با لباس کهنه و کلاه قرضی قهرمان شدم.

محمد گنج خانلو دوچرخه سوار تیم ملی ایران این بار نیز مانند سال های گذشته به مدال طلای آسیا دست یافت.

گنج خانلو بار دیگر سوار بر قلب شد و در شرایط سخت از رقبای خود پیشی گرفت و طلا گرفت. آن هم در روزی که لباس تخصصی نداشتم و هنوز از مسابقه جاده خسته بودم. اما او احساس قهرمانی را ندارد. این را حتی از صدای خسته اش هم می توان حس کرد. صدایی که ذوق قهرمانی اش را ندارد. به جای شادی، خستگی در صدایش موج می زند. او آنقدر نگران است که حتی مدال طلای آسیا هم نمی تواند آن شادی را که باید برایش به ارمغان بیاورد. او اهمیتی نمی دهد. الان هم به گفته خودش به جای ناراحتی از بازی های آسیایی و مدال ها، به فکر آینده و دست های خالی خود است. حرفه ای

* چرا دوچرخه سواران ایرانی در مسابقات جاده آسیایی حرفی برای گفتن نداشتند؟

اینطور که شما می گویید من در همین سطح ششم بودم. دو زاپانی سوار، دو قزاق سوار و یک کره ای و سپس ششم شدم. تقریباً سه کشور از من جلوتر هستند و من چهارمین کشوری هستم که به خط پایان رسیدم. ببینید، من چندین کشور را رد کردم. اگر از این بهتر نشد، کار کمتری است. همه موقعیت ها فقط با استعداد، هوش و هوش ساخته می شوند. تیم ازبکستان قبل از مسابقات قهرمانی آسیا نشان داد که کار کرده و خوب است، اما نزدیک ترین سوارکار آنها در بین 20 سواری که من را دنبال کرده بودند، نبود. در طول مسیر مقاومت خوبی داشتیم. ما نباید نتیجه بگیریم. اگر قرار باشد مقاومت شاهراه را از بین ببریم، کشورهای دیگر چه خواهند گفت؟ تیم های خرج بزرگ و سوارکاران کامل، تجهیزات به روز و دوچرخه های دیسکی وارد شده بودند. باز هم آنها را گرفتم و ششم شدم. نتیجه در جاده بد نبود و در اواخر مسابقه خودم خیلی خوب بودم، اما برای گرفتن نتیجه بهتر نیاز به کار گروهی داشتم. یک تیم بسیار خوب از طرفی همه تیم ها 5 نفر آمدند و ما 4 نفر بودیم. نفر چهارم که اصلا مسابقه را ندید و دو نفر بعدی حسین عسگری و آرین هم خوب بودند و نصف راه به من در آب و غذا کمک کردند اما مسابقه به گونه ای بود که نیاز به قدرت زیادی داشت. مجبور شدم از سوارکاری که مهارت بالایی دارد کمک بخواهم. اما در این بازی آن را نداشتیم.

* حضور حسین عسگری 48 ساله در تیم ملی راه به معنای تمام شدن دوچرخه سواری ایران است؟ یا عسگری بهتر از نسل جوان است؟

باید از او درباره حسین عسگری بپرسید. یا مدیر تیم اگر چیزی بگویم ممکن است به من صدمه بزند.

* در جاده سواری می کردید یا ترجیح می دادید برای پیست انرژی صرفه جویی کنید؟

در جاده دوچرخه سواری کردم، اما متاسفانه مسافت به حدی بود که بعد از 156 کیلومتر دوچرخه سواری در چنین هوای گرم. متوجه نشدیم که چطور دوچرخه ها را جمع کردیم، دوش گرفتیم و برای رفتن به مالزی راهی فرودگاه شدیم. با این حال روزهای اول خیلی خسته بودم اما خوب سوار شدم و طلا گرفتم. اما هنوز خسته ام. در حالی که سوارکاران حاضر در مسابقه پیست در جاده نبودند، اگرچه ممکن است تجربه جاده و پیست داشته باشند، سواران متخصص برای پیست آمده اند.

*دو اتفاق بد در مسابقه جاده ای افتاد، یکی این که لباس آدین علیاری یکسان نبود و دومی دیر رسیدن حسین عسگری به خط مسابقه، به نظر شما مشکل از کجا بود؟ در هر صورت این اشتباهات برای ایرانیان باتجربه بعید بود.

من بعد از تایم تریل انفرادی وارد تایلند شدم و برای من هم سوال بود و از بچه ها پرسیدم و با خنده و شوخی جواب هایی شنیدم که دقیقا نمی دانم حقیقت چیست.

* در تمام اتفاقات بد جاده ها در پیست مدال طلا گرفتی؟

قبل از اینکه مدال بگیرم همه چیز اشتباه بود اما وقتی مدال گرفتم همه چیز تغییر کرد. البته من در سال های قبل مدال گرفته ام و دو سال کرونا که مسابقه ای نبود، 10 سال ملی پوش بودم و هر سال در جاده یا پیست مدال می گرفتم. در واقع در این مدت دست خالی برنگشتم. پارسال اولین ایرانی بودم که در رشته آلومینیوم مدال گرفتم. اما ما کاملاً رها شده ایم. ما در هیچ مسابقه و مسابقه ای شرکت نکردیم با وجود اینکه بعد از مدال اومینیوم نامم در لیست شروع مسابقات جهانی بود اما اعزام نشدم، به جام جهانی، مقدماتی جهانی نرفتم. اگر تجربه این مسابقات را داشتیم، شک ندارم که خیلی صریح می گفتم در بازی های آسیایی هانگزو قهرمان می شوم. اما بدون آنها نمی توان قول داد. در مسابقه ما ژاپنی ها و قزاق ها خیلی خوب کار می کنند و سوارکاران امارات متحده عربی، اندونزی، هند و تایلند ما را از نظر تجهیزات به روز، تعداد سوارکاران و مربیان سطح بالا پشت سر گذاشته اند. . همه این مسائل دست به دست هم می دهد تا مدال آوری را برای ما سخت و غیرممکن کند.

