فلاپی یک مطالعه بزرگ نشان داد که مردان و زنان مبتلا به این اختلال 1 و 2 سال کمتر از همتایان خود که از این اختلال رنج نمی‌برند، زندگی می‌کنند.
به گزارش نیویورک تایمز. مطالعه ای روی بیش از 5 بزرگسال بریتانیایی با اختلال توجه فعال قابل توجه نشان داد که به طور متوسط، این افراد زودتر از همتایان خود می میرند. این مطالعه اخیراً در مجله بریتانیایی روانپزشکی منتشر شده است و اولین مطالعه ای است که از تمام داده های مرگ و میر برای تخمین امید به زندگی افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی استفاده می کند. مطالعات قبلی طیف وسیعی از خطرات مرتبط با این بیماری را ذکر کرده اند، از جمله فقر، اختلالات سلامت روان، سیگار کشیدن و اعتیاد به مواد. نویسندگان هشدار دادند که اختلال بیش فعالی به طور قابل توجهی کمتر از سایر اختلالات سلامت روان تشخیص داده می شود.
این مطالعه علل مرگ زودرس را در میان افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی شناسایی نکرد، اما محققان دریافتند که احتمال استعمال دخانیات یا مواد مخدر و سوء مصرف الکل دو برابر بیشتر از جمعیت عمومی است و میزان اوتیسم، رفتارهای آسیب زا و شخصیت آنها. اختلالات بسیار بیشتر از جمعیت عمومی است. استاد روانشناسی در دانشگاه لندن و نویسنده این مطالعه، دکتر. Stat گفت: “در بزرگسالی، تکانه ها برای این افراد سخت تر است و بنابراین رفتار خطرناک تری خواهند داشت.”
وی همچنین گفت: سیستم های بهداشتی باید برای ارائه خدمات بهتر به افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی که حساسیت حسی یا مدیریت زمان یا مشکلات ارتباطی با پزشکان در جلسات کوتاه مدت دارند، تنظیم شوند. مطالعات قبلی تعداد غیرمعمولی از مرگ های زودرس را در افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی نشان داده است. یک متاآنالیز 4 ساله نشان داد که مرگ و میر ناشی از علل غیرطبیعی مانند تصادفات یا خودکشی 3.5 برابر جمعیت عمومی است. یک مطالعه یک ساله که از جداول آماری برای تخمین امید به زندگی استفاده کرد، به این نتیجه رسید که بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی دوران کودکی نسبت به یک جمعیت عادی امید به زندگی کمتری دارند. محققان معتقدند که اختلال بیش فعالی نه تنها باید به عنوان یک اختلال دوران کودکی بلکه به عنوان یک مشکل مادام العمر مانند فشار خون بالا و کلسترول و دیابت در نظر گرفته شود.
در مطالعه جدید 5 بیمار در انستیتوی ملی بهداشت بریتانیا، از جمله 3 بیمار مبتلا به اختلال بیش فعالی مورد بررسی قرار گرفتند. هیچ فرد مبتلا به اختلال بیش فعالی 4 سال مقایسه را بدون این اختلال به حساب نمی آورد. از بین مبتلایان به اختلال بیش فعالی، 2 بیمار مرد و 3 بیمار زن در طول دوره مطالعه که از سال 1 تا 2 ادامه داشت، فوت کردند. استیون هینشاو، استاد روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیا برکلی که به مطالعه اختلال بیش فعالی می پردازد، این مطالعه را “یافته ای بزرگ” و “اولین تحلیل مرگ و میر در افراد مبتلا به این اختلال” نامید.
وی افزود: عوامل خطری وجود دارد که باید بررسی شود، این موضوع کلیدی برای مطالعه است، زیرا از نظر پیشگیری باید روی خودکشی تمرکز کنیم؟ رژیم غذایی و ورزش بهتر؟
تشخیص اختلال بیش فعالی در سال های اخیر تغییر کرده است زیرا پزشکان دریافته اند که بسیاری از افراد مسن، به ویژه زنان و رنگین کمان ها، تشخیص داده نمی شوند و می توانند از درمان در سنین پایین بهره مند شوند. استات امیدوار است با ایجاد این تغییرات جمعیتی، سیستم های مراقبت های بهداشتی سعی کنند نیازهای بیماران مبتلا به واگرایی عصبی را شناسایی کنند.