فلج معده به بیماری گفته می‌شود که مانع از هضم غذا در معده می‌شود. در این بیماری عضلات معده کارایی خود را از دست می‌دهند و غذا برای مدت زمان بیشتری در معده باقی می ماند.
پزشکان یک بیماری خطرناک دستگاه گوارش را فلج معده یا گاستروپارزی می نامند. این زمانی اتفاق می افتد که به دلایلی اعصاب معده شما دستورات مغز را نمی پذیرند و بنابراین فعالیت های طبیعی خود را انجام نمی دهند. در چنین شرایطی فلج معده رخ می دهد و فرآیند هضم غذا با مشکل مواجه می شود.
فلج معده با درد شدید همراه است و اگر به زودی به فکر درمان نباشید، می تواند عوارض طولانی مدتی در سیستم گوارش شما ایجاد کند. علاوه بر این، در دوره ای که از این بیماری رنج می برید، از مشکلات گوارشی قابل توجهی نیز مانند زخم معده رنج می‌برید. یکی از سخت ترین موارد این بیماری این است که معده نمی تواند تمام غذا را وارد روده کند و مقدار زیادی غذا در آن باقی می ماند که فوق العاده خطرناک است.
فلج معده ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد. در تمام مواردی که منجر به این بیماری می شود باید آسیب شدیدی به اعصاب معده و عضلات منقبض شونده آن وارد شود. به طور کلی، پزشکان عواملی مانند «دیابت»، «جراحی»، «عفونت» و «عوارض جانبی داروها» را از مهم‌ترین علل فلج معده می‌دانند. در برخی موارد نادر، عواملی مانند بیماری های کلاژن عروقی، اختلالات غدد درون ریز و فیبروز کیستیک به عنوان علل این بیماری گزارش شده است.
علائم فلج معده به شکل “سوء هاضمه” “نفخ معده“، “احساس سیری سریع یا سیری طولانی مدت”، “درد در بالای شکم”، “تهوع و استفراغ”، “بالا آوردن غذای هضم نشده”، “کاهش اشتها”، برگشت اسید و سوزش سر دل معده “، “نوسان قند خون” و “یبوست” رخ می دهد و با این علائم می توان به فلج معده مشکوک شد.
اگر فلج معده به موقع تشخیص داده نشود و درمان نشود، می تواند باعث کاهش وزن شدید، التهاب مری، افت فشار خون و انسداد معده با تجمع توده غذایی در معده شود. همه متخصصان گوارش می گویند که چالش های این سیستم باید خیلی زود برطرف شود و وجود طولانی مدت آن ممکن است با عوارض جدی همراه باشد. این با فلج معده و فرآیند دفع اتفاق می افتد. فلج معده روند دفع را کند می کند و از آنجایی که در ابتدا می تواند با یبوست اشتباه گرفته شود، می تواند خطرات زیادی را به همراه داشته باشد. بنابراین تشخیص به موقع این بیماری در از بین بردن خطرات احتمالی آتی بسیار موثر است.
پس از معاینات اولیه، پزشکان علائم فوق را مشاهده کرده و با استفاده از اندوسکوپی بالایی»، «اندوسکوپی کپسولی»، «سی. تی اسکن»، «ام. آر. آی (MRI)» و «سونوگرافی شکمی» می توانند این بیماری را تشخیص دهند.