در سال 1904، اوتا بنگا، یک جوان 19 ساله اهل کشور آفریقایی کنگو (در آن زمان مستعمره بلژیک بود)، توسط تاجران برده ربوده شد، به یک آمریکایی فروخته شد و به ایالات متحده منتقل شد. در آمریکا، بنگا تجربه تحقیرآمیزی از نمایش در قفس میمون را در نمایشگاه جهانی در سنت لوئیس داشت. این نمایش تحت عنوان یک تجربه “علمی” و “آموزشی” طراحی شد تا عموم مردم را از برتری نژادی خود و حقارت سیاه پوستان آگاه کند.
به گزارش فرادید، داستان غم انگیز اوتا بنگا وضعیت شکننده زندگی سیاه پوستان در اوایل قرن بیستم آمریکا را منعکس می کند. چند دهه پس از لغو برده داری در این کشور.
از کنگو تا سنت لوئیس
مردی که اوتا بنگا را خرید: ساموئل فیلیپس ورنر
اطلاعات کمی در مورد زندگی اولیه اوتا بنگا وجود دارد. او در میان وحشت های استعماری وصف ناپذیر کنگو بلژیک به دنیا آمد. بنگا در جنگل های استوایی اطراف رودخانه کاسای (در جمهوری دموکراتیک کنگو کنونی) زندگی می کرد. زندگی او زمانی تغییر کرد که همسر و دو فرزندش در حمله یک قبیله همسایه به روستایشان کشته شدند. او توسط تاجران برده محلی دستگیر شد و در سال 1904 به قیمت کمتر از 5 دلار به ساموئل فیلیپس ورنر، فرصت طلب آمریکایی و کاشف خودخوانده فروخته شد.
ورنر در ابتدا قصد داشت یک هیئت مذهبی مسیحی در کنگوی بلژیک تأسیس کند، اما برنامه‌های او شکست خورد. در همین حال، او به دنبال فرصت‌های تجاری بود، با سازمان‌دهندگان نمایشگاه جهانی در سنت لوئیس همکاری کرد و پیشنهاد داد که «پیگمی‌ها» را برای یک نمایشگاه تحت حمایت آمریکا به آمریکا بیاورند (پیگمی‌ها قبیله‌ای از مردم کوچک آفریقا هستند).
اوتا بنگا در نمایشگاه جهانی
چهار “پیام رسان” با نیزه در نمایشگاه جهانی ایستاده اند. (اوتا بنگا در سمت راست است) 1904
در نمایشگاه جهانی در سنت لوئیس، اوتا بنگا و چهار پیگمی دیگر به همراه دیگر مردمان بومی از سراسر جهان به نمایش گذاشته شدند. آنها مجبور بودند لباس “بومی” بپوشند و در روستاهایی که برای آنها ساخته شده بودند زندگی کنند.
“کوته های کنگو” به طور عمومی به نمایش گذاشته شدند و در غیاب انسان، دانشمندان (انسان شناسان نژادی) آنها را موضوع مطالعات و اندازه گیری های خود قرار دادند. آنها این “نمونه ها” را دلیلی بر ضعف و عقب ماندگی فرضی غیر اروپایی ها اعلام کردند. در نهایت، بنگا از دیگران جدا شد و به عنوان یک «مردخوار» به نمایش گذاشته شد، در حالی که بازدیدکنندگان برای تحسین قد کوچک و دندان‌های تیز او به نمایشگاه رفتند.
بنگا در سال 1904
پس از این نمایشگاه، اوتا بنگا برای مدت کوتاهی به همراه ورنر به کنگو بازگشت، اما می خواست به زودی به آمریکا بازگردد، زیرا معتقد بود چیزی برای او در وطنش باقی نمانده است. پس از بازگشت به آمریکا، ورنر او را تنها گذاشت و به اتاقی خصوصی در موزه تاریخ نیویورک فرستاد. اما او پس از پرتاب صندلی به سمت خانم گوگنهایم، یکی از حامیان اصلی موزه، به باغ وحش برانکس منتقل شد.
زندگی در باغ وحش برانکس
عکسی از اوتا بنگا در باغ وحش برانکس، 1906
اوتا بنگا در ابتدا به عنوان سرایدار به باغ وحش برانکس آورده شد، اگرچه هیچ مدرکی دال بر دریافت حقوق او وجود ندارد. حضور او خیلی زود به جذابیت تبدیل شد زیرا جمعیت ظاهر او را مسخره کردند، به او توهین کردند و حتی به او حمله کردند. بالاخره تصمیم گرفته شد که او آنجا باشد یکی برای نمایش از قفس میمون.
در سال 1906، اوتا بنگا موضوع یک درام تحت عنوان روشنگری قوم نگاری شد. ویلیام هورنادی، مدیر باغ وحش، با حمایت مشتاقانه دبیر انجمن جانورشناسی نیویورک، بنگا را با یک اورانگوتان در خانه میمون به نمایش گذاشت.
سالهای بعد و مرگ
بنگا دندان هایش را نشان می دهد که طبق سنت قبیله ای تراشیده شده اند. 1904
پس از آزادی از باغ وحش برانکس، یوتا بنگا در بزرگسالی به پرورشگاهی در بروکلین منتقل شد. سرانجام در سال 1910 به لینچبرگ، ویرجینیا نقل مکان کرد و در آنجا به مدرسه علمیه ویرجینیا رفت. لباس اروپایی به او داده شد و دندان هایش را پوشانده بودند تا ظاهری «متمدن» به او بدهد. بنگا از نظر تحصیلی موفق بود، اما واقعاً از آن لذت نمی برد. در عوض، او از آموزش شکار و ماهیگیری به پسران محلی لذت می برد.
بنگا بعداً در یک کارخانه تنباکو در لینچبورگ مشغول به کار شد و مشتاق بازگشت به کنگو بود. با این حال، شروع جنگ جهانی اول سفرهای برون مرزی را متوقف کرد. سرانجام در 20 مارس 1916 در اقدامی غم انگیز استیصال، اوتا آتش تشریفاتی را روشن کرد و با شلیک گلوله به قلب خود به زندگی خود پایان داد.
درک داستان اوتا بنگا در ایالات متحده دشوار است. او تحقیر شد و حیثیت انسانی از او سلب شد، در حالی که دستگیرشدگان ظلم خود را با تظاهر به انجام یک کار علمی توجیه کردند. داستان او تصویری تلخ از ایدئولوژی های نژادپرستانه غربی است که بر دنیای امروز ما پابرجا هستند و تأثیر می گذارند.
