Zainab Kazemkhah در میهن نوشت: یکی این یکی از بهترین کمدی ها در سینمای ایران در تاریخ سینمای ایران است که هنوز تازه است و بارها آن را می بینید.
این فیلم دارای یک اجتماعی و طنز هوشمندانه است. امروز ، اگر ذهن خود را کشف کنیم ، ممکن است به اندازه انگشتان یک فیلم کمدی خوب ایرانی به یاد بیاوریم ، من “روز باشکوه” هستم ، “جیب ها به بهشت نمی روند” Abolhassan Davoodi و چند فیلم دیگر ، اما این است به همین دلیل تولید کمی کمدی نیست ، اما در کشور ما ، برخلاف سایر کشورها ، کمدی به ویترین ما تبدیل شده است و آنقدر شور شده است که 5 ٪ از فیلم ها از ابتدای سال جاری در ژانر کمدی بوده اند.
چندین فیلم کمدی در جشنواره FAJR وجود دارد ، از جمله یکی “عتیقه” هادی ناجی یکی از برجسته ترین جشنواره است ، اما این که این فیلم در یک جلسه ویژه نمایش داده شده است ممکن است دلیلی برای تماشای فیلم بسیاری از افراد باشد. اما واقعیت این است که هادی ناجی ، مانند بسیاری از کمدی های دیگر ، از حد معمول رایج تر از حد معمول است و نکته آزار دهنده این است که سوار بر کلیشه هایی است که واقعاً مخاطب را آزار می دهد.
یکی موارد دیگری که باعث می شود مخاطب از این فیلم اذیت شود ، بازی تکراری و کلیشه ای Pejman Jamshidi بود. به نظر می رسید که او از سریال “زیر زمین” برداشته شده و آن را در این فیلم آورده است. اما اظهارات Pejman Jamshidi در یک کنفرانس مطبوعاتی پس از فیلم از گناه بدتر بود و به جای پذیرش انتقاد ، نباید انتظار داشته باشیم که این بازیگر نقش های قبلی خود را رها کند و پاکسازی کند و یک بازی جدید را ارائه دهد! این فیلم همچنین به سبک سالهای بسیاری از فیلم های کمدی به دلتنگی دهه شصت متوسل شده است. یک تصور بی رحمانه مبنی بر اینکه بسیاری از فیلمسازان کمدین در ذهن هستند و فکر می کنند نوستالژیسم فیلم آنها تضمین شده است.
اما این فیلم کار کمی خرافاتی دارد و سعی کرده است به مخاطب بخندد ، اما این شکست خورده است ، واقعیت این است که مخاطب دیگر از خندیدن در صحنه ها و دیالوگ های فیلم حوصله ندارد. اینجاست که فکر می کنیم در یک فیلم کمدی خوب قرار گرفته ایم زیرا فراموش کرده ایم که طنز از موقعیت های جدی ناشی می شود و مهم است که مرزهای بین درام و کمدی را از بین ببرید.