بسیاری از موجودات زنده آب های جهان را روشن می کنند. از میکروارگانیسم‌هایی که سواحل را در تاریکی به آبی روشن تبدیل می‌کنند تا قلاب‌ماهی‌های اعماق دریا که از طعمه‌های درخشان خود برای جذب طعمه استفاده می‌کنند، انواع حیات‌های دریایی از طریق پدیده‌ای طبیعی به نام بیولومینسانس نور ساطع می‌کنند.
به گفته ماهیلاتو، نتایج یک مطالعه جدید اکنون اولین نمونه‌های بیولومینسانس را در سیاره زمین نشان داده و تاریخ حضور آنها در زمین را به آغاز اولین روزهای زندگی حیوانات منتقل کرده است. بر اساس این مطالعه، حیوانات نرم و منشعب به نام octocorals حدود 540 میلیون سال پیش شروع به روشن کردن اقیانوس ها کردند.
نتایج این مطالعه که در Proceedings of the Royal Society منتشر شد، از روابط هشت‌کورال‌های اقیانوس‌های امروزی استفاده کرد تا از زمانی که این بیوتاهای برگ‌مانند برای اولین بار وارد قلمرو حیوانات شدند، ردیابی شود.
در دریاهای امروزی، اکتوکورال ها به اشکال مختلفی می آیند، به عنوان مثال. ب به عنوان پرهای دریایی، گورگونی ها و مرجان های نرم. دانیل دی لئو، زیست شناس که این مقاله را برای موزه تاریخ طبیعی آمریکا نوشته است، می گوید:
“اکتوکورال ها مرجان های نرم درختی هستند. آنها نام خود را از شکل بدن خود که از هشت قسمت تشکیل شده است گرفته اند. اکتوکورال‌ها اغلب باغ‌های مرجانی و جنگل‌های حیات وحش را در اقیانوس‌ها تشکیل می‌دهند، به‌ویژه در آب‌های عمیق، که می‌توانند خانه و مهد کودک برای طیف وسیعی از حیوانات باشند.
در این مطالعه، محققان بر روی octocorals تمرکز کردند زیرا آنها اغلب بیولومینسانس هستند. مانند همه موجودات بیولومینسانس، در هشت کورال ها آنزیمی به نام لیزوفراس با ترکیب لوسیفرین واکنش می دهد تا نور تولید کند.
تاکنون، جانورشناسان تخمین زده اند که توانایی درخشش حدود 100 بار در این حیوانات تکامل یافته است. اما واضح است که از چه زمانی این موجودات زنده دارای توانایی درخشش بودند نبود.
تا آخرین مطالعه، قدیمی‌ترین نمونه شناخته شده بیولومینسانس به یک سخت پوست 267 میلیون ساله نسبت داده می‌شد. Deleo و همکارانش انتظار داشتند که این توانایی بسیار قدیمی تر باشد. به نظر می رسید که اکتوکورال ها با گونه های بسیار درخشان خود گروه خوبی برای جمع آوری شواهد باشند.
دلئو می گوید:
“اکتوکورال ها به دلیل بدن نرمشان مانند مرجان های استخوانی و سنگی فسیل نمی شوند.”
گاهی اوقات تنها ماده ای که در دسترس متخصصان قرار می گیرد، قطعات کوچک و سخت سازه های مرجانی به نام اسکلریت است. واکنش بیوشیمیایی حیاتی نیز مستقیماً در فسیل‌ها قابل مشاهده نبود، بنابراین متخصصان مجبور بودند برای رسیدن به زادگاه بیولومینسانس به سایر شواهد تکیه کنند.
برای پاسخ به این سوال، Deleo و همکارانش درخت خانواده هشت کورال را بررسی کردند. برای ردیابی تکامل بیولومینسانس در هشت کورال ها، آنها شباهت های ژنتیکی بین هشت کورال ها و خویشاوندانشان را بررسی کردند. حدود 3500 یا بیشتر octocoral متعلق به گروه بزرگتری به نام Anthozoa است که شامل مرجان ها و شقایق های دریایی می شود.
جانورشناسان به دنبال گونه هایی بودند که قادر به زنده ماندن هستند تا مشخص کنند این توانایی در حیوانات چقدر تکامل یافته است. علاوه بر این، محققان عمقی را که هشت کورال ها در آن زندگی می کنند بررسی کردند تا مشخص کنند که آیا لومینسانس در عمق و سطح تکامل یافته است یا خیر.
با تمام این ارزیابی ها، آنها تخمین زدند که اجداد هشت مرجان چه شکلی بوده اند و چه زمانی در دریاها ظاهر شده اند.
محققان گمان می کنند که بیولومینسانس در بین هشت کورال ها با مکانیسم های بیولوژیکی مشترک به قدری رایج است که آخرین جد مشترک این گروه احتمالاً بیولومینسانس بوده است.
این جد در آغاز دوره کامبرین، حدود 542 میلیون سال پیش، زندگی می کرد، زمانی که جهان از جهات مختلف شکوفا شده بود و اشکال جدید حیوانات به سرعت در حال تغییر بودند. آنها همچنین تخمین زدند که اولین زیست کره ها احتمالاً از آب های کم عمق سرچشمه گرفته اند و بعداً به آب های عمیق گسترش یافته اند.