بررسی گزینه های رو میز آمریکا و ایران! / لزوم توافق با آمریکا و تداشتن رویکرد ستیزه جویانه!

نکته حائز اهمیت در این زمینه این است که برخی از جریانات و نگرش های فعال و مؤثر در داخل بدنه حاکمه جمهوری اسلامی (و همچنین در میان حامیان و مدافعان آن) بر این باورند که آمریکا تنها با اطاعت و تسلیم جمهوری اسلامی و اسارت جمهوری اسلامی ایرانیان زیر دستش متقاعد خواهد شد. بنابراین هرگونه تلاش برای همزیستی مسالمت آمیز با آمریکا بیهوده است.

بدون شک در مورد نگرش آمریکا به جمهوری اسلامی، هیچ مدرکی دال بر اینکه این حکومت از ما یا هیچ دولت و جامعه دیگری خواستار بردگی و تسلیم باشد وجود ندارد. کنایه و تأکید بر انقیاد جمهوری اسلامی توسط آمریکا چیزی جز اغراق ایدئولوژیک و گمراه کننده واقعیت کنونی، هرچند تلخ، نیست. شکی نیست که ایالات متحده به عنوان یک قدرت جهانی شده با ابعاد وسیع، در نظمی ناعادلانه و نظامی در سطح بین المللی، نمی خواهد هیچ دولتی توانایی برهم زدن آن نظم را با مفهوم سازی نظم حیاتی و حساس برای حفظ هژمونی جهانی خود نداشته باشد. خطوط قرمزی را برای خود تعیین کرده است تا سایر دولت ها را به دلیل نقض آن مجازات کند.

در پاسخ به این سیاست جهانی آمریکا، دو نوع رویکرد برای جمهوری اسلامی (و البته سایر جوامع) در نظر گرفته شده است:

1. رویکرد ستیزه جویانه: رویارویی جدی با نظم مطلوب آمریکا و ورود به خطوط قرمز این دولت و مقابله با منافع نامشروع آن با تضاد دائمی، بی نتیجه و نسبتاً مضر به دلیل عدم تعادل منافع و عدم تعادل قدرت بین اسلام گرایان جمهوری اسلامی و ایالات متحده است. نتیجه چنین اقدامی تضعیف روزافزون ایران، فقر و فلاکت روزافزون جامعه، انزوای همیشگی کشور و تحقیر روزافزون ایرانیان و در نهایت نابودی سرزمینی کشور خواهد بود.

2. رویکرد تعاملی: جمهوری اسلامی مانند بسیاری از جوامع و دولت های دیگر (از جمله چین، هند، ترکیه، مالزی، اندونزی، ویتنام و غیره)، می تواند (حتی اگر ناعادلانه باشد) از نظم موجود به جای رویکرد ستیزه جویانه و تعامل تدریجی و کنترل شده با آمریکا و دیگر دولت های غربی (و شرقی) برای استفاده از فرصت های موجود برای پیشبرد قدرت ملی استفاده کند. در آن صورت (با رعایت خطوط قرمز آمریکا و پرهیز از رویارویی با منافع حیاتی و حساس این دولت)، جمهوری اسلامی این فرصت را پیدا می‌کند تا از فرصت‌های این نظام بین‌الملل کنونی و پس از دستیابی به حدی واقعی استفاده کند. قدرت و هدف ملی (نه شعاری و نمایشی) همکاری همزمان با گروهی از دولت های ناراضی برای مشارکت فعال در شکل گیری نظم عادلانه است.

3. اما تا زمانی که جمهوری اسلامی به دلیل عدم شناخت ماهیت نظام بین‌الملل و ناآگاهی از منطق روابط بین‌الملل در رویکرد اول باقی بماند، همواره با مشکلاتی مانند توافقنامه الجزایر، قطعنامه 598، برجام و توافق فعلی رو به رو گردد.

4. اما شرط لازم برای پذیرش رویکرد دوم، وجود و حضور دولت/نظام توسعه خواه ملی در ایران است که تضعیف، تحقیر و مصیبت ایران را دردناک و مشمئزکننده بداند و عزم اصیل برای پیشرفت و افتخار واقعی و عملی جامعه ایران و توسعه ایران داشته باشد و الا تا زمانی که تعابیر آخرالزمانی که نابودی تدریجی کشور و فقر و بدبختی مردم را امری طبیعی تلقی کند،  نتیجه ای جز تداوم، تعمیق و گسترش ذلت ایران به دست دولتی مثل آمریکا و متحدانش. نخواهد داشت.