آیا سعید جلیلی همان احمدی نژاد است یا زاکانی؟

به گزارش خبرگزاری بازتاب آنلاین، محمدجواد روح، روزنامه نگار در کانال تلگرامی «استراتژی» نوشت:

جلیلی و احمدی نژاد یکی هستند؟ یا زاکانی؟ یا قاضی زاده هاشمی که مدام از دولت نهم و دهم (احمدی نژاد) کد می آورد و به دولت رئیس جمهور می چسباند؟

به نظر من همه این چهره ها از یک نظر برابرند و در صورت پیروزی می توانند مانند احمدی نژاد در سال 1384 نقش آفرینی کنند (البته نه احمدی نژاد سال 1389 که مدعی استقلال سیاسی از قدرت بود و ناگزیر “طلسم” شد و “منحرف” شد.

این موضع مشترک «ضد توسعه» است. از همه این شخصیت‌ها، مانند احمدی‌نژاد در سال 2004، خواسته می‌شود که از منافع مخالفان توسعه ایران حمایت کنند. جریاناتی که برای منافع خود یا در بهترین حالت از نظر سیاست امنیتی و عقیدتی، توسعه سیاسی و حتی اقتصادی را مغایر با اهداف «گام دوم انقلاب» می دانند و در این راستا اقدام می کنند. آماده رفتن به انتهای خط هستند.

مثلاً توسعه صنعتی موجود و صنایع بزرگ را از بین ببرید و تولیدات سطح پایین داخلی را جایگزین آنها کنید یا قول صادرات میلیاردها دلاری هندوانه و خیار را بدهید! آنها در ابتدا هیچ توجه و محاسبه ای به خواسته ها و محدودیت های مالی، زیست محیطی و حتی اجتماعی-فرهنگی داستان سرایی خود ندارند.

اما احمدی نژاد یک تفاوت جدی با دیگران داشت. اولاً در شرایط قبل از تصمیم گیری ها منابع چند صد میلیارد دلاری داشت و می توانست از آن برای دادن وعده های پوپولیستی استفاده کند.

اما دوم و مهمتر: احمدی نژاد

اگرچه او تصویری از خود رابین هود ارائه کرد و شعار مخالفت با «اشرافیت سیاسی و اقتصادی» و یا «پرداختن پول نفت روی میز» را داد. اما در عمل رویای دگرگونی مناسبات اقتصادی و سیاسی ایران را به حاضران ارائه کرد. تصویری که در آن مخاطب (چه از نظر اجتماعی و اقتصادی به حاشیه رانده شده باشد و چه بخشی از مخالفان سیاسی) مواجهه خود با نمادهای قدرت نظام سیاسی را نوعی کنشگری و مبارزه اصیل تلقی می کند که در آن با احمدی نژاد و به عبارت دیگر، نمایندگی سیاسی می شناسد. خودش را دوباره در او

زاکانی و قاضی زاده هاشمی با همه هجمه هایی که به این و آن می شود نمی توانند تصویر یک مبارز سیاسی یا نماینده گروه های حاشیه ای اجتماعی-اقتصادی را منتقل کنند.

دلیلش روشن است. آنها فقط به دولت سرنگون شده و تحت فشار روحانی حمله می کنند و از طرفی برای انتقاد از دولت سیزدهم و حامیان و منصوبانش حرفی نمی زنند. رویکردی که به مخاطب نشان می دهد که آنها فقط شخصیت های ضد قدرت نیستند. بلکه کارگزاران، وابستگان و سخنگویان قدرت حاکم در برابر نیروهای منتقد یا میانه رو هستند که امروزه عمدتاً تصویری ضد قدرت دارند.

جالب ترین وضعیت اکنون بر عهده سعید جلیلی است که بر خلاف دو کاندیدای آینده دار و جاه طلب دیگر، حتی رویاها را هم نمی فروشد. فروش رویایی در سطحی‌ترین و مبتذل‌ترین شکل آن کاری است که زاکانی انجام می‌دهد و قول می‌دهد طلا و گوشت را به آستان شما بیاورد.

اما سعید جلیلی، کارنامه‌اش، برنامه‌اش، حامیانش و صحبت‌هایش چیزی جز «کابوس» نیست. واقعاً غیرممکن است تصور کنیم که کسی جز به خاطر علاقه شخصی به او بپیوندد. مگر اینکه کابوس دیگران رویای او باشد…

27215