1. کبد چرب ساده (استئاتوز): استئاتوز کبدی درجه اول بیماری کبد چرب است. در این صورت مقداری چربی اضافی در سلول های سطح خارجی کبد تجمع می یابد. بیماری کبد چرب درجه یک معمولاً به دلایلی مانند رژیم غذایی ناسالم، مصرف غذاهای پرچرب و شیرین و عدم تحرک ایجاد می شود. معمولاً هیچ علامتی در این ناحیه وجود ندارد و حتی اگر نتیجه آزمایش خون غیرطبیعی دریافت نکنید، ممکن است متوجه این بیماری نشوید و اگرچه خطر ابتلا به چنین بیماری هایی کم است، اما می تواند برای سالمندان مشکل ایجاد کند.
2. استئاتوهپاتیت غیر الکلی (NASH): تعداد بسیار کمی از افراد مبتلا به کبد چرب ساده به درجه 2 پیشرفت می کنند که به آن استئاتوهپاتیت غیر الکلی (NASH) می گویند. NASH شکل تهاجمی تر این بیماری است که در آن کبد ملتهب می شود. التهاب پاسخ شفابخش بدن برای ترمیم جراحات و زخم ها است و در این صورت نشانه آسیب سلول های کبدی است. بیماری کبد چرب غیر الکلی به عنوان شایع ترین بیماری مزمن در جهان شناخته می شود. بسته به میزان پیشرفت کبد چرب درجه 2، علائمی مانند درد شکم، کبودی روی بدن، بزرگ شدن شکم، خونریزی خود به خود بینی، خستگی و خارش روی پوست ممکن است از علائم کبد چرب درجه دو باشد.
3. فیبروز کبد: برخی از افرادی که NASH ایجاد می کنند به فیبروز پیشرفت می کنند. فیبروز یک التهاب مداوم کبد است که باعث می شود بافت اسکار فیبروتیک در اطراف سلول های کبد و عروق خونی پخش شود. این بافت فیبروتیک جایگزین برخی از بافت های سالم کبد می شود. اما هنوز بافت سالم کافی برای حفظ عملکرد طبیعی کبد وجود دارد.
4. سیروز کبدی: این مرحله شدیدترین وضعیت کبد چرب است. در این صورت حجم بافت های آسیب دیده افزایش می یابد و کبد چروکیده و متورم می شود که به آن سیروز کبدی می گویند. سیروز کبدی معمولاً بعد از 50 تا 60 سالگی رخ می دهد. در برخی موارد، افراد مبتلا به سیروز کبدی نیز به دیابت نوع 2 مبتلا هستند. آسیب ناشی از سیروز کبدی غیر قابل برگشت خواهد بود. پیشرفت سیروز به تدریج پیشرفت می کند و پس از سال ها باعث توقف کامل عملکرد کبد می شود که به آن نارسایی کبدی می گویند. در نهایت این افراد به پیوند کبد نیاز خواهند داشت. در موارد نادر، سیروز می تواند منجر به سرطان کبد شود.