اولین خودروهای مجهز به سیستم تزریق سوخت الکترونیکی در سال 1958 توسط کرایسلر و برندهای زیرمجموعه آن ساخته شدند. سیستم پاشش سوخت الکترونیکی که سال ها با نام Electrojector شناخته می شد، اولین بار در سال 1957 توسط شرکت موتور آمریکایی بر روی Rambler نصب شد. اما این سیستم که توسط شرکت Bendix ساخته شده بود هرگز تولید نشد زیرا راه اندازی خودرو در هوای سرد مشکل ساز بود و افتخار تولید اولین خودرو با تزریق الکترونیکی نصیب کرایسلر و شرکت های تابعه آن شد.
به گزارش بازتاب آنلاین به نقل از پدال، کرایسلر در سال 1958 سیستم جکتور الکتریکی را در چهار مدل خود از جمله کرایسلر 300D، DeSoto Freedom، Dodge D500 و Plymouth Fury معرفی کرد. اما استفاده از این سیستم در خودروهای مذکور بسیار محدود بود، زیرا این سفارش برای خریداران 637 دلار هزینه داشت که معادل 7000 دلار امروز است. به همین دلیل در سال 1958 تنها 16 دستگاه کرایسلر 300D، دو دستگاه Plymouth Furies، دو دستگاه Dodge D500 و پنج دستگاه DeSoto Furies ساخته شد. این خودروها برای نصب سیستم جکتور برقی به یک کارخانه ویژه فرستاده شدند.
مشکل در الکتروژکتور
مشکل اصلی سیستم الکتروژکتور روش کنترل آن بود. این سیستم مانند انژکتورهای امروزی به صورت الکترونیکی کنترل نمی شد زیرا هنوز کامپیوتر یا واحد کنترلی وجود ندارد نبود. کنترل این سیستم از طریق فرآیند پیچیده ای انجام شد که از خلاء توزیع کننده هوا برای کنترل میزان سوخت تزریق شده به موتور استفاده می کرد. تنها بخش الکترونیکی سیستم الکتروژکتور، پالس تزریق بود که توسط یک مولد پالس هماهنگ با دلکو تولید می شد. از آنجایی که فشار تزریق سوخت جکتور برقی ثابت بود، تنها راه افزایش یا کاهش میزان سوخت تزریق شده به سیلندرها، پالس الکترونیکی بود.
در این سیستم از یک ترانزیستور برای اندازه گیری میزان جریان عبوری از سیستم تولید پالس در هر زمان استفاده می شد. به عبارت دیگر، هر چه تولید پالس بیشتر طول بکشد، سوخت بیشتری به موتور تزریق می شود. به همین دلیل، سیستم الکتروژکتور و همچنین کاربراتور باید تنظیم می شد.
این تنظیمات که از طریق ترانزیستورها انجام می شد، مخلوط هوا و سوخت و دمای مایع خنک کننده موتور در اطراف موتور را کنترل می کرد. اعمال هر سه تنظیمات بسیار مشکل بود و به همین دلیل تعداد معدودی موتورهای مجهز به جکتور برقی به خوبی کار نمی کردند.
ژکتور برقی بهتر از کاربراتوری بود؟
نه، سیستم جکتور برقی بهتر از کاربراتورهای زمانه است نبود چون علاوه بر قیمت بالا همانطور که گفتم تنظیم و کنترل آن بسیار سخت بود. افرادی که اتومبیل می خریدند تا از نقطه A به نقطه B بروند، نمی خواستند با ترانزیستورها کار کنند.
در حالی که در آن سال ها مکانیک ها و حتی تعویض روغن ها به راحتی می توانستند کاربراتور خودرو را تنظیم کنند، هیچ کس به جز نمایندگی های کرایسلر دانش و مهارت لازم برای تنظیم سیستم جکتور برقی را نداشت.
به همین دلیل کرایسلر پس از گذشت تنها یک سال از ارائه این سیستم در تمامی برندهای فرعی خودداری کرد. Bendix در نهایت سیستم تزریق الکتریکی خود را به بوش فروخت که سیستم تزریق D-Jetronic را توسعه داد. این سیستم بوش اولین بار در فولکس واگن 1600 TL در سال 1967 تولید شد.
اگرچه Electrojector اولین سیستم تزریق الکترونیکی بود، برخی از سیستم های تزریق مکانیکی قبل از آن توسط خودروسازان دیگر ارائه شده بود. اولین سیستم تزریقی که در برخی از مدل های مرسدس بنز 300SL در سال 1955 تولید شد، سیستم بوش بود. این فناوری از سیستم تزریق خودرو مرسدس فرمول 1 گرفته شده است که یک سال پیش معرفی شد.
اما پاشش سوخت این سیستم منجر به تمیز کردن روغن روی دیواره سیلندر و رقیق شدن روغن موتور شد که منجر به سایش رینگ‌های پیستون شد. به همین دلیل، اندکی پس از معرفی سیستم تزریق در 300SL، مرسدس تصمیم گرفت از سیستم تزریق جدید استفاده کند که سوخت را به منیفولد هوا می پاشید.
اولین سیستم تزریق سوخت نسبتا موفق و بدون مشکل، سیستم روچستر رمجت بود که اولین بار در شورولت کوروت در سال 1957 معرفی شد. پروژه Ramjet برای جنرال موتورز بسیار مهم بود و حتی مهندس معروف کوروت “زورا دانتوف” از نزدیک در توسعه این سیستم مشارکت داشت.
شورلت می خواست اولین برند جنرال موتورز باشد که سیستم تزریق را معرفی کرد و موفق شد. با این حال، سیستم تزریق سوخت شورولت چندان محبوب نبود و از 6339 کوروت فروخته شده در سال 1958، تنها 1040 دستگاه مجهز به موتور تزریق سوخت بودند.
