرود نیز بسیار بدون عارضه و دلپذیر بود – در اکثر شرایط! بادهای متقابل با توجه به بال پهن و دم بلند B-36 یک استثنا آشکار بود.

“B-36 نمی توانست بی سر و صدا به کسی نزدیک شود، مانند انبوهی از زنبورهایی بود که آماده حمله بودند و صداهای خود را مایل ها به جلو و عقب می فرستند – ژنرال کریستوفر اس. آدامز جونیور (نیروی هوایی بازنشسته ایالات متحده)

در مورد فرود، ژنرال آدامز توضیح می‌دهد: «رویکرد نهایی معمولاً با سرعت 201 کیلومتر در ساعت و تماس با زمین با سرعت 160 کیلومتر در ساعت برای فرود نرم بود، حتی با وجود کابین خلبان «شناور» در ارتفاع 12 متری دید و کنترل زمین عالی

از قضا، بیشتر خسارات وارده به ناوگان B-36 در طول عمر آن هرگز نتیجه درگیری با هواپیماهای دشمن نبوده است. نبوداما این یک گردباد بود. ناوگان B-36 فرماندهی استراتژیک هوایی در روز کارگر، 1 سپتامبر 1952، هنگامی که یک گردباد در Carswell AFB سقوط کرد، یک B-36 را منهدم کرد و 82 نفر دیگر را به شدت آسیب دید.

جزئیات نهایی “هیولا”

این بمب افکن با اولین استفاده نظامی خود در سال 1949 و بازنشستگی عملیاتی A در سال 1959، عمر کوتاهی و تنها 10 سال داشت. در مجموع 358 فروند B-36 ساخته شد که از این تعداد تنها چهار فروند از فرآیند اسقاط جان سالم به در بردند. آخرین پرواز B-36 B-36J (شماره 2220-52) بود که از پایگاه نیروی هوایی دیویس-مونتان به موزه ملی نیروی هوایی ایالات متحده در پایگاه نیروی هوایی رایت-پترسون در 30 آوریل 1959 پرواز کرد. .

در حالی که پروژه B-36 به دلیل مشکلات مربوط به آزمایش اولیه، هزینه های توسعه و هزینه ها به نام فاجعه میلیارد دلاری نامگذاری شد، نیروی دریایی کاملاً مایل به لغو پروژه بود.

علیرغم این مشکلات، برنامه B-36 قابلیت بازدارندگی دوربرد قابل دوام را دقیقاً در لحظه مناسبی که برنامه ریزان نظامی ایالات متحده به آن نیاز داشتند، ارائه کرد، چیزی که ایالات متحده مدت کوتاهی پس از پایان جنگ جهانی دوم و آغاز جنگ سرد جهانی دوم به آن نیاز داشت. به آن نیاز داشت. B-36 به Luftwaffe اجازه داد تا سلاح های هسته ای را در عمق خاک شوروی، در ارتفاعی که توسط توپخانه ضد هوایی قابل حمله نبود، حمل کند.

در سال 1959، نیروی دریایی ایالات متحده توانست اولین زیردریایی موشک بالستیک خود را مستقر کند و اولین سیلوهای موشک هسته ای آماده استفاده شدند.

علاوه بر این، B-36 یک فاصله ده ساله بین سال های 1949 و 1959 را پوشش داد. در آن زمان، ارتش ایالات متحده یک سه گانه هسته ای کامل (سلاح های هسته ای مبتنی بر هوا، دریا و زمین) نداشت، اما فقط یکی او سه تا از آنها را داشت.

در سال 1959، نیروی دریایی اولین زیردریایی موشک بالستیک خود (USS George Washington: SSBN-598) را مستقر کرد و اولین سیلوهای موشک هسته ای آن (با موشک هسته ای اطلس) عملیاتی شد. این سلاح ها سه گانه هسته ای ایالات متحده را تکمیل می کند و نیازهای بازدارندگی هسته ای ارتش ایالات متحده را به طور کامل برآورده می کند.

اگرچه B-36 عمر مفید نسبتاً کوتاهی داشت، اما در آغاز سال‌های طولانی و توهم‌آمیز جنگ سرد، یک عامل بازدارنده عالی بود.