گروه اندیشه:چرا پیامبر بر عناصر عقیدتی در معاهدات تاکید نکرد؟ مانند پیمان صلح حدیبیه. در صلح حدیبیه حضرت علی (ع) مأموریت یافت صلح نامه بنویسد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ابتدا فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم; اما سهیل اعتراض کرد و گفت: رحمان را نمی شناسیم، پس از اصرار سهیل، هر دو طرف موافقت کردند که «باسمک اللهم» بنویسند.
به عنوان مثال، اگر مسلمانان در صلح حدیبیه بر اساس ایدئولوژی و نیازها تصمیم می گرفتند، پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هرگز نباید با امضای صلح موافقت می کرد زیرا قریش به محور اصلی شعار شعار حمله کردند. حدیبیه نهضت جدید که قولوا لااله الا الله تفالهوا نام دارد. و در قرارداد یا قرارداد می خواست نام رحمان الله را حذف کند. یعنی خدای مهربان را آزرده خاطر کردند و به جای صلح باید مجازات شوند. اما اگر در سیری طولانی در سیره سیاسی پیامبر(ص) به تحقق آرمان ها می اندیشیدند، راهبرد صلح را دنبال می کردند و وفادار می ماندند و در یک برد به تاکتیک های مربوطه رضایت می دادند. بازی برد باید. حتی اگر بعضی چیزها با اصول عقلانی محکم آنها در تضاد باشد. این موضوع در بین تندروهای ایرانی جایی ندارد. با این حال، باید گفت که ادیان ابراهیمی و به ویژه اسلام، پایه گذار حکومت اجتماعی مبتنی بر نهادینه شدن «قرارداد» اجتماعی هستند. موضوعی که از دید افراط گرایان با مشکلات جدی مواجه است. به عقیده تندروها، قانون از طریق قرارداد اجتماعی در میان اعراب برخلاف شریعت و وحی الهی جایگاهی ندارد و باید کنار گذاشته شود. سوالی که عمده ترین تفاوت مشروطه خواهان و قانون گرایان بود در رأس قانون اساسی بود.
اما کسانی که معتقدند اصل بر قراردادگرایی است، از منظر جهان بینی و تبیین جهان، معتقدند که خداوند اساس روابط مبتنی بر رئیس جمهور و عهد را در کتاب عقود خلقت، هستی و انسان قرار داده است. این توافق شامل مهلتی برای شیطان است. «پس شیطان تا آخر دنیا از خدا رحمت خواست و خداوند او را رحمت کرد» تا آخر دنیا. تا آخر دنیا نه شیطان و نه انسان از قدرت خود محروم نشدند. و عجيب اين است كه در اولين شكل حكومت اسلامي كه با تمركز قدرت پس از فتح مكه پديد آمد، پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) با مردان و زنان تجديد ميثاق كرد و اين تجديد بيعت و عهد، در برای دستیابی به این امر برای ایجاد وفاق و وحدت منحصراً یاران پیامبر بوده و به عقیده برخی بر اساس محدودیت دایره شرکت کنندگان در قرارداد بوده است. زن ابوسفیان از جمله کسانی بود که قسم خورده بود. او که به دلیل دشمنی با رسول خدا و خدایی شدن جسد حمزه در جنگ احد از انتقام خود بیم داشت، در جمع زنان ناشناس ظاهر شد. اما وقتی پیامبر شرایط بیعت را توضیح داد، مخالفت کرد و آن را تبعیض علیه زنان دانست. اما پیامبر او را تحت حمایت حکومت اسلامی قرار داد و اجازه اهانت به او را ندادند. در آیات 23 و 24 سوره احزاب قرآن یکی یکی از نشانه های ایمان، وفای به عهد و پیمان است. و پیغمبر عهد بست که پیامبر رحمت باشد. در آغاز فتح مکه، عفو عمومی اعلام کرد و به مردم مکه گفت: «امروز برای شما اسیر و غلام نبودید.» با توجه به پیام رهایی بخش و باشکوه، انتقاد را نمی توان به سوالات قبل و بعد تقسیم کرد. دشمنان سابق اکنون همه خودی بودند و می توانستند انتقادات خود را آشکارا، هرچند به زبان نادرست بیان کنند. بی شک چنین آموزه هایی در پیدایش تمدن اسلامی نقش بسزایی داشت. آموزه هایی که فیلسوفان بزرگی مانند هابز، لاک و روسو به تدریج به نظریه قرارداد اجتماعی برای دنیای مدرن تبدیل کردند و مطابق با عینیت اجتماعی زمان خود بودند.
