آقایان! مردم این منطقه به خاطر پول، یکی یکی کم می‌شوند

بهترین: میانگین سنی متوفیان در برخی استان ها کمتر از میانگین کشوری است و این موضوع در برخی استان های جنوبی وضعیت بحرانی تری دارد. در همین راستا روزنامه اعتماد در مطلبی با عنوان «جولان جوانمرگی در سیستان و بلوچستان» به قلم مسعود یوسفی به این موضوع پرداخته است که در ادامه می خوانید. با ما بمان.

نگاهی به میانگین سنی متوفیان در استان های کشور نشان می دهد در حالی که سن متوفیان در سراسر کشور طی یک دوره 12 ساله 4 سال افزایش یافته و در واقع «امید به زندگی» افزایش یافته است، اما در دو استان کرمان و سیستان و بلوچستان این روند «ایستا» یا رو به کاهش بوده است. از آنجایی که این دو استان که به ترتیب اولین و دومین استان بزرگ ایران هستند، کمترین سن متوفیان را دارند.

میانگین امید به زندگی در ایران برای هر دو جنس (زن و مرد) 77.33 سال، برای زنان 78.54 سال و برای مردان 76.22 سال است که البته برخی مطالعات ملی این رقم را اندکی بیشتر یا کمتر نشان می‌دهند.

اما بر اساس آمار ارائه شده از سوی سازمان ثبت احوال، در سال 1392 میانگین سنی فوت شدگان در استان سیستان و بلوچستان حدود 48 سال بوده است. تا سال 95 میانگین سنی فوت شدگان در این استان کاهش یافته و حتی به 47 سال رسیده است. در طول سه سال بعد این عدد افزایش یافت و حتی در سال 1400 به 50 سال رسید اما در سال 1401 مجدداً کاهش یافت تا اینکه این عدد به 50.7 سال رسیده است. رقمی که حدود 30 سال با شاخص «امید به زندگی» ایران تفاوت دارد.

در استان کرمان اوضاع پیچیده تر شده است. بر اساس اعلام سازمان ثبت احوال، میانگین سنی متوفیان در این استان 13 سال قبل 63.4 سال بوده و در سال گذشته طی یک پروسه 12 ساله به 62.7 سال کاهش یافته است. در این سال ها میانگین سنی فوت شدگان در این استان هیچ گاه از 65 سال بیشتر نبوده است. در هر دو استان رگه هایی از بازدارندگی جغرافیایی و محرومیت از خدمات بهداشتی و درمانی و حتی شاخص های کیفیت زندگی به چشم می خورد. به عنوان مثال در سال های 1399 و 1400 کشور با بحرانی به نام همه گیری کرونا مواجه شد و طبیعی است که در نبود واکسن ها و اقدامات پیشگیرانه، میزان مرگ و میر در این دو سال بالاست که در نمودار مشخص است. اما چرا و چگونه این روند در سال‌های پس از همه‌گیری بهبود نیافته است؟ در حالی که میانگین سنی متوفیان در سراسر کشور طی این 12 سال 4 سال افزایش یافت، دو استان شمالی ایران یعنی گیلان و مازندران تنها استان‌هایی بودند که میانگین سنی متوفیان از 70 سال گذشت. در واقع طی این 12 سال وضعیت زندگی در این استان ها قطعا بهتر از استان های دیگر بوده و نرخ امید به زندگی نیز افزایش یافته است.

شاخص امید به زندگی چیست؟

امید به زندگی شاخصی است که نشان می دهد افراد به طور متوسط ​​چه مدت در یک جامعه زندگی می کنند یا به عبارتی انتظار می رود چقدر عمر کنند. گفته می شود که این شاخص به اشتباه به عنوان “امید به زندگی” ترجمه شده است. اما به طور کلی با افزایش سطح مراقبت های بهداشتی در یک جامعه، میانگین امید به زندگی افزایش می یابد. بنابراین، این شاخص یکی یکی از معیارهای پیشرفت یا عقب ماندگی کشورهاست.

در رتبه بندی کشورها در این شاخص که توسط سازمان جهانی بهداشت تهیه شده است، ایران نسبت به کشورهای آفریقایی وضعیت بهتری دارد و با کشورهای آمریکای لاتین هم رده است و با میانگین امید به زندگی 73.5 سال در بین 193 کشور در رتبه 106 قرار دارد. . . پایین تر از کشورهایی مانند جامائیکا، صربستان، آلبانی، رومانی و چین و بالاتر از کشورهایی مانند الجزایر، مصر، مراکش و حتی اندونزی.

سیستان و بلوچستان در اوج محرومیت است

پیش از این مرکز پژوهش‌های مجلس با استفاده از شاخص چندبعدی فقر جهانی و داده‌های پرسشنامه درآمد و هزینه خانوارها در سال 1401 اعلام کرده بود که تقریباً 30 درصد خانوارهای سیستان و بلوچستان نسبت به سایر استان‌ها محروم هستند. بسیار بالا چون مثلا اختلاف سطح محرومیت سیستان و بلوچستان با استانی مثل تهران 28 درصد است! یا مثلا با رتبه دوم این رتبه 22 درصد اختلاف دارد.

آب و هوای این استان گرم و خشک است اما در عین حال تنوع آب و هوا و آب و هوای خاصی دارد و در این استان پهناور می توان مناطق کوهستانی، جنگلی و باتلاقی را نیز مشاهده کرد. تاکنون زیرساخت های مناسبی برای ایجاد اشتغال برای این افراد فراهم نشده و چاره ای جز توسل به مشاغل کاذب ندارند.

بر اساس اطلاعات موجود در خصوص شاخص های فقر، ساکنان این استان از حداقل امکانات رفاهی اولیه برای زندگی برخوردار نیستند و اگر نظام سنتی و اصالت این افراد نبود، شاید مردم دچار مشکلات و آسیب های بیشتری می شدند. اینکه ساکنان این استان به قاچاق سوخت می پردازند که به قیمت جان آنها تمام می شود، تأثیرات روانی منفی بر خانواده ها دارد. دلیل اصلی این قاچاق عدم استفاده از توان داخلی استان سیستان و بلوچستان است. هر چند این استان قابلیت های بسیار خوبی دارد که می توان از آن استفاده کرد یکی به عنوان یکی از قطب های تولید و عرضه محصولات و کالاهای مختلف در کشور شناخته شود. نمونه یکی از جمله این قابلیت ها، شهر تفریحی چابهار که تنها بندر اقیانوسی ایران و سواحل بکر و مناظر دیدنی آن را در خود دارد، می تواند به قطب گردشگری کشور تبدیل شود.

شاید بتوان ردپای درآمد را در کیفیت زندگی مردم این استان دید. بر اساس آمار سالانه درآمد و هزینه خانوار در مناطق شهری ارائه شده توسط مرکز آمار ایران برای سال 1398، تفاوت میانگین درآمد سالانه مناطق شهری استان سیستان و بلوچستان در سال 1398 با سایر استان ها بسیار زیاد بوده است.

به عنوان مثال اختلاف درآمد سالانه جمعیت این استان با استان تهران به 62 میلیون تومان رسید، در حالی که تراز درآمد و هزینه (تفاوت درآمد و هزینه) جمعیت تهران بیش از 14 میلیون تومان بود. . این عدد نزدیک به سیستان و بلوچستان است. به 2.5 میلیون تومان افزایش یافته است. در این آمار سیستان و بلوچستان کمترین درآمد سالانه را در مناطق شهری دارد. بسیار پایین تر از استان های ثروتمند و متمرکز است که دسترسی بیشتری به بودجه دولتی دارند.