برای رضا صفایی پور که نمادی ماندگار در سینمای ایران از خود به جای گذاشت شرکت رضا توفان
این ماه ها زمان خوشی برای سیتما ایران است نبود; سقوط بسیاری از چهره های سینمایی بود. از داریوش مهرجویی گرفته تا بیتا فرهی و پروانه معصومی و حالا رضا صفایی پور. این مرگ عجیب تر از مرگ های قبلی است. صفایی پور در سال های اخیر چندان در عرصه سینما حضور نداشت و شاید به همین دلیل بود یکی او در آخرین مصاحبه‌هایش سینما را «حرفه‌ای بی‌رحمانه» توصیف کرد. اما بازیگری که «طوفان» نامیده می شد، در سال های دور یکی او یکی از مشهورترین «بدمن‌های» سینمای ایران بود. «رضا طوفان» با مهارت های ورزشی خود نقش های بسیاری را ایفا کرد که بسیاری از آنها در تاریخ هنر این سرزمین باقی مانده است.
به گزارش بازتاب آنلاین، زنده یاد رضا صفایی پور ابتدا به عنوان کشتی گیر مشغول به کار شد و پس از چندین دوره قهرمانی ورزشی وارد سینما شد و «توفان» نام داشت. زمانی که تنها 14 سال داشت (1342) در فیلم «ترس و تاریکی» به کارگردانی محمد متوسلانی به عنوان بدلکار ظاهر شد و در سال 1348 در فیلم «قهرمانان» به کارگردانی ژان نگولسو (مشترک) به عنوان بازیگر بازی کرد. تولید ایرانی-آمریکایی ) جلوی دوربین ایستاد. او قبل از انقلاب در ده فیلم بازی کرد. اما آرزوی همیشگی او چتربازی بود و در امتحاناتش موفق شد. اما به دلیل صافی کف پا نتوانست به آن کار ادامه دهد و سینما وسیله ای برای تحقق آن آرزوی قدیمی شد و بارها در فیلم های مختلف چتربازی کرد.
حضور در سینما صفایی پور پس از انقلاب سال 62 با «میرزا کوچک خان» به دنیای بازیگری بازگشت و در فیلم هایی چون «فصل خاکستری»، «کانی مانگا»، «فصل خاموش»، «شکار در شب»، «پلاک» حضور یافت. . و «آخرین ضربه» و… پخش شد. آخرین حضور او در سینمای ایران به سال 1365 و در فیلم «پرچم های قلعه کاوه» برمی گردد، فیلمی اسطوره ای که او آن را بسیار دوست داشت. پس از آن در فیلم گیجگاه به کارگردانی عادل تبریزی به همراه جمشید هاشم پور بازی کرد. در واقع این فیلم ادای احترام به بازیگران دهه 60 بود و توفان هم سه چهار دقیقه در آن حضور داشت. در این سال ها اگرچه هر از چند گاهی به او نقش هایی پیشنهاد می شد; اما او نخواست در آن شرکت کند و گفت: دوست ندارم آنچه را که ساخته ام به راحتی خراب کنم، شاید سخت باشد، اما تحمل می کنم و ببینم چه می شود. به صفایی پور پس از چهار دهه فعالیت در سینما، مدت ها بیکار ماند و با مشکلات مالی مواجه شد. با اینکه بدون گلایه گفت: حالا چاره ای ندارم، این حرف ها را برای جلب توجه یا ترحم کسی نمی گویم، می خواهم بگویم که به شغلم احترام می گذارم. اگر این همه سال به کار دیگری ادامه می دادم، شاید وضعیت من بهتر بود.”
سال های سختی | صفایی پور که در طول عمر خود چندین ساعت در روز ورزش می کرد، روزهای پایانی عمر خود را با بیماری و درد سپری کرد. با پارکینسون و آرتریت گردن و بدتر از همه دوری از سینما. خودش را اینگونه توصیف کرد: «سخت است؛ اما من تحمل میکنم، کاری که در سینما انجام دادم برای خودش یک ژانر بود، یک ژانر خطرناک هم بود و «مونوپول» من؛ اما در این سال‌ها نقش‌هایی به من پیشنهاد شد که در خور من باشد. نبود; من آدم بد سینمای ایران بودم. اما ما دیگر چنین مردان بدی را در فیلم ها نداریم. حالا هر کسی از هر حرفه ای می آید و بازیگر می شود. اگرچه سینما یک تخصص است و باید آن را بدانید. برخی از افراد فقط دوست دارند بازی کنند و نفوذها آن را خراب می کنند زیرا برای آن ارزشی قائل نیستند. معلمان سال ها در فیلم کار کردند و بازی در مقابل آنها بسیار سخت بود. به همان اندازه که سخت بود، ارزش خاصی هم داشت.
بی تفاوتی سینما | حالا دیگر خبری از ستارگان دهه 60 سینمای ایران نیست، چهره های جدیدی از راه رسیده اند و احتمالاً به زودی دیگران جایشان را خواهند گرفت و باید تاریخ قضاوت کرد که کدام یک ماندگار خواهند بود. اما چیزی که نمی توان از آن چشم پوشی کرد، افت کیفیت فیلم ها و سریال ها نسبت به گذشته است، حداقل «صفائی پور» این اعتقاد را داشت و زمانی در گفت وگو با ایسنا گفته بود: «آن زمان فیلمنامه ها متفاوت بود، الان دیالوگ ها همه سطحی، پر از حرف های رکیک و… نمی دانم سینما به کجا می رود. همه چیز با زمانی که ما کار می کردیم فرق می کند. ما با عشق کار می کردیم و دغدغه مان تماشاگر بود، نه فقط دنبال فروش فیلم». بازی او در فیلم «خط آتش» در سرمای زمستان با باز بودن درب هلیکوپتر پرنده و فیلمبرداری طولانی مدت در آن شرایط می تواند گواه خوبی بر گفته های او باشد.
رضا صفایی پور سال ها از بیماری پارکینسون رنج می برد و یکشنبه بیست و ششم درگذشت. آذر ماه و در سن 74 سالگی درگذشت.