با تمام این اوصاف، مکتب قرارداد گرایی این مرد تاریخ و تمدن نه تنها در ایران رها می شود، بلکه نام او دستاویزی است برای بسیاری از تندروها برای قدرت و انحصار طلبی خود در قالب مخالفت با درون آن ها. حقوق مردم مندرج در قانون و به ضرر آنها برای تشکیل یک دولت در سایه و از بین بردن توافق بر اساس قانون و یمن بر اساس سیستم انتخاباتی.
کتاب مرحوم فیراهی گامی در جهت تحکیم نظام معاهده است
امروز در قالب سازمان های مردم نهاد و سازمان های مردم نهاد برای تقویت و تقویت فرهنگ پیمانکاری به آن نیاز داریم. بنابراین ممکن است بخواهید کتاب «نبوت و پیمان» را بخوانید. باید درباره حکومت مرحوم فرحی نظری داشت. این کتاب حاصل سه دوره آموزشی سیره سیاسی پیامبر اکرم (ص) توسط داود فیراهی در دانشگاه تهران در سال های 1397 تا 1399 است که پس از رحلت ایشان در سال 1403 توسط اکبر محمدی در پژوهشکده دانشگاه تهران گردآوری، تحقیق و چاپ شد. اندیشه دینی معاصر. . در مقدمه این کتاب که توسط رضا تاران در کانال مرحوم دکتر منتشر شده است. فیرحی می گوید: «فیریحی دوگانگی «اسلامی» و «جهل» را در تاریخ جزیرة العرب رد می کند و وضعیت مدینه را در دوران جاهلیت تحلیل می کند. او معتقد است که قبایل عرب توانسته اند با قراردادها و معاهدات بین قبیله ای یک خط اقتصادی مطمئن ایجاد کنند (394). از نظر فرهنگی هم از فرهنگ رومی و هم از فرهنگ ایرانی آگاه بودند (395). بر این اساس دولت عربستان قبل از اسلام یک جنگ دائمی بود نبود و به سبب توافق و عقد، وضع ثابتی داشتند (74). تشكيل حكومت مدينه و حكومت پيامبر نيز بر اساس قراردادهاي مرسوم آن زمان بود (58). این دیدگاه در تضاد با یک نظریه نخبه گرا است که فرض می کند پیامبر مدینه بر اساس نظر و صدای خود حکومت می کند (54).
وی در ادامه می نویسد: «فیرهی هجرت پیامبر(ص) به مدینه را نقطه آغاز تشکیل حکومت مدینه می داند که با توافق او و بزرگان مدینه اتفاق افتاد (63). اما مهم‌ترین سند فیرحی، عهدنامه مدینه است که در ماه‌های اول هجری منعقد شد. از نظر او، عهدنامه مدینه دستور نیست، بلکه قرارداد است; قراردادی بین پیامبر، مهاجرین، انصار، مشرکان و برخی گروه های یهودی (76). بر اساس این قرارداد، مدینه برای آرام کردن درگیری‌های داخلی و جلوگیری از تهاجم خارجی، «حرم» اعلام شده است (108). صلاحیت حل و فصل اختلافات با پیامبر است، اما تعیین او به عنوان «قاضی تحکیم» است که با اجماع طرفین اختلاف انتخاب می شود (109). از نظر فیرحی پیامبر در همه عقود داور است نبود بلکه داور با توافق طرفین تعیین شد (173). عهدنامه مدینه هویت های قبیله و مذهبی را از بین نبرد، بلکه هویت جمعی بزرگتری به نام شهروندان مدینه به آن افزود (121). بر اساس عقد مدینه است که از دو قسمت تشکیل شده است. قسمت اول: قانون داخلی اقوام و گروه های عقیدتی و قسمت دوم قانون شهر با موافقت جوامع (129). محور این معاهده، نهی از ظلم، گناه، دشمنی و فساد نسبت به اعضای معاهده بود (217).
