روز پنجشنبه 23 مرداد در سال 1337 خبر جالبی به روزنامه اطلاعات رسید که علی سامی (1289-1368)، رئیس مؤسسه باستان شناسی تخت جمشید، گزارش مهمی از یک کشف بزرگ تاریخی برای محمود مهران، وزیر فرهنگ وقت فرستاد. خلاصه گزارش وی که در همان روز در روزنامه منتشر شد به شرح زیر است:
به گزارش بازتاب آنلاین، چندی پیش آقای سمندر کارشناس فنی باستان شناسی به همراه چند تکنسین برای مرمت بنای سنگی آرامگاه کوروش کبیر و خشکاندن ریشه ها به پازارگان (پایتخت کوروش کبیر) سفر کردند. درختان انجیر کوهی که از شکاف های صخره ها روییده اند.
آقای سمندر هنگام تعمیر سقف آرامگاه متوجه می شود که یک گودال سنگی در زیر ردیفی از کاشی های سقف وجود دارد. پس از حفاری دقیق، دو گودال به طول حدود دو متر، عرض یک متر و عمق هشتاد و پنج سانتی متر کشف شد.
پس از این کشف مهم، دانشمندان و باستان شناسان بر این باورند که این دو گودال سنگی محل دفن اصلی کوروش و همسرش است و از این رو مسلم است که کوروش تابوت طلایی، جواهرات، میز طلایی، تاج و شمشیر را در فضای تدفین قرار داده است. اما جسد او را در این مکان مخفی دفن کردند تا از دستکاری در امان بماند.
اهمیت این کشف در این است که در هیچ یک از متون تاریخی از این دو مقبره که بر روی سقف این بنای سنگی قرار داشت نامی برده نشده است و مسلم است که نیاکان از آنها اطلاعی نداشته اند و در نتیجه بسیاری از نقل قول های تاریخی را باطل می کند.