* از حرفه خود بگویید، چگونه گذشت؟

در پایان مسابقه اسکرچ از گروه جدا شدم و 11 دور آخر را به تنهایی انجام دادم و گروه مرا نگرفت. من به تنهایی و با یک فاصله از خط پایان عبور کردم و بقیه دوندگان ژاپن و قزاقستان نیز پشت سرم از خط پایان عبور کردند.

* نداشتن جدیدترین دوچرخه ها مشکل اصلی شماست، چطور توانسته اید با جدیدترین کیت آسیایی ها رقابت کنید و همه آنها را تهیه کنید؟

مشکل تجهیزات مشکل همیشگی ماست. من قبلا یک دوچرخه پیست پیشرفته نه به نام خودم بلکه به نام انبار فدراسیون سفارش داده ام و در مسابقات از آن استفاده خواهم کرد. دوچرخه من برای بازی های آسیایی 2014 اینچئون و حتی دوچرخه غیر تخصصی اسکرچ است. در واقع دوچرخه به جای نیمه استقامتی، نیمه سرعتی است.

* آیا می توان گفت داستان شاه و فقیر با رقبای خارجی در خصوص دوری تیم را دارید؟

دقیقاً اختلاف تیمی ما با آسیایی ها خیلی زیاد است و از هیچ نظر به آنها نزدیک نیستیم. حتی این فاصله شامل پوشاک نیز می شود و ماجرای جریمه 250 فرانکی لباس نیز بر اساس همین مشکل و عدم هماهنگی لباس است. من در مسابقه لباس پارسال را پوشیدم. لباس جدید داده اند اما فاصله باد و آیرودینامیکی برای رقابت ندارد و جیب و زیپ دارد اما لباس پیست کاملا تخصصی است. ما امسال لباس جدیدی نگرفتیم برای همین مجبور شدم با لباس پارسال رقابت کنم. یه لباس جدید هم بود ولی کیفیتش صفر بود و حتی به قسمت های بدن آسیب میزد و سایزش نبود. به همین دلیل ترجیح دادم لباس سال قبل را بپوشم. حتی از دوستانم کلاه ایمنی دوچرخه گرفتم. علاوه بر دوچرخه و وسایل، ما حتی کلاه و لباس استاندارد نداریم.

* در تایلند و مالزی کیت دوچرخه سواران آسیایی را دیدی، فکر می کنی کیت ایرانی چقدر جا مانده است؟ آیا برای ایجاد حس خوب کافی بود؟

شاید بخشی از شکست ما مربوط به نداشتن تجهیزات به روز باشد، اما شرایط دیگری نیز در موفقیت ما تاثیرگذار است، مهم ترین دلیل دوری ما از آسیا عدم شرکت در مسابقات بین المللی و عدم حضور در مسابقات مقدماتی از قبل است. مسابقات اصلی ما قبل از مسابقات قهرمانی آسیا در تور سه بازی ترکیه شرکت کردیم که خیلی به ما کمک کرد اما رقبای ما 10 برابر ما در مسابقات بین المللی شرکت می کنند. تعداد روزهای حضور آنها در مسابقات بیش از 10 برابر ماست. فکر می کنم عقب ماندگی ما پا گذاشتن در مسابقات بین المللی نیست. چون وقتی در مسابقات شرکت می کنیم از هر نظر از نظر جسمی، ذهنی و تجهیزاتی به روز هستیم.

* با این شرایط بازی های آسیایی را چگونه پیش بینی می کنید؟

اگر در بازی های آسیایی هانگزو نتیجه دوچرخه سواری می خواهند، دیگر دیر شده است. قبلا هم گفتیم ولی فایده ای ندارد. برای گفتن اینکه نیاز به کار دارید، اصلاً نیازی به کار ندارید. من نمی دانم چگونه به این سوال پاسخ دهم. من از دادن پاسخ های مکرر خوشم نمی آید. نتایج دوچرخه سواری در بازی های آسیایی را پیش بینی نمی کنم

* چیزی داری؟

چیزی به نام پاداش وجود ندارد و ما در مشکلات مالی جدی هستیم. در واقع ما در شرایط سختی سوار می شویم که حتی این طلا هم خیلی خوشحالم نکرد.

* مانند؟

حالا من در آسیا مدال طلا گرفتم، چند بار دیگر از من می پرسند که چه پاداشی؟ من چیزی نگفتم. سال گذشته 4 مدال کسب کردم که دوچرخه سواری را زنده نگه داشت، 3 مدال برنز و یک طلا از کشورهای اسلامی که هیچ تفاوتی در زندگی من ایجاد نکرد. شاید دخل و خرج یکسان باشد و حتی اندک پاداش خرج هزینه دوچرخه سواری شود. شک نکنید زندگی من با این طلا عوض نمی شود و فکر می کنم مشکل اصلی من این است که به فکر آینده ام هستم و ظرفیت داشتن خانه 50 متری در شهرم را ندارم. . الان همه دوچرخه سواران آسیایی به نتایج بازی های آسیایی فکر می کنند، اما تنها چیزی که برای من مهم است این است که فردا چه اتفاقی می افتد و تمام ذهنم درگیر آن است.

منبع: خبرآنلاین