نویسنده در ادامه تأکید می کند: «به گفته فیراهی «پیمان مدینه در نخستین سال های حضور پیامبر در مدینه توانست انسجام درونی نسبی ایجاد کند و دولت شهر مدینه را تشکیل دهد.» از سال ششم قراردادهای جدیدی به وجود آمد. به آن افزوده شد که یکی از مهم ترین آنها «موافقت نامه صلح حدیبیه» (140) بود که با آن می شد قریش را کنترل کرد. قرارداد طائف که یک قرارداد امنیتی بود بخش دیگری از مخالفان مدینه را تبدیل به متحد کرد (157). سال نهم هجری یک ویژگی مهم دارد و این سال را «عام الفود» به معنای سال عهدنامه نامیدند، زیرا در این سال تعداد زیادی از قبایل وارد مدینه شدند و با پیامبر(ص) عهدنامه بستند. عهدنامه نجران از دیگر عهدنامه های مهم پیامبر و مسیحیان است. پیامبر دین مسیحیان را به رسمیت شناخت و در ازای پرداخت جزیه، امنیت آنها را تضمین کرد (307). فرحی معتقد است که این پیمان در زمان خلیفه اول تمدید شد، اما خلیفه دوم این پیامبر را شکست و مسیحیان را مجبور به هجرت کرد (317). عهدنامه مقنه و خیبر که با یهودیان منعقد شد نیز مورد توجه فیراهی است (335). »
نویسنده ادامه داد و خاطرنشان کرد: به گفته فیراهی حکومت پیامبر بر اساس تشکیل جنگ نیست، بلکه بر اساس نرم افزار قرارداد استوی ادامه می دهد: بر این اساس، اصل صلح و اتحاد جاری است و جنگ عارضه است. یک اصلاح طلب محافظه کار، که تلاش می کند طبقات اجتماعی را تضعیف کند. نبود(337). به گفته فیراهی، پیامبر نوعی فدرالیسم قبیله ای را با ترتیبات مختلف تشکیل داد که در آن واحد اصلی بر پایه دفاعی و نظامی بود (161). فیراهی معتقد است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نه بر نیروهای نظامی و مسلح بلکه بر عهدنامه ها تکیه کرده و نظامی گری خلفا نقض سیره پیامبر بوده است (355). به نظر می رسد که فیراهی اعتقادی به «جهاد ابتدایی» نداشته و جنگ های پیامبر را نتیجه پیمان شکنی و پیمان شکنی قبایل می داند. فیرهی معتقد است که پیامبر مانند یک استراتژیست توانسته بود با عناصر عهدنامه حکومتی ببندد و اسلام را عرضه کند.
بیشتر بخوانید:
فراستخواه، رحمانیان و میرزایی نسبت به تهدید ففق هشدار دادند/پیروزی یعنی شرکت نکردن ففق در انتخابات/تعمیق ففق با رضایت مردم با 50 درصد
چرا ۷۳۱ بانک در سال ۲۰۱۸ مورد حمله قرار گرفتند؟
روایت میدری از الزامات امنیتی در ایران / بدون مجوز.
درگیری با نسل دختر قصاب، امیدهای انتخابات 1403 را می سوزاند / درگیری نسلی نقشه صهیونیستی است / راه حل; ائتلاف و توافق بر سر مسائل مشترک
216216