دریاچه کیوو (Kivu) یک توده آبی با عمق تقریباً 100 متری است که دی اکسید کربن (CO2) و متان اشباع شده است و ممکن است روزی بدون هشدار منفجر شود. دو دریاچه دیگر در آفریقا نیز شیمیایی مرگبار مشابهی دارند: دریاچه های نیوس و مونون در کامرون که هر دو در 40 سال گذشته “منفجر شده اند” و در مجموع نزدیک به 1800 نفر و هزاران حیوان را کشته اند.
به گزارش فرادید، در 21 اوت 1986 فوران گاز سمی از دریاچه نیوس در شمال غربی کامرون جان 1746 نفر و 3500 حیوان را گرفت. این فوران باعث آزاد شدن ناگهانی تقریباً 100000 تا 300000 تن دی اکسید کربن (CO2) شد. ابر گازی در ابتدا با سرعتی در حدود 100 کیلومتر در ساعت بالا آمد، سپس سنگین تر از هوا به سمت روستاهای اطراف سرازیر شد و در فاصله 25 کیلومتری از دریاچه مردم و دام ها را خفه کرد.
همچنین دریاچه کیوو یکی این دریاچه یکی از دریاچه های بزرگ آفریقا است که در مرز صفحه تکتونیکی به نام شکاف آفریقای شرقی قرار دارد. در این شکاف، صفحه تکتونیکی سومالی در حال حرکت به سمت شرق و دور شدن از بقیه قاره در صفحه نوبی است. این حرکت منجر به فعالیت های آتشفشانی و لرزه ای در منطقه می شود که به نوبه خود گازها را از اعماق پوسته زمین به سطح و اعماق دریاچه کیوو می راند.
دریاچه کیوو که بسیار بزرگتر از دریاچه نیوس یا مونون است، 90 کیلومتر طول، 50 کیلومتر عرض و تا 475 متر عمق دارد. سرگئی کاتسف، استاد علوم دریایی فیزیکی و ژئوشیمیایی در دانشگاه مینه‌سوتا دولوث، به نشنال جئوگرافیک گفت که این دریاچه دارای ساختار لایه‌ای غیرعادی است و تنها 60 متر بالای آب به طور منظم مخلوط می‌شود و لایه‌های پایین‌تر راکد می‌شوند. این جداسازی دقیق به این معنی است که دی اکسید کربن و متانی که از بستر دریاچه بالا می‌آیند گرفته شده و در لایه 260 متری خاک جمع‌آوری می‌شوند.
کاتسف گفت که در کف دریاچه کیوو حدود 300 کیلومتر مکعب CO2 و 60 کیلومتر مکعب متان وجود دارد که همچنین با گاز سولفید هیدروژن از اعماق پوسته زمین پوشانده شده است و این ترکیب سمی به زودی می تواند در سراسر زمین منفجر شود. منطقه پرجمعیت
فیلیپ مورکل، مهندس و بنیانگذار Hydragas Energy، یک شرکت کانادایی که قصد دارد متان را از دریاچه برای تولید برق استخراج کند، گفت که انفجار ابر عظیمی از گاز را آزاد می کند که روزها بر روی دریاچه معلق خواهد ماند و هفته ها معلق خواهد بود. . در نهایت وارد جو می شود: “وقتی دریاچه به 100٪ اشباع در لایه پایینی می رسد، که در حال حاضر بیش از 60٪ است، به طور خود به خود فوران می کند.”
انفجارهای ناشی از تجمع گازهای قابل اشتعال در دریاچه را فوران لیمینیک می نامند.
به گفته مورکل، در آن نقطه، دریاچه می تواند معادل 5 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای سالانه جهان را در یک روز منتشر کند. تعداد کشته شدگان چنین انفجاری حیرت آور خواهد بود. حدود 2 میلیون نفر در سواحل دریاچه کیوو زندگی می کنند و اگر شخصی خود را در این ابر سمی بیابد، کشتن آنها یک دقیقه طول می کشد.
در حالی که دانشمندان می توانند مقدار گاز محبوس شده در دریاچه را برای تخمین خطر انفجار ردیابی کنند، سایر عوامل کمتر قابل پیش بینی نیز می توانند منجر به فاجعه شوند. به عنوان مثال، یک زلزله یا جریان ناگهانی گدازه می تواند لایه های دریاچه را تکان دهد و باعث فوران شود.
کاتسف معتقد است که این خطر ممکن است از تلاش های مداوم برای پمپاژ متان از دریاچه نیز ناشی شود. تولید متان در سمت رواندا در سال 2016 با هدف کاهش خطر انفجار و تامین انرژی برای شبکه برق این کشور آغاز شد. اما برخی کارشناسان هشدار می دهند که اگر ساختار دریاچه تخریب شود، انفجاری که آنها سعی در جلوگیری از آن دارند ممکن است رخ دهد.
کاستوف گفت: “این یک مبادله بین “ایمنی” و استفاده تجاری طولانی مدت است. شرکت های استخراج آب را از لایه زیرین پمپ می کنند، متان را حذف می کنند و آب گاز زدایی شده را به لایه بالایی باز می گرداند. با غرق شدن آب، ابری ایجاد می شود که خطر انفجار را افزایش می دهد.