روزنامه وطن در یک پست نوشت: تاریخ تلویزیون هیچ تلویزیون سریال کمتری ندارد که منبع توجه و نفوذ قابل توجه و رفتار اجتماعی باشد. آثاری که حتی در تماشای آنها دمیده نشده بودند ، که همه آنها در محل بودند. از سریال “Samak Ayar” از محمد رضا اصلاانی ، که پر از حکایات پرپشت بالا گرفته تا “عمو ناپلئون” بود ، نمونه ای برجسته از یک کمدی و یک کمدی ایستاده که در خصوصیات ، گره زدن و گره زدن و ناصر تاکوی بی نظیر بود. بیایید ماندگارترین سریال های تاریخ تلویزیون نباشیم و مادر دیگری مانند او از “سلطان ساهبقران” و “هزاره” ناامید شده است.
افسوس ، چنین نبوغ به سرعت غرق شد و زمینه فرهنگ ساخت آثار بی نظیر خود را محروم کرد. نمونه دیگر “یک بار یک بار” آمرله احمدججو است که در عشق و روح مردم ایران بسیار جذاب و تأثیرگذار بود. البته سعید بسیاری از سریال های “ستایش” را در سه فصل فیلمنامه نویسی و شخصیت پردازی آموخت و به خودش خیره شد.
در میان آثار کمدی در پنج سال گذشته ، بدون شک “شبهای چراغ” بیشترین بود. دیدگاه تاریخی ، اسطوره ای و اجتماعی از رویکرد انتقادی در وضعیت کمدی اوضاع به خوبی بهترین کار مهران مودی را در طول زندگی نشان می داد. در چنین مواردی ، سریال ها ، به ویژه ماه رمضان و نوروز ، مطلوب نیستند.
در میان آنها تنها چند اثر مورد توجه قرار گرفتند و رفتار “صاحبان” و “شب دهم” نمونه آن است. در این میان ، سریال پایتخت ، حتی در فصل های اولیه خود ، به شکلی ساخته شد که به شکلی ناامید شود ، و سطح مخاطب و سطح تئاترهای یوسفاد به همان اندازه کم است.
اکنون که می توانیم هفت بخش این سری گذشته را به خوبی تجزیه و تحلیل و قضاوت کنیم. این سریال برای مخاطبان چه کرد و چه رفتارهایی به مخاطب منتقل می کند؟ در یک رویکرد منحصر به فرد و بی تکلف از این سریال از ارزش کمی برخوردار بود و هیچ مفهوم اخلاقی ، اجتماعی یا خانوادگی مثبتی برای خانواده های ایرانی وجود نداشت. یک کار بسیار ضعیف که باعث افزایش صدای جنجال و حتی یک دنباله فیلم می شد که موجی از مردانگی ، شجاعت و بشریت بود. در واقع ، با عمیق و عاری از “پایتخت” ، هیچ تأثیر مثبتی بر مردم نداشته و هرگونه رفتار انسانی اجتماعی را ارتقا می بخشد.
داستان های غیرمتمرکز مشابه تئاتر اولیه در تئاتر ، شیوع سطحی و سطحی ، بزرگترین دستاورد منفی این سه سریال برای مخاطبان بود. سریال که در فصل بعد بعد از فصل اول خود کاملاً تبلیغاتی بود ، ساخته شده و ساخته شده بود و کوچکترین تأثیر مثبت برای مخاطبان با هرگونه سواد و ارتقاء پول به هر قیمتی و برخی از رذایل اخلاقی اجتماعی نبود. یکی از این سطح از سطحی بودن و حداقل درک مخاطب شگفت زده می شود.
“سرمایه” که بر روی آن نگاه ملی به شخصیت های نبود که در کلیشه مانده اند و هرگز در ابعاد مختلفی قرار نگرفته اند. گره هایی که بسیار سست هستند و گره های آنها کاملاً سطحی و غیرحرفه ای هستند. سریال که هیچ تأثیر ماندگار بر مردم برای سرگرمی مردم نداشت و حتی در عرض هفت فصل آن نمونه بارز یک اثر خیره کننده بود.
بیایید فقط به مدیران SIMA اجازه دهیم که در چهار سال گذشته از رسانه های ملی غافل شده اند و کاملاً اعتبار رسانه های ملی را نادیده گرفته و مردم ایران را بی اعتبار می کنند ، اگرچه آنها به شدت مخالف ساخت این آثار در ابتدای تلویزیون بودند ، اما مجبور شدند به توجه مردم توجه کنند و علاقه مردم را به خود جلب کنند. آنها همچنین غیر ضروری باقی مانده اند.
مدیرانی که تمام عزت و اعتبار تلویزیون را در جنبه های اخبار و سرگرمی مردم ایران رد کردند و سازمان رسانه ای صوتی -شنوایی را با دروغ ، جهل و دروغ خود منتقل کردند.
در پایان ، امیدوارم که خداوند مردم ایران را از نادان ، نادان و پول نجات دهد و مردم ایران را به مردم ایران بدهد.
نویسنده: امیر آزالهی ، منتقد سینما