اورانیوم از دوران باستان وجود داشته است. سوابق استفاده از آن به سال 79 بعد از میلاد برمی گردد، زمانی که اکسید اورانیوم به عنوان رنگ برای شیشه و در لعاب های سرامیکی استفاده می شد. هنگامی که از اورانیوم برای رنگ آمیزی شیشه استفاده می شود، در تاریکی زیر نور سیاه می درخشد.
به گزارش بازتاب آنلاین، اورانیوم خالص نقره ای رنگ است اما در مجاورت هوا به سرعت اکسید می شود. در سال 1841، شیمیدان فرانسوی یوژن ملکیور پلیگو موفق به جداسازی اورانیوم خالص شد. او این کار را با حرارت دادن تتراکلرید اورانیوم با پتاسیم به دست آورد.
در سال 1896، آنتوان هانری بکرل، فیزیکدان فرانسوی، کشف کرد که اورانیوم رادیواکتیو است. او این را پس از قرار دادن نمونه ای از آن بر روی یک صفحه عکاسی بدون نور کشف کرد.
ماری کوری، دانشمند معروف لهستانی، پس از کشف بکرل، اصطلاح «رادیواکتیویته» را ابداع کرد. ماری کوری و همسرش، دانشمند فرانسوی پیر کوری، پیشگامان مطالعه رادیواکتیو بودند.
اعتقاد بر این است که اورانیوم در یک ابرنواختر شکل گرفته و حدود 6.6 میلیارد سال پیش به زمین رسیده است. واپاشی آهسته رادیواکتیو این عنصر منبع اصلی گرما در داخل سیاره است.
اورانیوم رایج تر از نقره است
اورانیوم چهل و هشتمین عنصر رایج در پوسته طبیعی زمین است و 40 برابر بیشتر از نقره فراوان است. نرخ پوسیدگی برای اکثر انواع اورانیوم نسبتا کم است و به نوع اورانیوم بستگی دارد. به عنوان مثال، اورانیوم-238 نیمه عمر 4.5 میلیارد سال و اورانیوم-234 نیمه عمر 245500 سال دارد. استثنا اورانیوم 214 است که به صورت مصنوعی ساخته می شود و نیمه عمر آن نیم میلی ثانیه است!
