روکش نام فیلم: من هنوز اینجا هستم
کارگردان: والتر سالاس
ژانر: بیوگرافی، درام، تاریخی
رده بندی سنی: PG-13
مدت زمان: 1 ساعت و 2 دقیقه
به گزارش نیویورک تایمز. ممکن است واضح باشد، اما این هنوز هم بسیار تأثیرگذار است: احساس ما نسبت به خودمان با تجمع خاطراتمان تعیین می شود. به همین دلیل است که داستان های علمی تخیلی بر ایده فناوری هایی تمرکز می کنند که ممکن است حافظه را حذف یا تغییر دهند و در نتیجه دارنده حافظه را تغییر دهند. همچنین این دلیل تماشای آن است یکی این یک چیز بسیار ویرانگر برای عزیزان ما و تبدیل شدن به یک فرد دیگر است. این موضوع در سطح وسیع تری نیز وجود دارد. با این حال، جوامع فقط گروهی از مردم هستند که خاطرات خود را به اشتراک می گذارند. به نظر می رسد فیلمسازان سراسر جهان، به ویژه از کشورهای آمریکای جنوبی، روی این واقعیت کار می کنند. آنها پیشنهاد می کنند که می توانید با برهم زدن حافظه جمعی شخصیت گروهی را تغییر دهید، به همین دلیل است که دولت ها اغلب می خواهند گذشته را نقض کنند.
در سال‌های اخیر، فیلم‌های تحسین‌شده‌ای مانند Azur، Eternal Memory و Argentina، 2 به بررسی تأثیر شخصی ناپدید شدن‌های دسته‌جمعی تحت دیکتاتوری‌های نظامی در شیلی و آرژانتین پرداخته‌اند. به طور گسترده، آنها نشان می دهند که چگونه تلاش برای انکار یا نادیده گرفتن آن ناپدید شدن ها تأثیری پایدار بر کسانی که جان سالم به در برده اند می گذارد. «من هنوز اینجام»، زیبا و دلخراش با داستانی متفاوت که در برزیل می گذرد. “من هنوز اینجا هستم” به کارگردانی والتر سالز، یکی یکی از مشهورترین فیلمسازان برزیل بر اساس خاطرات مارسلو روبنس پایوا ساخته شده است که پدرش، کنگره روبنس پیوا، یکی از چهار نفری بود که در دوران دیکتاتوری نظامی 2 تا 5 مورد شکنجه قرار گرفتند.
“من هنوز اینجا هستم” بسیار ماهرانه و فیلمبرداری شده است و در سال ششم در ریودوژانیرو شروع می شود، زمانی که تجاوز ارتش به زندگی روزمره، خانواده بزرگ و محبوب پیوا عمدتاً در شادی خانگی زندگی می کنند. روبنس (سلتون ملت) اخیراً پس از شش سال تبعید به کشور بازگشته است. او و همسرش یونیسرا (فرناندا تورس) پنج فرزند دارند. چهار دختر و یک پسر در سنین ابتدایی تا نوجوانی هستند. آنها نزدیک ساحل زندگی می کنند، دوستان صمیمی دارند، در اتاق نشیمن خود جشن می گیرند و به طور کلی خانه ای شاد و شلوغ دارند. روبنس برای حمایت از مهاجران سیاسی به کار خود ادامه می دهد، اما خانواده اش را از دیدگاه خانواده اش دور نگه می دارد.
با این حال، یک روز دختر این زوج، ورا (والنتینا هرزاگ)، هنگامی که با دوستانش به خانه می رفت توسط مقامات متوقف و مورد بازرسی قرار می گیرد. بلافاصله پس از آن، خبر ربوده شدن سفیر سوئیس توسط فعالان چپ منتشر می شود و دوره بی ثباتی را آغاز می کند که به سرعت تشدید می شود. وقتی مردانی در خانه پیوا ظاهر می شوند و از روبنس می خواهند که برای بازجویی به مکانی نامعلوم بیاید، یونیزینگ و بچه ها متوجه می شوند که اتفاقی افتاده است. روبنس بر نمی گردد و سپس یونیسینگ و دخترش الیانا (لوئیزا کوزوسکی) نیز به بازجویی آورده می شوند. این لحظه ای است که فیلم به Unisse می پردازد که نه تنها قهرمان فیلم بلکه قهرمان واقعی زندگی آنها است. این فیلم داستان اوست: او زنی است که زندگی اش تکه تکه شده و تصمیم می گیرد تسلیم نشود. او نه تنها در شرایط سخت و سرکوبگرانه برای فرزندانش زندگی می کند، بلکه به سوی تغییر دنیا سرازیر می شود. تورس در نقش این زن شگفت انگیز است و برای این نقش برنده جایزه گلدن گلوب شد و نامزد جایزه اسکار شد. برای یونس، محافظت از فرزندانش به معنای تمایل به شادی در ترس و امید در درد است.
این فقط یک فیلم در مورد یک زن قوی نیست، بلکه در مورد اقداماتی است که رژیم های استبدادی برای کنترل مردم انجام می دهند: تاکتیک تمامیت خواه که بر دروغ پافشاری می کند و باعث می شود مردم به آنچه می دانند شک کنند. در عوض، کنترل از طریق بازی های ذهنی با انکار حقیقت آشکاری که خانواده در مقابل چشمان خود می بیند، انجام می شود. ادعاهای رسمی دولت مبنی بر فرار روبنس از زندان آشکارا نادرست است (یک سال طول کشید تا کسی او را متهم به مرگش کند)، و خانواده در بلاتکلیفی به سر می برند. تماشای آن عصبانی است. “من هنوز اینجا هستم” داستان سرایی خود را در طول دهه ها گسترش می دهد و بازوی دراز ناپدید شدن آنها و تأثیر آنها بر یک کشور را دنبال می کند، حتی زمانی که برخی ممکن است ترجیح دهند توسط کسانی که دیگر در قدرت هستند حرکت کنند. فراموش نکنید.
وقتی روزنامه نگاری از Unisix می پرسد که آیا آنها نباید فقط به مسائل مهمتر از گذشته توجه کنند، کاملاً مخالف است. او اصرار دارد که خانواده ها باید غرامت جنایات را دریافت کنند، اما مهمتر از آن، کشور باید “تمام جنایات انجام شده در دوران دیکتاتوری را روشن و قضاوت کند.” «من هنوز اینجا هستم» در ماه نوامبر در برزیل اکران شد. علی‌رغم کمپین‌های راست افراطی که مردم را به تحریم فیلم تشویق می‌کرد، موفق شد و پردرآمدترین فیلم برزیلی در کشور از زمان همه‌گیری کاوید-1 بود. پس محبوبیت این فیلم بر کسی پوشیده نیست. با این حال «من هنوز اینجا هستم» بحث ساده ای از یک موقعیت تاریخی و سیاسی نیست و راز جذابیت جهانی آن در همین است. همچنین پرتره ای متحرک از چگونگی برهم زدن و شکل دادن به سیاست داخلی است و اینکه چگونه همبستگی، اجتماع و عشق تنها راه زندگی در تراژدی هستند. این فیلم به ما هشدار می دهد که به هر کسی که سعی در پاک کردن یا بازنویسی گذشته دارد، بی اعتماد باشیم.